Της Τασούλας Καραϊσκάκη,
Μέσα στην αναμπουμπούλα των αντισυστημικών κραυγών και της παρωπιδικής άρνησης, μέσα στην αντάρα του ανορθολογισμού και της εξ αυτού απορρέουσας σύγχυσης σχετικά με τη σωτηρία και τον κίνδυνο, τον αυταρχισμό και την ελευθερία, βρήκαν την ευκαιρία, ένα χρόνο μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, να ξεμυτίσουν από προαύλιο σχολείου τα παιδιά με τα μαύρα, τις κουκούλες, τις σιδερογροθιές, τα ρόπαλα, τα μαχαίρια, τους ναζιστικούς χαιρετισμούς και το μίσος…
Επωφελήθηκαν (και αυτοί) από την αδιανόητη χρόνια πληγή των εποχικών καταλήψεων, ώστε να επαναφέρουν ως φαίνεται στο προσκήνιο τον ακροδεξιό τσαμπουκά, την αναταραχή, τη μισαλλοδοξία, τη βία, με αφορμή αναρχο-αριστερή, στη γειτονιά, παρουσία.
Αρχικά επιτέθηκαν σε ομάδες των ΕΑΑΚ έξω από το 1ο και 2ο ΕΠΑΛ Σταυρούπολης Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια σε εξ αυτού του συμβάντος συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, με λοστούς, καδρόνια, πέτρες, μολότοφ, φωτοβολίδες. Σκόρπισαν τον τρόμο στο σχολείο, που μετέτρεψαν σε ορμητήριο. Προκάλεσαν τραυματισμούς, ξεκαθαρίσματα, διαδηλώσεις. Επαινέθηκαν από ακροδεξιές οργανώσεις, που θήρεψαν την ευκαιρία έλξης της κοινής προσοχής. Και οι ταραχές μεταφέρθηκαν από τη Σταυρούπολη στον Εύοσμο…
Η παράσταση του σκληροπυρηνικού αρνητή από τη Θέρμη, οπαδού των Ελλήνων Αυτόχθονων Ιθαγενών, που μήνυσε εκπαιδευτικούς και έγινε είδηση, έληξε με τη δικαστική καταδίκη του. Οι Αρχές κυνηγούν ιστοσελίδες διασποράς ψευδών, περί του κορονοϊού, ειδήσεων και προτροπών σε ανυπακοή, ενώ πλατφόρμες μπλοκάρουν κανάλια με αντιεμβολιαστικό περιεχόμενο. Η εποχή όμως παραμένει ευνοϊκή για ακραία μορφώματα. Ο νεοσκοταδισμός και οι επιστημονικοφανείς τερατολογίες αναπαράγονται ανεξέλεγκτα, η αγανάκτηση κατά των πανδημικών μέτρων καθοδηγείται από διαφορετικές ανυπόληπτες και ευυπόληπτες εστίες. Επειτα, τα τραυματισμένα οικονομικά, η αβεβαιότητα, η ακρίβεια δημιουργούν ξανά πεδία αλίευσης οπαδών. Το δόλωμα ρίπτεται όχι μόνο σε ζηλωτές των ακραίων θέσεων, αλλά και φοβισμένα από τους καιρούς, γονατισμένα από τις αντιξοότητες τμήματα της κοινωνίας.
Με εφιάλτη μοιάζει μια επανάκαμψη της επιθετικότητας, των τραμπουκισμών, του φανατισμού, της μη ανοχής του διαφορετικού, των ύβρεων, των χειροδικιών, του ευτελισμού των θεσμών. Οι συνθήκες διευκολύνουν την κλιμάκωση της κοινωνικής έντασης, τον εκτροχιασμό από την ψυχραιμία στη βία, που δεν επιβάλλει κανενός είδους τάξη, μόνο μια αιματηρή αταξία. Οι μνήμες είναι νωπές και υπάρχει ακόμη χρόνος ώστε να υψώσουμε απέναντι και σε αυτόν τον παλιό ιό τείχος ανοσίας.
Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
