Γη των πατέρων ερίτιμος / Αιγαιώτισσα κόρη
Της καρδιάς και του νου μας το τέμενος
Χαίρε, ώ χαίρε, ΙΩΝΙΑ / Ρόδον αμάραντον…
(Από τον ποιητικό λόγο της αείμνηστης Αννας)
Σε δέκα ημέρες συμπληρώνεται οκταετής η… δυσεξήγητη ακόμη για πολλούς (από τις 6 Οκτωβρίου του 2013) «απουσία-παρουσία» της Aννας Αϊβαζόγλου, της «ψυχής των Ιώνων», όπως έχει πια καθιερωθεί η αντονομασία της! Και είναι πάρα πολλοί οι ευγενείς φίλοι της -«Ιωνες και Φιλίωνες», που επιμένουν… να μας «συντροφεύουν» με κάθε ευκαιρία τόσο διά ζώσης, όσο και με «μηνυματικό» τρόπο, κατεξοχήν αυτή την περίοδο (Σεπτεμβρίου-Οκτωβρίου) που συνδυάζεται με την ημερομηνία της εκδημίας της και ασφαλώς με τα «Μικρασιατικά» των «Ιώνων», θεσμό στον οποίο η μακαριστή κατέθετε απερίτμητο τον δημιουργικό οίστρο της.
Γι’ αυτό και οι παρούσες ταπεινές αράδες, αλλά και δίκην ευχαριστιών προς όλους, ως ένα χρέος που το αφήσαμε ανεξόφλητο – με την ψυχική φόρτιση μάλιστα να μη μας εγκαταλείπει καθώς, λόγω της πανδημίας, δεν έγινε πέρσι-τέτοιες ημέρες- το «ανοιχτό» επταετές (θρησκευτικό και αφιερωματικό) μνημόσυνο της Aννας, καθώς πολλοί το περίμεναν! Με μιαν προσθήκη όμως απαντητική δική μας (όλης της οικογένειάς της), και από τις στήλες αυτές, που δεν είναι άλλη από το βίωμα της χαρμολύπης που εδράζεται στη σωστική κατά Χριστόν ελπίδα: «Ού γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν» (από τον λόγο του αποστόλου Παύλου). Γι’ αυτό και δεν υπήρξε -τώρα πια το ξέρουμε πολύ καλά- ποτέ φοβισμένη και ανασφαλής η αείμνηστη Πρόεδρος των «Ιώνων» (ούτε καν μπροστά στο «επέκεινα»). Αντιθέτως, η αθόρυβη αυτοπεποίθηση, η καίρια αυτοβουλία αλλά και η εγγενής -πληθωρική- γενναιοδωρία της (για την οποία η ίδια κρατούσε μονίμως σιωπή!) βρίσκονταν στη βάση όλων των σκέψεων και των ενεργειών της. Με ακρογωνιαίο λίθο, σε κάθε περίπτωση, την «αγία» υπομονή της…
Και είναι το φωτεινό μετέωρο προς το οποίο κατευθυνόταν, επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες (καθώς το ξέρουν πολλοί συμπολίτες και το έχουν γλαφυρότατα καταγράψει σημαντικές πένες του τόπου μας), το υψιπετές και διαυγές «ιωνικό» όραμα της Aννας Αϊβαζόγλου -όπως αυτό, τελικά, αποκρυσταλλώθηκε μέσα από το ολοκληρωτικό της δόσιμο, την άνευ όρων και ορίων ψυχοσωματική της ανάλωση, στο θεμέλιωμα και την ανύψωση της Πολιτιστικής Εστίας Μικρασιατών «Iωνες». Κατεξοχήν, σε σχέση και συνάφεια με τη δημιουργία του Κέντρου Έρευνας -και Ανάδειξης-του Μικρασιατικού Πολιτισμού (όπως το διατύπωνε, στην καρδιά, όχι μόνον την οικιστική αλλά και την ιστορικοπνευματική, της Νέας Ιωνίας. Και ζήσαμε την ημέρα που η ίδια δεν πρόφτασε να τη ζήσει (ή μήπως όχι;), στις 30 του προπέρσινου Ιουνίου, με τη θεμελίωση του κτιρίου των «Ιώνων», στην οδό Χρ. Λούλη 68, σχεδόν «καρσί» (όπως θα το προσδιόριζε η ίδια) από την κεντρική είσοδο της Ευαγγελίστριας – «Βαγγελίστρας», παιδιόθεν, για την αείμνηστη. Και θα επιθυμούσε πολύ να εξάρει (αν δεν το ’κανε κιόλας!) την ισχυρή φιλοτιμία των «διαδόχων» της, με πρόεδρο την κυρία Aννα Πετσιάβα – Παπανικολάου, που δεν άφησαν «απροχώρητη» την παρακαταθήκη της.
