Μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δυο ιχθύων και το χορτασμό των πεντακιοχιλίων στην έρημο, ο μεν Ιησούς «ανέβη εις το όρος κατ’ ιδίαν προσεύξασθαι», οι δε Μαθητές με πλοίο ταξίδευσαν για να περάσουν στην απέναντι όχθη και να περιμένουν τον Ιησού. Συνθήκες απόλυτης γαλήνης και ηρεμίας εις το όρος, ενώ κάτω στη θάλασσα οι Μαθητές περνούν στιγμές αγωνίας και φόβου, λόγω της φουρτουνιασμένης θάλασσας και των δυνατών ανέμων. Η ζωή τους βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο. Ο Διδάσκαλος τους απουσιάζει για να επέμβει και να τους βοηθήσει, όπως έκανε πριν λίγες ώρες στην έρημο.
Κι όμως, μπορεί ο Ιησούς να βρισκόταν μακριά από τους Μαθητές Του, αλλά ούτε αγνοούσε ότι αυτοί κινδύνευαν. Πολύ περισσότερο δεν αδιαφορούσε. Αντίθετα, παρακολουθεί, αγρυπνεί και προσεύχεται για τους Μαθητές του και επεμβαίνει στην πιο κρίσιμη στιγμή, στέλνοντας με τον τρόπο αυτό και σε μας το μήνυμα, ότι γνωρίζει τα προβλήματα μας και θα επέμβει στην κατάλληλη στιγμή, όταν μάλιστα κι εμείς ζητήσουμε τη βοήθεια Του.
Ο Ιησούς, λοιπόν, ανέβηκε μόνος του στο βουνό για να προσευχηθεί. Με τον τρόπο αυτό τονίζει την αναγκαιότητα της προσευχής και ιδιαίτερα της ατομικής ή προσωπικής προσευχής. Με τη συμβολική μάλιστα ανάβαση στο βουνό θέλει να τονίσει ότι και η προσευχή πρέπει να ανυψώνει τον άνθρωπο από τη γη στον ουρανό και αποδεσμεύοντας τον από τα γήινα να τον ανυψώνει στα ουράνια και πνευματικά. Οδοδείκτης σ’ αυτή την πορεία, σ’ αυτή την «ανάβαση» και η αρχή της Κυριακής προσευχής: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς», ενώ ακόμα πιο ξεκάθαρος και ο λόγος του ψαλμωδού: «Κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιον σου».
Με τον τρόπο αυτό μετατρέπει την προσευχή σε θυμίαμα λατρείας, σε ευχαριστήρια δοξολογία και τις πιο πολλές φορές, σε παράκληση ικεσία ελπίδας, βοήθειας και σωτηρίας. Κι αν ακόμα καθυστερήσει να επέμβει και μεσολαβήσει η δοκιμασία δε σημαίνει ότι μας ξέχασε ή μας αγνόησε, γιατί η δοκιμασία θα είναι προσωρινή. Και η δοκιμασία καλλιεργεί την πίστη και αυξάνει την ελπίδα.
Μπορεί ο Θεός να αργεί να απαντήσει στις προσευχές μας, αλλά ούτε μας ξεχνά, ούτε και θα μας εγκαταλείψει. Μας τονίζει ο Απόστολος Πέτρος: «Ο Θεός ο οποίος σας μοιράζει τα κάθε λογής χαρίσματα και σας καλεί να πάρετε μέρος στην παντοτινή δόξα του δια του Ιησού Χριστού, μετά την παροδική σας δοκιμασία, θα σας αποκαταστήσει και θα σας δυναμώσει πνευματικά, θα σας στηρίξει και θα σας στερεώσει πάνω στη σωστή βάση» (Α ́ Πέτρ. Ε ́10).
Δυστυχώς, η ολιγοπιστία δεν εκδηλώθηκε μόνο από τον Πέτρο. Εκδηλώνεται καθημερινά και από μας. Λόγω πολλών και δύσκολων προβλημάτων νιώθουμε τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μας, εμείς δε οι ίδιοι αρχίζουμε να καταποντιζόμαστε, λόγω της ολιγοπιστίας μας. Στις δύσκολες εκείνες ώρες παρά την ολιγοπιστία μας, πολλές φορές αισθανθήκαμε την παρουσία και σωστική επέμβαση του Κυρίου. Όπως σήμερα με τον Πέτρο, έτσι και στη δική μας περίπτωση να είμαστε σίγουροι ότι ο Ιησούς θα ανταποκριθεί στην παράκληση μας. «Κύριε, σώσον με» και θα μας σώσει. Αρκεί να αναθερμάνουμε την πίστη μας.
Η πίστη μοιάζει με άγκυρα και σανίδα σωτηρίας. Η παρουσία τους και μόνον δεν βοηθούν σε τίποτε. Για να λειτουργήσουν σωστικά, πρέπει να ενεργοποιηθούν. Έτσι και με την πίστη, πρέπει να ελευθερωθεί σαν άγκυρα και ευρισκόμενοι στη θάλασσα της δοκιμασίας να αγκαλιάσουμε τη σωστική σανίδα της πίστης. Μετά από τη δική μας προσωπική συμβολή θα μπορούμε να ακούσουμε τα παρήγορα λόγια του Ιησού. «Θαρσείτε, εγώ ειμί• μη φοβείσθε».
Ανάμεσα στην πρώτη και τελευταία προτροπή που στοχεύει στο να καλλιεργήσει την αυτοπεποίθηση μας, προβάλλει σαν εγγύηση τη δύναμη της δικής του παρουσίας. Σαν επιβεβαίωση αυτής της σωστικής δύναμης θα απλώσει το χέρι, όπως έκανε σήμερα και με τον Πέτρο. Ας απλώσουμε κι εμείς το χέρι μας στον Ιησού σαν σύμβολο επιθυμίας να σωθούμε, αλλά και σαν έκφραση της πίστεως μας σ’ Αυτόν να ’μαστε βέβαιοι ότι ο Ιησούς θα μας κρατήσει από το χέρι και θα μας σώσει. Όπως έκανε σήμερα και με τον Πέτρο.
εφημέριος Ι.Ν.Κοιμήσεως της Θεοτόκου Ευξεινουπόλεως
