Της Λίτσας Παρισάκη,
Καθηγήτριας
Μετά τα τραγικά συμβάντα που διαβάζουμε τον τελευταίο καιρό για κακοποίηση ζώων και ειδικά για σκυλιά, μικρά και μεγάλα, αναρωτιέμαι ποιος είναι ο ψυχικός κόσμος αυτών των ανθρώπων. Αισθάνομαι την ανάγκη να αναφερθώ σ’ έναν ζωγράφο που αγαπούσε τα σκυλιά, τον Σερ Έντουιν Χένρι Λάντσιρ, που έγινε γνωστός για τα πορτρέτα των καλύτερων φίλων του ανθρώπου και όχι μόνο. (Aπό περιγραφή της Μαριλένας Αστραπέλλου).
Ήταν τόση η δημοφιλία του καλλιτέχνη σερ Έντουιν Χένρι Λάντσιρ, που θεωρήθηκε ο πιο σημαντικός ζωγράφος σκύλων της Βικτωριανής εποχής, που δόθηκε και το όνομά του σε μια ράτσα σκύλων – εξαδέλφια των μαύρων Νιουφάουντλαντ.
Σήμερα τα Λάντσιρ είναι σκύλοι μεγάλοι, δυνατοί, που προστατεύουν την οικογένεια.
Ο Σερ Έντουιν Λάντσιρ, Άγγλος στην καταγωγή, γεννήθηκε στο Λονδίνο στις αρχές του 1802 και από μικρή ηλικία, παιδί, άρχισε να ζωγραφίζει, με τις οδηγίες βέβαια του πατέρα του, που ήταν χαράκτης και συγγραφέας. Ο Τζον Λάντσιρ, ο πατέρας του, τον ώθησε προς αυτήν την κατεύθυνση για να πάρει την κατάλληλη εκπαίδευση, στα καλύτερα σχολεία της Βασιλικής Ακαδημίας. Δεν άργησε με τη δουλειά του από 13 χρονών, να πάρει και τη θέση του Ακαδημαϊκού. Η υγεία του η βεβαρημένη δεν του επέτρεψε να δεχθεί τη θέση του προέδρου της περίφημης Royal Academy.
Παρά την επαγγελματική του αναγνώριση και καταξίωση, παρέμεινε ένας ευάλωτος ψυχισμός σε τέτοιο σημείο που δεν μπορούσε να ξεπεράσει το θάνατο της μητέρας του, αλλά συνάμα και τον χωρισμό από την δούκισσα Μπέντφορντ, Τζορτζιάνα Ράσελ, που ήταν είκοσι χρόνια μικρότερή του.
Ο θάνατος της μητέρας του και η μεγάλη του στενοχώρια που απέτυχε να δημιουργήσει ένα βασιλικό πορτρέτο, ήταν η αιτία να νιώθει μελαγχολία, κατάθλιψη και να νιώθει ανακούφιση στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά.
Την αρρώστια του στην αρχή προσπάθησε να την ξεπεράσει ταξιδεύοντας σε ευρωπαϊκές χώρες μαζί με τον Βρετανό χημικό φαρμακευτικών ουσιών Τζέικομπ Μπέλ, ζωγραφίζοντας πάντοτε και καθ’ οδόν, ανθρώπους πάντοτε με τα σκυλιά τους.
Όταν ήταν 70 χρόνων, η φθορά του ήταν τόσο μεγάλη και αβάσταχτη για την οικογένειά του που αναγκάστηκαν να τον ανακηρύξουν επίσημα το 1872 παράφρονα.
Σ’ όλο αυτό το διάστημα δεν έπαυσε να ζωγραφίζει. Από τους πίνακες μετέφερε στον καμβά του τα ζώα όπως ακριβώς ήτανε, προσδίδοντας μάλιστα ένα βάθος στην προσωπικότητά τους, την καλοσύνη τους απέναντι στον άνθρωπο -στα οποία άρχισε να δίνει σ’ αυτά ανθρώπινα χαρακτηριστικά, όπως στον πίνακα Laying DowntheLaw (1840), στον οποίο πίνακα σατιρίζει το επάγγελμα του νομικού, καθώς μια παρέα από σκύλους παριστάνουν τα μέλη του δικαστηρίου και στο ρόλο του Λόρδου Καγκελαρίου ένα πουντλ.