Στον χώρο αυτόν, γύρω από την Ευαγγελίστρια, ήθελε η αείμνηστη Aννα -και το πάλεψε «αντρίκια» ως το τέλος- να συνεχίσει να καρπίζει ο ζωηφόρος πυρήνας της προσφυγικής Νέας Ιωνίας. Γι’ αυτό και ένιωθε πως διαρκώς, από τα νεανικά της ακόμη χρόνια, με τον χώρο αυτόν-της «Βαγγελίστρας»- συνομιλούσε! Και έριχνε ιδέες στις εκάστοτε Δημοτικές Αρχές – με τον αξέχαστο και διακριτό Γεώργιο Μπαλή να ασπάζεται πρώτος, από τα μέσα κιόλας της δεκαετίας του 1970 (στην τότε Πνευματική και Πολιτιστική Εστία του Δήμου), το ασίγαστο και δημιουργικό -«μικρασιάτικο» κατά πάντα- πάθιασμα της Aννας Αϊβαζόγλου, νεαρής ακόμη φιλολόγου. Σκεφτόταν και έπραττε από τότε, η μακαριστή, με το βάρος της ευθύνης που πίστευε ότι επωμιζόταν, ως διαβιβάστρια ιερής παρακαταθήκης, απέναντι στις γενιές που έρχονται και σ’ εκείνες που θα ακολουθήσουν. Στο μακρύ μέλλον, δηλαδή, μιας πονεμένης όσο και υπερήφανης προσφυγούπολης -της Νέας Ιωνίας- που θεμελιώθηκε και προόδεψε «από την αψιά βούληση και τον ίδρο των πατέρων»(κατά την δική της έκφραση).
Για τον ίδιο λόγο που, λίγο πριν «φύγει», έδωσε πάλι τη μάχη της -πείθοντας (και από την πλευρά της) τους «αντιρρησίες»- προκειμένου, και επί τέλους, να μεταφερθούν στον Ιερό Ναό της Ευαγγελίστριας (και στα συμφυή σύμβολα της πλατείας της), από τις «παλαιές έδρες» του Βόλου, οι κατά Σεπτέμβριον εκδηλώσεις Μικρασιατικής Μνήμης. Και ευδόκησε -λες και της το επεφύλασσε η χάρη της Παναγιάς- να εκφωνήσει την αρχική «επί προσφυγικού εδάφους» (μέσα στην Ευαγγελίστρια!) επετειακή ομιλία, την Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013, για τη Γενοκτονία του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας, αβγατίζοντας ουσιαστικά το γερό μπόλι που κληρονόμησε από «το άδικο αίμα και τα μεγάλα ερωτηματικά των Μικρασιατών πατέρων» (όπως έλεγε η ίδια). Και επέμεινε, για μία ακόμη φορά (στην «αποχαιρετιστήρια» ομιλία της εκείνη), να μην αμβλύνει τις γωνίες της ιστορικής αλήθειας – αυτής που επιμένει να την αμφισβητεί, όλον τον τελευταίο καιρό, ο εξ Ανατολών «γνωστός» μας γείτονας… Πάντα αυθεντική και αληθινή, η «ψυχή των Ιώνων», κρυστάλλινη στα λόγια και καθαρή στις προθέσεις της, θυσιαστική και ανιδιοτελής έως το κόκαλο!
