Του Γιάννη Γκλάβατου, SV4LAU
Το μικρό ανέκδοτο απόσπασμα, από το μυθιστόρημά μας «Μύθος» που δημοσιεύσαμε στην εφημερίδα «Ταχυδρόμος», αποτέλεσε έναυσμα και έμπνευση για μια καλή μας φίλη. Το γεγονός ποιεί ιδιαίτερη τιμή και χαρά για μας. Η καλή μας φίλη λοιπόν, συνέχισε το κείμενο με ιδιαίτερη τέχνη αλλά και γνήσιο, κατά την άποψή μας, ταλέντο. Παραθέτουμε το αρχικό κείμενο και την συνέχεια του, την οποία συνέγραψε η καλή μας φίλη, η οποία θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία της. Την ευχαριστούμε πολύ από καρδιάς…
Το όλο θέμα βέβαια είχε και συνέχεια…
Ανέκδοτο απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Γιάννη Γκλάβατου «Μύθος».
Εκείνος: Θα ήθελα να είμαι πλοίαρχος σε ένα καράβι που ταξιδεύει στην θάλασσα και στον ουρανό για να έρθω σε κλέψω!
Να έχω την ικανότητα να σταματήσω τον χρόνο, ώστε να μην γερνάς ποτέ, να είσαι πάντα ευτυχισμένη.
Να γελάς, να χαίρεσαι αιώνια, αεί!
Ο αέρας να σε κάνει πιο νέα, ο ήλιος πιο ευτυχισμένη.
Να σμίγουμε κάθε ανατολή και κάθε δύση.
Και μετά να κοιμόμαστε αγκαλιά. Καρδιά με καρδιά, ανάσα με ανάσα.
Πάντα ερωτευμένοι πάντα αγαπημένοι. Να λαχταρά ο ένας τον άλλον σκιρτώντας από γλυκιά προσμονή.
Να σε νανουρίζω, να κοιμάσαι αγνά, ήσυχα σαν μωράκι νεογέννητο…
Και όπως λέει ο Στράτος να σε ακούω να περπατάς στην ψυχή μου…
Και η συνέχεια από την καλή μας φίλη:
Εκείνη: « Ήλιε μου…,
δώσε μου το χέρι σου, βοήθησε με, κράτα με να ανεβώ στο άρμα της ψυχής σου.
Εσύ θα οδηγείς στα πέρατα της γης στην αγκαλιά σου σαν μπω, αν θες… πυξίδα θα γίνω.
Θα βρούμε τόπο μακρινό στη γη ή και στον ουρανό.
Μη με ρωτάς που είναι ο έρωτας ψυχή μου, είναι υψιπέτης, είναι εσύ και εγώ.
Τη μέρα ζει σε οίκο μικρό, μακρινό… με παραθύρια ανοιχτά..
αγκαλιά θα αγναντεύουμε την θάλασσα, τον ουρανό τον ήλιο τον λαμπερό.
Σκιά μας θα έχουμε το δάσος το πυκνό, παρέα μας τη μουσική, την άρπα,το βιολί, την ποίηση, όμορφα λόγια, με στόχο τη ψυχή!
Aς χαθεί η λογική!
Το βράδυ πετάμε προς τα αστέρια, την σελήνη, τον πλανήτη εκείνο που είναι κυβερνήτη της αγάπης… »
Των μυστικών…
Των εραστών!!
Όλη νύχτα ψηλά, στον έναστρο ουρανό.
Εξαντλημένοι στα σύννεφα θα γέρνουμε αγκαλιασμένοι, να κοιτούμε μια κάτω την γη, μια τον απέραντο χρυσόφωτο ουρανό …
Μαγεία πραγματική!
Την αυγή θα επιστρέφουμε αγκαλιά, με οδηγό το αντιφέγγισμα της λάμπας του οίκου του μικρού …»
Και… το όλο θέμα συνεχίστηκε…
Εκείνος: Τα μάτια σου… Τα βλέπω και στέλνουν στην ψυχή μου διάπυρες θάλασσες…
Τα αισθάνομαι σαν τα απαραίτητα της ζωής μου αστέρια. που κάνουν την ζωή μου όμορφη και άξια να την ζεις.
Αγάπη μου τι όμορφα μάτια είναι αυτά που έχεις, Η ματιά σου με κάνει και πλέω σε αχαρτογράφητες περιοχές και σταλάζουν μέσα μου κόκκινες και μπλε μυρουδιές..
Αδύνατον να σου περιγράψω αυτά τα ονειρικά και ονειρώδη που μέσα ατά μάτια σου βλέπω. Θα ήθελα να τα φιλώ σε όλη την διάρκεια της υπόλοιπης ζωής μου…
Με σφάζουν γλυκά με «ονειρεύουν», με γλυκαίνουν…με ταξιδεύουν ακριβώς εκεί που θέλω να μεταβώ!
Λένε ότι τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής…
Λάθος κάνουν! Τα δικά σου είναι στοιχεία της ψυχής σου… και της δικής μου…
Εκείνη: Μακριά από τα ακρογιάλια…
Αρμένιζα τα πέλαγα με ανοιχτά πανιά, χαίρονταν τα κύματα έπαιζαν, νόμιζαν και αυτά ότι ήμουν για τα βαθιά νερά.
Κάθε βράδυ ατένιζα τον ουρανό, μετρούσα αστέρια, έλειπαν πάντα λίγα.
Κάποια ευχή, κάποιου θα τα καλούσε θαρρώ.
Ο γιος του Ανέμου πλάι μου, οδηγός.
Πάντα, μα πάντα με είχε αγκαλιά. Άλλοτε με κρατούσε τρυφερά, άλλοτε με τρόμαζε, φυσούσε δυνατά, άλλοτε φυσούσε μόνο και μόνο για να μου ανακατεύει τα μαλλιά, να γελά !!
Κάποιο βράδυ κουρασμένη, μόνη, χωρίς άλλη αντοχή, αποκοιμήθηκα. Ήθελα να μείνω μεσοπέλαγα, σαν ναυαγός, εκεί…
Μα, ο γιος του Ανέμου με πήγε στην άκρη της γης, στην αμμουδιά τη χρυσή, ήξερε πως θα βρω το λιμάνι μου.
Μια αγκαλιά ανοιχτή.
Όμως..χωρίς πνοή ;;;
Δεν είχε νόημα.. αν δεν ήταν και εκείνος, μαζί μου, εκεί!
Ξέρω ότι μπορώ να προκαλέσω μια μικρή φουρτούνα σαν κόρη του Ποσειδώνα.
Όμως υπάρχουν κάποια μικρά λιμανάκια με ανοιχτές αγκάλες, που βρίσκουν ήσυχα νερά μικρές βαρκούλες.
Κάποιες φορές ένα μικρό, ανεπαίσθητο ελαφρύ αεράκι τραβά τα σκουπιδάκια στην άκρη.
Όμως μάτια μου αυτά τα λιμανάκια μέχρι και ο Ποσειδώνας τα σέβεται για χάρη της κόρης του.
