Της Μαίρης Παπαδημητρίου,
Αυτή η μικρή φράση κρύβει πολλές αλήθειες. Είναι μετάφραση από τα λατινικά ERPABE HUMANUM EST και είναι φράση που χρησιμοποιούν οι παλαιοί δικηγόροι. Δεν ξέρω πως πέρασε από το μυαλό μου, γιατί σε μία από τις όρθιες κολόνες που υπάρχουν στις εισόδους του Αγίου Νικολάου, κάποιος γραμματιζούμενος φανατικός αντιεμβολιαστής έγραφε και δυστυχώς δεν τη συγκράτησα για να την αντιγράψω σε πιστή ανάγνωση.
Ο άνθρωπος προσπαθούσε με κάθε τρόπο έστω και με μία φράση να πείσει τους «ανεγκέφαλους» εμβολιασμένους ότι πλανώνται πλάνη οικτρά. Από τη φράση που διαβάσαμε με μια φίλη γραμματιζούμενη μου υπογράμμισε ότι πρέπει να είναι άνθρωπος που ήξερε καλά γράμματα κι όχι το μονοτονικό σύστημα που υπάρχει σήμερα. Ομολογώ θα ήθελα να γνωρίσω κάποιον άνθρωπο που να γνωρίζει τη γλώσσα, την ελληνική γλώσσα που διδαχθήκαμε εμείς οι της τρίτης ηλικίας, για να βγάλω ένα συμπέρασμα για τον ορθολογισμό του.
Γιατί όσο κι αν είναι εκνευριστικό για εμάς που σπεύσαμε να κάνουμε το εμβόλιο, και μάλιστα και σε τρίτη δόση για να έχουμε το κεφαλάκι μας ήσυχο, όσο γίνεται ήσυχο βέβαια όταν έχουμε μάθει όλοι πια μικροί και πολύ μικρότεροι, ότι το βαθύ κόκκινο σημαίνει ότι οδεύουμε, Θεός φυλάξοι, προς την ανυπαρξία. Ένας μπόμπιρας που έπαιζε μπάλα στο προαύλιο του Ναού και άκουγε να επαναλαμβάνεται συνέχεια η λέξη κόκκινο ρωτούσε και ξανά ρωτούσε, το παιδάκι, γιατί είμαστε στο κόκκινο χρώμα.
Ενώ δεν έβλεπε γύρω του πάρα γκρίζα και άσπρα κτίρια. Ο πατερούλης που τον συνόδευε, του απαντούσε να προσέχει και να μην περνάει η μπάλα το υποτιθέμενο τέρμα, το δίχτυ, και προσπαθούσε να αποφύγει τη μικρή ανάκριση που τον είχε «μαρκάρει» το καμάρι του ο γιος του. Θα σου τα πει η μαμά όταν πάμε σπίτι, πήγε να ξεφύγει ο ταλαίπωρος πατέρας αλλά όταν έχεις να κάνεις με πανέξυπνα «διαβολάκια» δύσκολα τα καταφέρνεις.
Τα δύσκολα τα αντιμετώπισε σίγουρα η μανούλα προσπαθώντας να του εξηγήσει ότι το κόκκινο χρώμα δεν είναι μόνο το αίμα, αλλά και η αρρώστια που έχει εξαπλωθεί σε όλη τη Γη και για αυτό πρέπει όλοι να ξεφύγουμε από τη μέγγενη του βαθέως κόκκινου, ούτε του κόκκινου ούτε του πορτοκαλί αλλά να προσπαθεί ζούμε να αντιμετωπίσουμε την πανδημία με όσα μας υπαγορεύουν οι εντεταλμένοι γιατροί, αυτοί που έχουν και το γενικό πρόσταγμα και προσπαθούν να έχουν και το αντίδοτο, να μην εξαπλώνεται κι όσο πάει και χειροτερεύει η πανδημία. Πολύ θα ήθελα να βρω έναν μορφωμένο αντιεμβολιαστή γιατί οι κουταμάρες που προτάσσουν με τα πάνω τους οι αντιεμβολιαστές που αν τους ζητήσεις να σου εξηγήσουν τα «πιστεύω» τους δεν βρίσκεις άκρη μέχρι που κάποια κυρία με ύφος παγερό μου πέταξε τη φράση: «Μα χρυσή μου δεν καταλαβαίνεις ότι αυτό το υγρό που περνάει στον οργανισμό σου με την ένεση είναι ακριβώς το αντίθετο για να σε θεραπεύσει;».
Όταν εγώ επέμενα να μου εξηγήσει από πού βρήκε αυτή την ερμηνεία για το εμβόλιο, του κορονοϊού απάντησε με υπεροπτικό ύφος «μα και να σου το εξηγήσω δεν πρόκειται να δεχθείς τη δική μου άποψη που εκφράζει το ήμισυ του πληθυσμού της Γης που δεν δέχεται το εμβόλιο σαν πανάκεια». Εκεί μου θύμισε την αμίμητη φράση του Φωτόπουλου σε μια από τις ανεπανάληπτες ελληνικές ταινίες «του στρίβειν διά του αρραβώνος».
Σε αυτό το σημείο δεν θα καταφύγω στη λέξη απόγνωση που έχουμε φθάσει που ο κορονοϊός εκτός από τις αμείλικτες επιπτώσεις που έχει στην υγεία μας, ταράζει σίγουρα και το πνευματικό μας σύστημα. Μου φαίνεται ότι πήρα αυτή τη μάστιγα που μας έχει κατακυριεύσει και αντί να απομακρύνεται και να πλησιάζουμε στο τέλος, συνέχεια θεριεύει και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του Ηλιου. Άντε τώρα να βρούμε έναν αλησμόνητο Μίκη Θεοδωράκη να μας γαληνεύει με τα τραγούδια του. Αντε να βρούμε λίγη πνευματική ισορροπία, όταν από τα 45άρια του Αυγούστου ξημερώνουμε με κατακλυσμούς, με χαλαζοπτώσεις με αστραπόβροντα και ο Κύριος οίδε τι μας επιφυλάσσει ο χειμώνας που καιροφυλακτεί χωρίς καμάκι και σίγουρα χωρίς ήλιο. Απρόσμενα μου ήρθε στο μυαλό η λατινική φράση, αυτή που μαθαίναμε πριν από πολλές δεκαετίες, Dum Spiro spero (εφόσον αναπνέω ελπίζω). Κι αυτή η καημενούλα η ελπίδα, πόσο να αντέξει…