Οράματα που παίρνουν σάρκα και οστά ήταν η σταθερή και διά βίου «ρότα» της Aννας Αϊβαζόγλου. Μανικός, όμως, και ο έρωτάς της για τον Ωραίο (στο πλήρωμα μιας τρισχιλιετούς ιστορίας) Ελληνικό Κόσμο της καθ’ ημάς Ανατολής. Μπολιάστηκε με πολλά, εξ απαλών ονύχων -από τους γονείς της και το άμεσο περιβάλλον της-, αλλά και εντρύφησε σε πολύ περισσότερα, κυρίως ακούγοντας… τον καρδιοχτύπο των συμπολιτών της-των Μικρασιατών της πρώτης γενιάς- για να έχει πληρότητα στο «μικρασιατικό αιτούμενο» και να γίνεται ζείδωρο και ολοένα πιο αποδοτικό το άπλωμα του «ιωνικού» της οράματος. Και ήρθε η Πολιτιστική Εστία Μικρασιατών «Iωνες», από το 1994, ως η εκπλήρωση του θεμελιακού ονείρου της ζωής της! Και ο αγώνας της, έκτοτε, «χωρίς καθημερινές και σχόλες» αλλά και υποστηριζόμενος (αυτό το πίστευε ακράδαντα) από τις ευχές των γονιών της και από το ιερό κλίμα της «Βαγγελίστρας» της, με την οποία στενά αρμόδεσε την προσωπική και οικογενειακή ζωή της. Ακριβώς, για να μεταφυτεύει αφειδώλευτα και το δικό της ιερό πάθος -για το Μικρασιατικό Ιδεώδες- σε μικρούς και μεγάλους, στους εγγύς και στους μακράν, καλλιεργώντας με άκρα συνέπεια και υποδειγματικό ήθος-και στο μέτρο που κάθε φορά ένιωθε πως της αναλογούσε- το «γεώργιον» του λατρεμένου της «Συνοικισμού».
Έδωσε πολλή αγάπη στους ανθρώπους, η Aννα Αϊβαζόγλου, γι’ αυτό και την αγάπησαν πολύ οι άνθρωποι – καίρια αυτή η επισήμανση, όπως έγινε, και από τον Επίσκοπό μας κ. Ιγνάτιο (στο πρώτο μνημόσυνο της μακαριστής – των 40 ημερών), ως προέκταση όλων των «δεδομένων» που είχε κιόλας υπόψη του. Και ασφαλώς συμπλήρωνε εκείνο που προείπε (στην εξόδιο ακολουθία) ο Σεβασμιότατος Βρεσθένης κ. Θεόκλητος, πάλι με λακωνική ευκρίνεια, για την «χαρισματική γυναίκα, την αείμνηστη Aννα, που ύψωσε το ανάστημά της σε όσους θέλουν να αγνοήσουν την Ιστορία μας…». Επρόκειτο, με άλλα λόγια, για την απόλυτη αντιστοίχιση των πράξεων της μακαριστής με τον αποφθεγματικό λόγο της δημόσιας αναγνώρισης – το παρόν με το παρελθόν να συναρθρώνονται, αρμονικά, στην προοπτική ενός ελπιδοφόρου «ιωνικού» μέλλοντος. Γιατί έτσι έβλεπε, η Aννα Αϊβαζόγλου, να πραγματώνονται τα «ευλογημένα χαΐρια» (όπως ήθελε να τα αποκαλεί) του αγαπημένου της «Συνοικισμού» – να πορεύεται και να μεγαλουργεί, δηλαδή, η Νέα Ιωνία… αντάμα «μ’ ένα χαμόγελο-ολάνοιχτο τριαντάφυλλο του Μάη», καθώς εκφράζεται, η αείμνηστη, σ’ έναν από τους στίχους της.
