Της Ελενας Αντωνοπούλου
Με νοσταλγία, ας γράψουμε λίγες σκέψεις για την Αμερική, που πάντα ταξίδευε στον χρόνο. Μια χώρα με έντονες αντιθέσεις. Μια χώρα που συνομιλεί με τον κόσμο και ο κόσμος συνομιλεί μαζί της.
Τα τελευταία γεγονότα που ακολουθούν τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ φέρνουν στο προσκήνιο τα μεγάλα στεγανά που ακόμη κυριαρχούν. Χώρα – ήπειρος, με πληθυσμό μεγάλο, με ανισότητες βαθιές και αντιφάσεις καταλυτικές, μας μιλάει για τη φύση των κοινωνικών πραγμάτων και τα κυοφορούμενα ανά πάσα στιγμή γεγονότα.
Οι εκρηκτικές κινητοποιήσεις και οι εξεγέρσεις με αφορμή τη δολοφονία ανακινούν τα βασικά δεδομένα. Μια κατάσταση, που μπορεί να υπάρχει για χρόνια στη σκιά του αμερικανικού ονείρου, τα ανυπέρβλητα εμπόδια, το άπιαστο κάθε μικρής ή μεγάλης ψεύτικης ελπίδας.
Τα γεγονότα μάς θυμίζουν πως νοοτροπίες χρόνων υπάρχουν εκεί. Ένας κόσμος καλής ζωής και ευμάρειας συναντιέται με τις βαθιές ρωγμές και μπορεί να καταπέσει από μια υγειονομική κρίση ή από ένα άλλο αιφνίδιο γεγονός.
Αν και στην Αμερική σημειώνονται συχνά μικρές «εξεγέρσεις», αυτή η σύγκρουση μας θυμίζει ότι ο χαρισματικός πρόεδρος Ομπάμα ήταν σε πολλά αναποτελεσματικός. Δεν προχώρησε σε βαθιές τομές. Χρόνο είχε …ίσως όχι καθολική στήριξη… Ο πρόεδρος Τραμπ …θλιβερά επιθετικός.
Εξεγέρσεις, μικρές ή μεγάλες, πάντα υπάρχουν και παντού. Οι νέοι στην Αμερική αποκτούν την πρώτη εμπειρία αυτής της έντασης και αυτής της έκτασης, συνδεόμενη αναπόφευκτα με γεγονότα που και στο παρελθόν έχουν ξανασυμβεί. Οι περισσότεροι τα έχουν μάθει από διηγήσεις των παλαιοτέρων.
Σε σύγκριση με προηγούμενες μεγάλες κοινωνικές εντάσεις και συγκρούσεις, οι διαδηλωτές, οι εξεγερμένοι έχουν στα χέρια τους το όπλο. Το όπλο της εικόνας, του ήχου. Μιλούν στον πλανήτη με το κινητό τους τηλέφωνο.
Για όποιον τόπο και αν μιλάμε, χθες, σήμερα, αύριο, ένα είναι το αδιατάρακτο υπόβαθρο κάθε σύγκρουσης. Το αίτημα αυτοπροσδιορισμού και ελευθερίας. Δεν μπορεί να ξεφύγει η Αμερική χωρίς κανένας ωστόσο να αμφισβητεί ότι είναι μια βαθύτατα δημοκρατική χώρα.
Ας συγκρίνουμε αυτές τις εξεγέρσεις με τους εξεγερμένους του Μάη του ‘68 στο Παρίσι. Νέα δεδομένα, νέα εμπειρία, νέα κατάσταση. Τότε μόνο μια αφίσα προσπαθούσε να περάσει προς τα έξω τα όνειρα των διεκδικήσεων Αμερική 2020. Ναι υπάρχει ακόμη ρατσισμός. Σε πολλούς όμως. Και στον τρόπο συμπεριφοράς των λευκών στους μαύρους αλλά και το αντίθετο. Ναι υπάρχουν γκέτο συνοικίες που ούτε λευκοί μπορούν να περάσουν ούτε έγχρωμοι. Παραβατικότητα στα ύψη, ο νόμος της ελεύθερης αγοράς, ελεύθερη διακίνηση ιδεών… μέχρι ότι θέλεις… από την άλλη πρόοδος στην επιστήμη, στην τεχνολογία, στα γράμματα. Κλείνω τα μάτια και κρατώ τις καλές στιγμές αυτής της χώρας την πρόοδο την ελευθερία. Την Αμερική που γνώρισα στα φοιτητικά μου χρόνια… Οχι δεν θέλω την άλλη Αμερική. Και ο καθένας μας με τον τρόπο του ας παλέψει για το καλό για την ευημερία και την πρόοδο.
Δύσκολη η τελική ευθεία για τις εκλογές. Χρήμα, συμφέροντα… ευχόμαστε στο τέλος να επικρατήσουν η σύνεση και η λογική γιατί πρόεδροι έρχονται και παρέρχονται, η Αμερική όμως παραμένει εκεί, ακλόνητη, όνειρο ζωής για εκατοντάδες να μπορέσουν να την επισκεφθούν. Είναι αυτό που οι ίδιοι οι Αμερικανοί λένε: God bless AMERICA… Σίγουρα θα το χρειαστεί…
