Του Θωμά Στραβέλη συγγραφέα – πανεπιστημιακού
78ο
Αγαπημένοι μου, ξημέρωσε! Μού αρέσει κι αυτή η μέρα, γιατί πιστεύω πως θα σηκωθείτε όλοι για ν’ αρματωθείτε, να πάρετε το κάστρο. Ν’ ανοίξουν οι στενές καστρόπορτες, για να περάσετε. Και μην το καταδέχεστε να λέτε: «Τον Έλληνα λυπούμαι». Πέστε, σα το λιοντάρι που πεινάει, μπείτε στο κάστρο τους, αφήνοντας να σας συνεπάρει μια στιγμή η αγάπη, στη χώρα των θεών και των μαρτύρων, γεμάτη από χρυσά φτερά, δαίμονες και νερομάνες. Ξεκίνησε η σπίθα, δρασκελάει τα χώματα και πάει… Μην κλαίτε, κι η ψυχή μπορεί. Μην την ακούτε, κι ας λέει. Όλους τους ξεπεσμούς, ακόμα και τους πιο πικρούς, η ψυχή τού Έλληνα μπορεί να τους βαστάξει και να γιατρέψει η κούρβα τη ντροπή. Όλα στον κόσμο τα μπορεί και λαχταράει να τα ξανακάνει τραγούδι.