Το μικρασιάτικο «άρωμα» της Νέας Ιωνίας -και το εξ Ανατολών ελληνόπρεπο φως που ακτινοβολούσε πάντα ο κόσμος της- ήταν το ψυχωφελές και μόνιμο καμάρι της Aννας Αϊβαζόγλου. Και ένιωθε απαράβατο το χρέος της να ανταποδώσει το μεγάλο προνόμιο τού να γεννηθεί «Ιώνισσα», εδώ, στα σκληρά και ακάνθινα, για πολλά χρόνια, χώματα του Ξηρόκαμπου. Και έγινε αυτονόητη η… καρδιακή της σχέση με τον προσφυγόκοσμο της πόλης της, από τις αρχές κιόλας της δεκαετίας του 1970, σχέση που εξελίχθηκε σε «μιαν αγάπη ξέχειλη – μεταλαβιά στο Δισκοπότηρο του Κόσμου» (φράση κι αυτή από τον έμμετρο λόγο της)!
Από τότε που (πριν ακόμη περάσει στη Δημόσια Εκπαίδευση) ανελάμβανε προϊσταμένη – και ξεκινούσε να καινοτομεί- στο Κέντρο Εργαζομένου Κοριτσιού της Νέας Ιωνίας, όπου έδωσε και τα φιλολογικά «φώτα» της (στη βάση πάντοτε του «δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε»), με θέρμη ψυχής και περίσσευμα αγάπης. Και αμέσως μετά στην Πολιτιστική και Πνευματική Εστία του Δήμου, όπου η παρουσία της έγινε καταγεγραμμένη αυτοπροσφορά και πρότυπο μίμησης. Με απροσμέτρητο ζήλο, παντού, και με το σκεπτικό της πάντοτε σε ταυτόσημη τροχιά με την Καινοδιαθηκική επιταγή: «Μη τα εαυτών έκαστος σκοπείτε, αλλά και τα ετέρων έκαστος (:Ξεπεράστε το «εγώ» σας, για να συναντήσετε τον πλησίον σας…). Και έκτοτε έγιναν προτεραιότητα για την αείμνηστη Άννα… όλοι οι άλλοι, από την «πολύπλαγκτη» γιαγιούλα της προσφυγιάς έως και τον κάθε «αδύνατο» (και για πολλούς λόγους) μαθητή της! Και είναι αυτός (ο μαθητής) και αυτή (η μαθήτρια) που συνεχίζουν ν’ ανάβουν κερί, αλλά και να κινητοποιούν τον πνευματικό τους κόσμο, στο όνομα και τη μνήμη της «Κυρίας Αϊβαζόγλου»! «Παιδιά» της θέλουν να λέγονται.
Αλλά είναι και τα τρέχοντα -κυρίως με το «θεότρελο» όνειρο της μακαριστής, από δεκαετιών καλλιεργούμενο μέσα της, να δημιουργηθεί το Κέντρο Έρευνας του Μικρασιατικού Πολιτισμού στην προσφυγούπολη της Νέας Ιωνίας. Και οι Πολιτιστική Εστία των «Ιώνων» (μονίμως «κατέτρωγε» την Άννα αυτή η έγνοια) όφειλε, το γρηγορότερο, να πράξει τα δέοντα. Όπως και έγινε. Αλλά…η εξεύρεση και εξασφάλιση του οικοπέδου, η χρόνια εσωτερική «πίεση» και η εν γένει προεργασία για το χτίσιμο του «Σπιτιού (ας ειπωθεί και έτσι) των Ιώνων», με τη συναντίληψη των επίλεκτων μελών του Δ. Σ., καθώς και άξιων συνεργατών, υπήρξε μια διαδοχή ενεργειών -και όχι εύκολων διεργασιών- που ρούφηξαν και την τελευταία ικμάδα της αείμνηστης Προέδρου. Για να «αναχωρήσει» απρόσμενα, στις 6 Οκτωβρίου του 2013, προς τους λειμώνες των μακάρων. Ένα από τα πεζοτράγουδα που έγραψε, ωστόσο, μας το κληροδότησε προς διδαχήν (και για να ξέρουμε ποιους διαδεχόμαστε):
Ωραίος κόσμος μακρινός οι πιο παλιοί
