Της Μαίρης Παπαδημητρίου,
Σεπτέμβρης, ο μήνας που πέρασε με τόσα σκαμπανεβάσματα. Τα βράδια, όταν ο ύπνος καλοδεχούμενος αλλά όταν το μυαλό έχει τόσες σκοτούρες δεν υποτάσσεται εύκολα, τότε έρχονται χίλιες δυο σκέψεις που, μερικές από αυτές θα τις μοιραστώ σήμερα μαζί σας.
Μην προτρέξετε ότι θα αναφερθώ πάλι στην πανδημία που σίγουρα όμως θα έχει κι αυτή το μεράδι της.
Σταχυολογώντας αυτές τις εικόνες που έρχονται στην σκέψη μου θα τις μοιραστώ σήμερα μαζί σας. Όχι τίποτα σπουδαίο αλλά πράγματα της καθημερινότητας.
Μήνες τώρα παρακολουθούμε όλοι την ιστορία της Ιωάννας με το βιτριόλι που την περιέχυσε με μένος μια άλλη κυρία. Η Ιωάννα όταν την αντικρίσαμε με την μάσκα στο πρόσωπο, που θύμιζε τον ήρωα όπερας του fantom, παρουσιάστηκε στο δικαστήριο και το αδηφάγο πλήθος που δουλειά δεν έχει και δουλειά βρίσκει την περικυκλώσει ασφυκτικά και από συμπαράσταση αλλά, κυρίως από περιέργεια, να τα λέμε κι αυτά και τελικά η περίφημη βιτριολίστρια δεν φάνηκε, μα επιτέλους το μυστήριο λύθηκε. Το κίνητρο ήταν ερωτική διεκδίκηση για έναν άντρα. Συμβαίνουν κι αυτά το 2021.
Έχω ιδιαίτερη αδυναμία στα μωρά που άλλοτε τα χαζεύω στο καρότσι, άλλοτε στο που ξεφεύγουν τα ποδαράκια από τις τρυπούλες και το κεφαλάκι… Περιμένοντας στην διάβαση στάθηκε δίπλα μου μια νεαρή μανούλα που κρατούσε το μωράκι της με τέτοια λαχτάρα κι εκείνο με κοίταζε και μου χαμογελούσε.
Ρώτησα την μανούλα πόσο μηνών είναι, μόλις 9 κι όμως κοινωνικότατο και χαρούμενο. Θέλετε τη συνέχεια; Η μανούλα προηγήθηκε και την είδα που έσπευσε να βοηθήσει μια κυρία της τρίτης ηλικίας που το πόδι της είχε εγκλωβιστεί στα σαθρά τελειώματα έξω από τα ΕΛΤΑ μεταξύ πεζοδρομίου και δρόμου. Την ίδια ώρα τα συνεργεία του Δήμου είχαν αρχίσει έργο για να τοποθετήσουν τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια. Καταλαβαίνετε την εικόνα και το κομφούζιο που επικρατούσε στην Δημητριάδος και στην Ιάσωνος. Τα διερχόμενα αυτοκίνητα, κατά μυριάδες, ελίσσονταν μέσα σε αυτό το πανδαιμόνιο.
Γεγονός τρίτο: Όλοι μας μικροί και μεγάλοι, πρέπει να βαδίζουμε με το κεφάλι σκυφτό γιατί και τα πεζοδρόμια και οι δρόμοι ελλοχεύουν κινδύνους ατυχημάτων λόγο κακοτεχνιών. Το νοσοκομείο εκτός από την πανδημία, έχει γεμίσει από ατυχήματα σπασμένα χέρια, σπασμένα πόδια και ενίοτε οι απρόσεκτοι με σπασμένα κεφάλια. Είπαμε περπατούμε με κεφάλια σκυφτά για να επιστρέψουμε σώοι στα σπίτια μας. Αποχαιρετώντας τον Σεπτέμβρη για τους θιασώτες των ωροσκοπίων, μπήκαμε στην περιοχή του Ζυγού.
Ο Ζυγός απεικονίζει με μια ζυγαριά στο χέρι και οι γεννηθέντες είναι κοινωνικοί, αντιμετωπίζουν τις κακοτυχίες με θάρρος και λίγο θράσος, να μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Καθώς περπατούσα έξω από ένα δημοτικό σχολείο, αντίκρισα μια μανούλα που συνόδευε το πρωτάκι στην είσοδο. Του φόρεσε την μασκούλα του το αγκάλιασε με λαχτάρα και καθώς διάβαινε το κατώφλι, γύρισε και της έστειλε ένα φιλάκι. Να κάτι τέτοιες εικόνες με γεμίζουν με αισιοδοξία και με την ελπίδα ότι οι αντίπαλοι, οι ανεμβολίαστοι, θα έρθει η ώρα που θα χωρίσουν τα πρόβατα από τα ερίφια και θα απομείνουν μονάχοι για να αντιδρούν, χωρίς λόγο στις διαμαρτυρίες τους. Ένας τέτοιος εκπαιδευτικός στον Πειραιά, τον έπιασε ο φακός που διαμαρτυρόταν γιατί το κράτος του επιβάλλει το εμβόλιο. Τι να του πεις; Ότι η δημοκρατία όλα τα βολεύει κι όλα τα καταπίνει αλλά κύριε που με θράσος είπες δεν κάνω το εμβόλιο να σκεφτείς τους μαθητές στην τάξη σου που μπορείς να του στείλεις στο νοσοκομείο. Λέτε να ήταν Ζυγός; Ποιος ξέρει;
Και το κλου του σημερινού σκαριφήματος. Μεσημεράκι βρέθηκα στην οδό Πολυμέρη στο ύψος του νοσοκομείου, γύρισα να δω τι συνέβαινε με κυρία οδηγό που τηρώντας τις οδηγίες του κοκ είχε βάλει αλάρμ, όσοι δεν είναι οδηγοί είναι το σήμα που εκπέμπεται για στιγμιαία στάση και πίσω ακολουθούσε ένα φορτηγό. Η κυρία οδηγός σταμάτησε απότομα γιατί ένα αδέσποτο συμπαθέστατο σκυλάκι περνούσε πηδηχτά και σίγουρα θα το πατούσε αν δεν έπιανε το φρένο. Ο οδηγός του φορτηγού έκανε υπέρβαση για να κάνει παρατηρήσεις στην οδηγό που σταμάτησε απότομα. Εκείνη με την σειρά της δικαιολογήθηκε λέγοντας… Μα κύριε περνούσε ένα σκυλάκι να το πατούσα; Και γιατί όχι απάντησε συγχυσμένος ο φορτηγατζής και συμπλήρωσε καθώς απομακρυνόταν «ε ρε τρέλα που κουβαλάει ο κόσμος». Άθελα μου γέλασα για δύο λόγους γιατί σώθηκε το σκυλάκι, είμαι φιλόζωη, από τα μικρά μου πάντα είχα σκύλο, και για την φράση του κυρίου «ε… ρε τρέλα που κουβαλάει ο κόσμος». Φίλε κύριε όσο να ναι όλοι την έχουμε την λόξα μας με τα τόσα που συμβαίνουν, λόγω πανδημίας, γύρω μας. Όσο για τον Σεπτέμβρη που μας αποχαιρέτισε με σαραντάρια, μερικές μέρες, θα έπρεπε τα μεγάλα κεφάλια οι ηγέτες της ανθρωπότητας κάτι να κάνουν γιατί τα πενηντάρια, οι βαθμοί στο θερμόμετρο, μας περιμένουν το 2022, αν έχουμε γλιτώσει από την πανδημία. Εννοείται…