Παρ’ όλα αυτά ήταν πολύ δύσκολο να χάσει τη φήμη του ως εξαιρετικός ζωγράφος ειδικά των τετράποδων, τα οποία γνώριζε πολύ καλά το μυοσκελετικό τους σύστημα.
Ο Λάντσιρ υπήρξε πολύ παραγωγικός και γρήγορος έργων ως ζωγράφος.
Το 1967 τοποθετήθηκαν «Οι Λεοντές του» στη θέση που βρίσκονται σήμερα και διακοσμήθηκαν με στεφάνια την ημέρα που ο ζωγράφος έφυγε από τη ζωή.
Το 1858 η αγγλική κυβέρνηση του ανέθεσε να φιλοτεχνήσει αυτά τα τέσσερα μπρούτζινα αγάλματα λεόντων που θα τοποθετούνταν στη βάση της Στήλης του Νέλσονα στην πλατεία Τραφάλγκαρ του Λονδίνου.
Ζήτησε βέβαια χρόνο και ακόμα να τον προμηθεύσουν τα εκμαγεία ενός αληθινού λιονταριού που γνώριζε πως υπήρχαν στην Ακαδημία του Τορίνο. Αυτή η εργασία βέβαια καθυστέρησε δυο χρόνια.
Τα δικά του λιοντάρια έγιναν στο Λονδρέζικο στούντιο ενός επίσης διάσημου και ιδιαίτερα δημοφιλούς γλύπτη στην εποχή του, τον Κάρλο Μαροκέτι (1805-1867).
Και παρά την επιδείνωση της υγείας του, την ταραχώδη σχέση του με τον Μαροκέτι, «Οι Λεοντές» του τελικά τοποθετήθηκαν στη θέση που βρίσκονται σήμερα, όπως αναφέρω πιο πάνω.
Ο θάνατός του προκάλεσε εθνικό πένθος στην Αγγλία, με τις σημαίες να ανεμίζουνμεσίστιες και τον κόσμο να θρηνεί καθώς οδηγούνταν στην τελευταία του κατοικία, στον καθεδρικό ναό του Αγίου Αποστόλου.
Σε μια κοινωνία που είχε μεγάλη υπόληψη στα τετράποδα που ήξεραν πως να τους χαρίζουν την αιωνιότητα με τα πινέλα τους, ο Σερ Εντουιν Χένρι Λάντσιρ, ένας ταλαντούχος καλλιτέχνης ζωγράφιζε όχι μόνο τους σκύλους αλλά και άλλα πλάσματα του ζωικού βασιλείου, άλογα, ελάφια. Η άνεση που είχε είναι παροιμιώδης, γιατί μπορούσε να ζωγραφίζει και με τα δυο του χέρια ταυτόχρονα. Με το ένα το κεφάλι ενός σκύλου και με το άλλο την ουρά του.
Ήξερε όμως να ζωγραφίζει πολύ καλά και ανθρώπους.
Η βασίλισσα Βικτώρια τον είχε αναθέσει και φιλοτεχνήσει την ίδια με τα κατοικίδια της Αυλής για να τα δωρίσει στον πρίγκιπα Αλμπέρτο, αλλά και τα πορτρέτα των παιδιών της πάντα με τη συνοδεία ενός σκύλου.
Όλα τα μουσεία της Βρετανικής πρωτεύουσας, όπως το ΤΑΤΕ BRITAIN, το VICTORIAκαι Albertή τη Συλλογή Γουάλας, κοσμούνται με τα έργα του.
Αλήθεια! Τι διαφορά του τότε με το σήμερα!!!
Ο σερ Εντουιν Χένρι Λάντσιρ ζωγραφισμένος από τον Φράνσις Γκραντ
«Ενα διακεκριμένο μέλος της ανθρώπινης κοινωνίας» (1831)