Μεγαλωμένοι με το σμυρνιώτικοτ’ αγέρι
Τίμιο μάτι, χέρι ανοιχτό, γελούμενη ψυχή…
Πάλεψε και με αντιξοότητες (προβλέψιμες και μη), η Aννα Αϊβαζόγλου. Πάντα με μπέσα και ευθύτητα προς κάθε κατεύθυνση, με το κιμπαριλίκι της γνήσιας Μικρασιάτισσας (προσφυέστατος ο χαρακτηρισμός, κι αυτός, που της προσδόθηκε), για να αναγάγει σε «δημόσιο ζητούμενο» τη στέγαση των «Ιώνων». Και το «τρεχαλητό» της ήταν χωρίς σταματημό. Μίλησε ευθαρσώς στα Δημοτικά Συμβούλια της Νέας Ιωνίας, αρθρογράφησε με παρρησία στον τοπικό Τύπο -πάντοτε «την αλήθειαν ομιλούσα…» (όπως έγραψε, για να αποκατασταθεί «κάποια» αλήθεια, σε ανοιχτή επιστολή της)- και βέβαια δεν έπαυε διαρκώς να μπολιάζει, επί του πρακτέου, τον δικό της διακαή πόθο στον «συλλογικό» της περίγυρο. Η προφανής αδικία (το να μην έχει η Εστία των «Ιώνων» μια «αξιοπρεπή» στέγη, για να γίνει ακόμη πιο αποτελεσματικό το έργο της), έκανε -αυτή η έλλειψη- την αγωνιστικότητα της αείμνηστης Aννας ακόμη πιο μεγάλη και πιότερο επίμονη.
Η πρώτη εντόπιση (και αίτημα για παραχώρηση στην Εστία των «Ιώνων») ήταν το οικόπεδο στη συμβολή των οδών Χρ. Λούλη και Κρήτης, ιδιοκτησίας του Δήμου Νέας Ιωνίας (όπου σήμερα βρίσκεται το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης), με το ερειπιώδες τότε περιεχόμενό του. Σε δημόσια παράστασή της μάλιστα προς το Δημοτικό Συμβούλιο προώθησε την ιδέα, εφόσον γινόταν η παραχώρηση του οικοπέδου, το οίκημα να χτιστεί «ιδίοις χρήμασι» – ακριβώς για να διατηρήσουν οι «Ίωνες» εσαεί το ιδιοκτησιακό δικαίωμα, κάτι που το θεωρούσε «εκ των ών ουκ άνευ». Είχε εμπιστοσύνη στις δημιουργικές δυνάμεις -όλους τους ανθρώπους- της Εστίας των «Ιώνων», η Aννα Αϊβαζόγλου, και άνοιγε κιόλας σοβαρές «θύρες», σε αγαστή συνεργασία με τους συνεργάτες της, προς την κατεύθυνση του «στεγαστικού αυτεξούσιου» της Εστίας. «Αν χρειαστεί θα το χτίσουμε το σπίτι μας ακόμη και με τα ίδια μας τα χέρια, όπως έκαναν οι πατέρες μας χτίζοντας τη Βαγγελίστρα μας…» – ήταν και αυτή η εμπράγματη πίστη της!
Κι αφού η πρώτη προσπάθεια για εξεύρεση οικοπέδου μέσω του τοπικού Δήμου δεν τελεσφόρησε, ο αγώνας της Aννας Αϊβαζόγλου πήρε άλλη μορφή: Άρχισε να οργώνει κυριολεκτικά τους δρόμους και τα τετράγωνα της Νέας Ιωνίας, με εσώκεντρη πάντα ακτίνα προς την πλατεία της Ευαγγελίστριας. Μετρούσε προσόψεις (και υπολόγιζε το εμβαδόν!) οικοπέδων που ήταν -έστω και εν δυνάμει- προς πώληση. Ήρθε σε επικοινωνία με πρόσωπα, ρωτώντας και ξαναρωτώντας, για να βεβαιωθεί αν μια ενδεχόμενη συμφωνία πληρούσε τους όρους που θα ικανοποιούσαν τις απαιτήσεις των «Ιώνων». Προτάσεις, αναμονές, διαψεύσεις, ελπίδες… Αλλά και με τη λύση να έρχεται όλο και πιο κοντά. Γιατί το ’θελε και η «Βαγγελίστρα» της!
