Του Δημήτρη Αντωνίου, Καθηγητή Αγγλικής Β.Α., Kατόχου Masters Παιδαγωγικής και Γλωσσολογίας
aglo.academia@gmail.com
Από ό,τι γνωρίζω, και υπάρχουν άπειρα πράγματα που αγνοώ, στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα όλων των βαθμίδων δεν διδάσκεται το σημαντικό μάθημα των βιογραφιών σημαντικών ανθρώπων.
Υπάρχουν δύο είδη βιογραφιών: Α) Οι αυτοβιογραφίες, δηλαδή άνθρωποι που οι ίδιοι έγραψαν τη βιογραφία τους, και Β) Οι βιογραφίες που διάφοροι συγγραφείς έγραψαν για άλλους, συνήθως για ανθρώπους οι οποίοι διακρίθηκαν είτε στις τέχνες, είτε στις επιστήμες, είτε στην πολιτική, είτε απλοί άνθρωποι, οι οποίοι εξελίχθηκαν, παρά το γεγονός που γεννήθηκαν κάτω από τρομερά αντίξοες συνθήκες, και όμως χάρηστην ισχυρή θέλησή τους, την αποφασιστικότητά τους,determination, εργατικότητά τους, και με επιμονή και υπομονή πέτυχαν αυτό που ονειρεύτηκαν.
Γιατί οι βιογραφίες είναι άκρως εκπαιδευτικές και διδακτικές για τα μικρά παιδιά;
Τα παραμύθια εξάπτουν τη φαντασία των μικρών παιδιών, αλλά οι βιογραφίες δίνουν κίνητρα στα μικρά παιδιά να θαυμάσουν πραγματικά πρόσωπα και να τους μιμηθούν, άσχετα εάν αυτά τα παιδιά γεννήθηκαν φτωχά, από αγράμματους γονείς, ή ήταν παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Σήμερα μιας και μιλήσαμε για βιογραφίες σημαντικών ανθρώπων,και επειδή πολύ πρόσφατα το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας γιόρτασε τα 47 χρόνια από την ίδρυση του κόμματος, δράττομαι της ευκαιρίας να αναφερθώ εν συντομία στο βιογραφικό σημείωμα του ιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Μάλιστα, σκέφτηκα να το παρουσιάσω και σε δίγλωσση μορφή, μιας και πολλοί από τους αναγνώστες γνωρίζουν αρκετά Αγγλικά για να το εμπεδώσουν καλύτερα σε δύο γλώσσες. Το Αγγλικό κείμενο είναι πιστή αντιγραφή από τηWikipedia, όσο για τη μετάφραση, είναι του γράφοντος.
To παρόν απόσπασμα της βιογραφίας του Κωνσταντίνου Καραμανλή είναι ένα ελάχιστο μέρος της βιογραφίας του. Για τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τα έργα του έχουν γραφτεί πάρα πολλά βιβλία και έχουν ασχοληθεί πολιτικοί και ιστορικοί πολλών επιπέδων.
Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (8 Μαρτίου 1907 – 23 Απριλίου 1998), υπήρξε πρωθυπουργός της Ελλάδας για 4 θητείες, Πρόεδρος της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας για δύο φορές, καθώς και κυρίαρχη προσωπικότητα της ελληνικής πολιτικής σκηνής, του οποίου η πολιτική σταδιοδρομία κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα.
Ο μακροβιότερος εν ενεργεία πρωθυπουργός της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας (περίπου 14 χρόνια), κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του (1955 – 1963) εφάρμοσε ένα πρόγραμμα ταχείας εκβιομηχάνισης, εκτεταμένων επενδύσεων σε υποδομές και βελτίωσης της αγροτικής παραγωγής, το οποίο οδήγησε στο μεταπολεμικό ελληνικό θαύμα. Εφάρμοσε επίσης την επέκταση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών, τα οποία ήταν ανενεργά από το 1952.
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης θητείας του ως πρωθυπουργός, μετά το 1974, του αναγνωρίστηκε η επιτυχής αποκατάσταση της Δημοκρατίας μετά την πτώση της στρατιωτικής χούντας και η εγκαθίδρυση της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, φέρνοντας έτσι ένα τέλος στα συνεχή στρατιωτικά πραξικοπήματα και την πολιτική αστάθεια, διάρκειας περίπου μισού αιώνα.
Ένας αφοσιωμένος φιλο-ευρωπαϊστής, θεωρήθηκε υπεύθυνος για την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ). Το 1978 του απονεμήθηκε το βραβείο του Καρλομάγνου.
Οι υποστηρικτές του, του απένειμαν τον χαρακτηρισμό του Εθνάρχη.
Konstantinos G. Karamanlis (Greek: ΚωνσταντίνοςΓ. Καραμανλής, pronounced [konstadinoskaramanlis]; 8 March 1907 – 23 April 1998), commonly anglicised to Constantine Karamanlis or just Caramanlis, was a four-time Prime Minister and twice President of the Third Hellenic Republic, and a towering figure of Greek politics, whose political career spanned much of the latter half of the 20th century.
The longest serving Prime Minister of modern Greek history (c. 14 years), during his first term (1955-1963) he applied a program of rapid industrialization, heavy investment on infrastructure and improvement on agricultural production, which led to the post-war Greek economic miracle. He implemented also the extension of full voting rights to women, which stood dormant since 1952.
In his second term, after 1974, he is recognised for his successful restoration of Democracy after the Greek military junta and by establishing the Third Hellenic Republic, bringing an end to continuous military coups and political instability of around half a century.
A devoted pro-Europeanist, he is credited also for the country’s accession to the European Communities. In 1978 he was awarded the Charlemagne Prize.
His supporters lauded him as the charismatic Ethnarches (National Leader).
