Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Πολλές φορές, αισθάνομαι σαν ένας στρατιώτης, ταγμένος στο στρατόπεδο της ποίησης – μιας ποίησης που μοιάζει με καθρέφτη τού εσώτερου εαυτού τού ποιητή. Στα χέρια του, όμως, φαίνεται πως ο ποιητής κρατάει έναν άλλο καθρέφτη, όπου αντανακλάται ό,τι βλέπει. Και, όπως λέω, συχνά, σπάζει και τους δύο καθρέφτες ο ποιητής, και από τα θρύψαλά τους κατασκευάζει πια τον δικό του (ορφικό) καθρέφτη, όπου αντικατοπτρίζεται η αληθινή ποίηση, η ίδια η Ζωή.
-Ω Θεέ μου, στείλε μου, απόψε, περισσότερο φως. Βοήθησέ με να κοιταχτώ κι εγώ στο δικό μου καθρέφτη, κι εκεί να δω την καρδιά μου, πατημένη, χάμω σα ρόδι, όπως πατήθηκε η καρδιά τού Καρυωτάκη. Δεν ξέρω τι θα συμβεί, μετά. Γιατί, όταν προσπαθώ να κάνω τα πράγματα καλύτερα, κάνω τα ίδια πράγματα, και βρίσκω τον εαυτό μου ξένο, σ’ έναν κόσμο που δεν τον έφτιαξα εγώ. Κι αυτό που βλέπω στον καθρέφτη, τελικά, δεν είμ’ εγώ. Είναι μία σιδερένια πυγμή, υψωμένη, που συντρίβει και τιμωρεί και, αδιάκοπα, πιέζει.
– Βοήθησέ με, Θεέ μου, να σπάσω αυτόν τον καθρέφτη, να χαθεί η φοβερή πυγμή, κι αν ματώσω, ας ματώσω, φτάνει να γλιτώσω από τα άκαρπα έργα τού σκότους. Θέλω να δω πιο καθαρά το στόχο, ξεπερνώντας τα εμπόδια: Αυτά τα φριχτά πράγματα που βλέπεις, όταν πάρεις τα μάτια σου απ’ τον αληθινό πια στόχο σου.
Έτσι είναι. Από χίλια αποκρουστικά ρόδα είναι καμωμένη η καρδιά μας, κι άλλα τόσα, που ανθίζουν και μοσχοβολούν. Από την καρδιά, όμως, ξεκινούν οι μεγάλες ιδέες. Και καμία μεγάλη πράξη δεν έγινε ποτέ, χωρίς ενθουσιασμένη καρδιά!