Eτσι που και η συγκυρία, για να έρθει το «ποθούμενο», έπαιξε τον δικό της ρόλο. Τότε που ο κ. Κώστας Αγοραστός, για πρώτη φορά υποψήφιος για την Περιφέρεια Θεσσαλίας (παραμονές των Εκλογών του 2010), πέρασε από το άβολο γραφειάκι των «Ιώνων», επί της οδού Μαιάνδρου 75, που ήταν και μια πρώτη παραχώρηση από τον τοπικό Δήμο, με το ενδιαφέρον του κ. Στέφανου Φούσκη -ως δημάρχου- να ενισχύει τις βεβαιότητες για το μέλλον. Εκεί, ακριβώς, όπου ώρες ατέλειωτες -και σε καθημερινή βάση- ήταν «καθηλωμένη» η Aννα Αϊβαζόγλου, «στην υγρασία και κάτω από ένα θαμπό φως…» (όπως έχει καταγραφεί από την κ. Αργυρώ Μάμαλη-Κοπάνου, γ. γραμματέα των «Ιώνων»), για να εργάζεται, να επικοινωνεί, να συντονίζει και να διεκπεραιώνει ζητήματα των «Ιώνων». Πρώτο σπίτι της, λοιπόν, έγιναν… τα Γραφεία της Εστίας. Μόνο που δεν κοιμόταν εκεί!
Αλλά και όλη η τρέχουσα αλήθεια, για την απόκτηση «στέγης» από τους «Iωνες», βγήκε στην επιφάνεια και έγινε αυτονόητο δικαίωμα που έπρεπε να εκπληρωθεί. Είναι σα να θέλεις να «χωρέσεις έναν λέοντα σε μια μυρμηγκοφωλιά…» – είναι από τις φράσεις που είχε απευθύνει η αείμνηστη Aννα, λίγα χρόνια νωρίτερα (και μας το ξαναθυμίζουν συχνά κάποιοι φίλοι) σε συνεδρίαση -και σχετική συζήτηση- που έλαβε χώρα στο Δημοτικό Συμβούλιο της Νέας Ιωνίας! Αλλά και ο κ. Αγοραστός ενέγραψε υποθήκη με τη συνέπειά του – και τη συνέργεια των υπηρεσιακών εκπροσώπων του, με αντιπεριφερειάρχη την κυρία Δωροθέα Κολυνδρίνη, στη Μαγνησία. Για να χρηματοδοτηθεί -και ήδη γίνεται πράξη- η ανύψωση του οικήματος της Πολιτιστικής Εστίας Μικρασιατών «Ίωνες». Και είναι σαν να το ήξερε, από τότε, η μακαριστή Aννα (αλλά και με το σκεπτικό της σταθερά αναλλοίωτο για τα «δικαιώματα» των «Ιώνων»). Κι έτσι της έπρεπε, γιατί «το έργο στο οποίο αφοσιώθηκε η Aννα Αϊβαζόγλου… συνιστούσε ένα έπος ψυχής που σπανίζει πια στους σκληρούς για τις ανθρωπιστικές αξίες καιρούς μας», αλλά και γιατί «ενσάρκωνε τη συνείδηση ενός χρέους απέναντι στους ξεκληρισμένους προγόνους της…», όπως έγραψαν, μεταξύ άλλων έγκυρων γραφίδων (όπου εν καιρώ θα αναφερθούμε), και οι εξαίρετοι «Φιλίωνες» -αείμνηστοι πλέον και αυτοί- Κώστας Λιάπης και Γιάννης Μουγογιάννης. Είναι και ο Παύλειος λόγος, εξάλλου, που έρχεται να τα επικυρώσει: «Ο…σπείρων επ’ ευλογίαις, επ’ ευλογίαις και θερίσει»!
