Του Κώστα Βαϊνά,
διδάκτορος των Παιδαγωγικών
Είναι αυτονόητο και κατανοητό από όλους ότι όταν κάποιος σηκώνεται αυθόρμητα να χορέψει, έχει καλή διάθεση, η οποία γίνεται ακόμη καλύτερη, με τις διάφορες χορευτικές κινήσεις του. Συγχρόνως αισθάνεται συμπάθεια προς τους συνχορευτές του και τους θαμώνες που τον επιδοκιμάζουν. Πολλοί από αυτούς, συμμετέχοντας στο κοινό πνεύμα, σηκώνονται και ακολουθούν και αυτοί το χορό, δημιουργώντας με τον τρόπο αυτό ένα ομαδικό πνεύμα αλληλοκατανόησης και αλληλοσυμπάθειας.
Με τα λίγα αυτά που αναφέρθηκαν, έγινε κατανοητή η σημασία της επίδρασης της ενασχόλησης με το χορό στη δημιουργία καλής διάθεσης και ομαδικής κατανόησης και συμπάθειας μεταξύ των συμμετεχόντων, θα περιοριστούμε όμως στην ευνοϊκή επίδραση του χορού, σε παιδιά μικρής ηλικίας, γιατί κυρίως στις μικρές αυτές ηλικίες, διαπλάθεται και οριστικοποιείται ο χαρακτήρας του ανθρώπου, όπως αναφέρει με έμφαση η Αναπτυξιακή Ψυχολογία. Πρέπει ακόμη να τονίσουμε, ότι λαμβάνοντας υπόψη τις σχεδόν καθημερινές βιαιοπραγίες των νέων κυρίως ανθρώπων, σε ατομικό και περισσότερο σε ομαδικό στυλ, εύκολα συμπεραίνει κανείς, ότι στην παιδική τους ηλικία, οι επιδράσεις που δέχτηκαν, είτε σε οικογενειακό, είτε σε σχολικό, είτε σε κοινωνικό επίπεδο δεν ήταν οι κατάλληλες, με αποτέλεσμα τη δημιουργία βίαιου χαρακτήρα. Θα πρέπει επιτέλους να γίνει κατανοητό, από όλους τους αρμόδιους για τη μόρφωση των παιδιών, ότι πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στην ομαλή προσαρμογή των νέων μέσα στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς οποιασδήποτε μορφής βιαιοπραγία, αλλά με συμπάθεια ο ένας για τον άλλο. Ένας σημαντικός παράγοντας, που θα συντελέσει προς τον σκοπό αυτό είναι και ο ομαδικός χορός.
Είναι γνωστό ότι στον ομαδικό χορό, τα παιδιά είτε ενώνονται όλα μαζί και αποτελούν μια κοινή ομάδα, είτε χωρίζονται σε ισοπληθείς ομάδες χορεύοντας τον ίδιο σκοπό, πάντα συνεργαζόμενα. Θα μπορούσαμε επομένως τον τρόπο αυτόν διαχωρισμού των παιδιών να τον παραλληλίσουμε με την ομαδοσυνεργατική διδασκαλία, που έχει επικρατήσει τελευταία στη σχολική διδασκαλία και επικροτείται από όλους τους παιδαγωγούς και διδακτικολόγους, δυστυχώς όμως δεν εφαρμόζεται με μεγάλη ένταση στην Ελλάδα. Η ομαδική συνεργασία των παιδιών προς επιτέλεση ενός κοινού σκοπού, που στην προκειμένη περίπτωση είναι η άρτια εμφάνιση της χορευτικής ομάδος, ή των ομάδων, έχει σημαντικές ψυχολογικές και συναισθηματικές επιδράσεις μεταξύ των παιδιών, που θα παίξουν σημαντικό ρόλο και αργότερα, όταν τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα βοηθηθούν με τον τρόπο αυτό, να προσαρμοστούν ομαλά στο κοινωνικό σύνολο. Συνηθίζουν ο ένας να βοηθάει τον άλλο για να επιτευχθεί ο κοινός σκοπός και έτσι δημιουργείται μεταξύ τους αλληλοσυμπάθεια και μάλιστα αυτό γίνεται κάτω από ευχάριστες καταστάσεις.
Βέβαια ο χοροδιδάσκαλος, θα πρέπει εκτός των γνώσεών του πάνω στις διάφορες χορευτικές κινήσεις να διαθέτει και γνώσεις Παιδαγωγικής και Διδακτικής, έτσι ώστε να προωθήσει με αρμονικό και ευχάριστο τρόπο τη συνεργασία μεταξύ των παιδιών. Μεγάλη σημασία έχει η ενθάρρυνση, που πρέπει να ενσπείρει στα παιδιά, ιδιαίτερα σε αυτά που δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά. Η μη καλή τους επίδοση δεν πρέπει να κατακρίνεται, ούτε και να συγκρίνεται με την επίδοση παιδιών , που χορεύουν καλύτερα. Είναι προτιμότερο να συγκρίνεται με προηγούμενες επιδόσεις του ίδιου παιδιού, π.χ. «–τις προηγούμενες φορές δεν μπορούσες να το κάνεις αυτό, ενώ τώρα το κάνεις πολύ ωραία». Κάτω από τέτοιες συνθήκες τα παιδιά συνηθίζουν να συνεργάζονται, να βοηθά το ένα το άλλο και συγχρόνως να αισθάνονται ευχάριστα, επιδιώκοντας να επιτευχθεί ο κοινός σκοπός. Και μεγαλώνοντας εντάσσονται αρμονικά μέσα στο κοινωνικό σύνολο, χωρίς βιαιότητες και καταστροφές κοινών πραγμάτων που γίνεται σήμερα από νέους, που δυστυχώς, δεν έχουν προσαρμοστεί ομαλά, μέσα στο κοινωνικό σύνολο.