Οι ανάγκες όμως των «Ιώνων», στο μεταξύ, δεν μπορούσαν να περιμένουν. Γι’ αυτό και αγοράστηκε το ισόγειο τριώροφης οικοδομής, επί της οδού Σίνα 16, για να έχει ένα σίγουρο δικό της «κεραμίδι» η Εστία. Και έμεινε χαρακτηριστική η αποστροφή της αείμνηστης Άννας, στις 5 Ιουνίου του 2013 (τέσσερις μόλις μήνες πριν από το «φευγιό» της), στα εγκαίνια των πρώτων ιδιόκτητων Γραφείων, με τα συγκινητικά εκείνα λόγια της: «Σ’ αυτό το γιορτάσι είναι κοντά μας και οι ψυχές και το πνεύμα των πατέρων μας που χαίρονται κι αγάλλονται με τα χαΐρια των παιδιών τους»! Επί τέλους, «τέλος στην εικοσαετή ταλαιπώρια και νεοπροσφυγιά των Ιώνων» ήταν και ο επιπλέον -και γραπτός- ευθύτατος λόγος της. Και με ένα ταμείο, των «Ιώνων, σε ενεργητικό υπόλοιπο (τις ίδιες εκείνες στιγμές), που είναι αμφίβολο αν διέθετε ανάλογος σύλλογος σε πανελλαδική κλίμακα. «Θάμα κι απόθαμα» είναι η φράση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί, και στην περίπτωση αυτή, από το ήδη γνωστό και εμβληματικό ποίημα της Αννας Αϊβαζόγλου: ΙΩΝΕΣ ΝΕΟΙ…
Αλλά τα Γραφεία της οδού Σίνα 16 (αξιολογότατο ως περιουσιακό στοιχείο) δεν θα μπορούσαν να χωρέσουν για πάντα ένα πελώριο πολιτισμικό όραμα, όπως αυτό της Εστίας των «Ιώνων». Και είναι, ασφαλώς, η προσώρας λύση που ταυτόχρονα παραπέμπει στο υπό ολοκλήρωση σχεδόν οικοδόμημα της οδού Χρ. Λούλη 68. Είναι στο οικόπεδο που διέθεσε, σε αρκούντως προσιτή (θα λέγαμε «συμβολική») τιμή, η κυρία Καίτη Μπαλή, Μικρασιάτισσα και ευαίσθητη κόρη του Γεωργίου -ιστορικού δημάρχου της Νέας Ιωνίας- και της Αμαλίας Μπαλή, ξέροντας ότι το αξίζουν οι «Ιωνες» αλλά και «υποτασσόμενη» στην πρόταση μιας διαχρονικής όσο και ξεχωριστής οικογενειακής της φίλης, της Αννας Αϊβαζόγλου, στο πλαίσιο μιας αναγκεμένης συγκυρίας…
Με την «υποβολιμαία» κίνηση και ενός ευσυγκίνητου αδερφού, του κυρίου Μάκη Μπαλή, ο οποίος και έδωσε με συμπυκνωμένο λόγο την εικόνα ενός πλατύτερου σκεπτικού. Ακριβώς, όπως λέει: «… για να γίνει πραγματικότητα η επιδίωξη της αείμνηστης και παντοτινής προέδρου του Συλλόγου, της Αννας Αϊβαζόγλου. Γειτόνισσα, από τότε που πολλοί δρόμοι της Νέας Ιωνίας ήταν χωρίς ονοματοθεσία, αποκαλούνταν «ανώνυμοι», καρδιακή οικογενειακή φίλη, παντοτινή δασκάλα του πολιτισμού της Σμύρνης και άσβεστο φως για τη δύσκολη πορεία της προσφυγιάς…» («Ταχυδρόμος», 2/7/2019).
Ευλογημένη, μακαριστή Αννα Αϊβαζόγλου! Ψυχή εσαεί «Ιώνισσα»!
Αλέξανδρος Δημητρόπουλος
