Του Δημήτρη Αντωνίου, Καθηγητή Αγγλικής
Η Τζέση είναι μια δεσποινιδούλα μόλις 11 ετών που γεννήθηκε στην Ελλάδα από Αλβανούς γονείς και μιλάει άπταιστα ελληνικά, φυσικά και αλβανικά, διότι στο σπίτι της μιλάνε αλβανικά, και αρκετά καλά αγγλικά.
Χρησιμοποίησα τον όρο δεσποινιδούλα σκεπτόμενος την αγγλική λέξη lady, που δεν σημαίνει μόνο κυρία, καθώς είναι ευρέως διαδεδομένως στην ελληνική γλώσσα, αλλά η λέξη lady σημαίνει οποιαδήποτε ανθρώπινη θηλυκή ύπαρξη, ασχέτου ηλικίας που είναι σωστά ανατεθραμμένη, μιλάει σωστά, φέρεται σωστά και είναι υπόδειγμα προς μίμηση. Η ηλικία και το ladyhood δεν είναι παράγοντες σύγκρισης.
Η Τζέση θα κρατήσει την πόρτα ανοιχτή να περάσει ο επόμενος που την ακολουθεί, θα καλημερίσει τους γειτόνους μ’ ένα ευγενικό χαμόγελο και θα τους απαντήσει στον πληθυντικό σε οτιδήποτε τη ρωτήσουν.
Τελείως τυχαία γνώρισα τη lady Τζέση πρόσφατα και κατά κάποιο τρόπο αρχίσαμε να μιλάμε αγγλικά. Έμεινα κατάπληκτος. Διδάσκεται αγγλικά μόνο ένα χρόνο σε ένα τμήμα με δέκα άλλους συμμαθητές της, οι οποίοι φυσικά διδάσκονται αγγλικά για πολύ περισσότερα χρόνια από την ίδια. Μιλώντας μαζί της αγγλικά μου είπε πως διδάσκεται αγγλικά με άλλα δέκα παιδιά και πως η ίδια είναι η καλύτερη, αυτό δεν ήταν ανάγκη να το δηλώσει η ίδια, το διαπίστωσα και μόνος μου. Η μικρή κυρία έμαθε οτιδήποτε διδάχθηκε ή, ακριβέστερα, οτιδήποτε άκουσε στα αγγλικά. Στην ερώτηση πόσοι από τους συμμαθητές της είναι τόσο καλοί όσο η ίδια και μου απήντησε «σχεδόν όλοι είναι περίπου το ίδιο». Η εν λόγω μαθήτρια υπό διαφορετικές συνθήκες σήμερα θα μπορούσε να είναι τουλάχιστον κάτοχος Lower, εάν όχι και υποψήφια Proficiency…
Η μικρή μας Αλβανιδούλα δεν καταβάλλει και ιδιαίτερες προσπάθειες για να μάθει, της βγαίνει από φυσικού της. Θα μπορούσαμε άνετα να τη χαρακτηρίσουμε ως ένα χαρισματικό παιδί, με ιδιαίτερη έφεση στις ξένες γλώσσες και ενδεχομένως όχι μόνο.
Ο γράφων είχε τη χαρά και ικανοποίηση να «χειριστεί» χαρισματικούς μαθητές, οι οποίοι σήμερα κατέχουν αξιοθαύμαστες θέσεις τόσο εντός της Ελλάδος, αλλά και κυρίως στην αλλοδαπή.
Μπορείτε να φανταστείτε ποια θα μπορούσε να είναι η εξέλιξη παρομοίων χαρισματικών παιδιών κάτω από ευνοϊκές συνθήκες μάθησης και ευγενούς άμιλλας; Ένα χαρισματικό παιδί μέσα στους μέτριους ή και αδιάφορους είναι πολύ πιθανό να χάσει το ενδιαφέρον του για μάθηση μιας και στερείται ανταγωνισμού ή και διάκρισης, κάτι που η παρούσα κυβέρνηση «μαγειρεύει» μέσω του πεφωτισμένου Υπουργού Παιδείας.
Κάποτε είχα μια πραγματικά πεφωτισμένη μαθήτρια, τη Στέλα. Μία ημέρα τη συνέλαβα να είχε κάτω από το θρανίο της ένα περιοδικό. Την κάλεσα στο γραφείο μου μετά το μάθημα για εξηγήσεις και μου «εξομολογήθηκε»: «Τελειώνω τα tests γρήγορα και μετά δεν έχω τι να κάνω και έτσι διαβάζω το περιοδικό». Στο ερώτημά μου: τι θα ήθελε να σπουδάσει, τελείως αυθόρμητα μου απήντησε: χημικός και στην ερώτησή μου: για ποιο λόγο, μου απήντησε: μου αρέσει να λύνω τους τύπους και μου αρέσει πολύ η χημεία. Την απέτρεψα. Μέσα σε λίγα λεπτά την έπεισα να σπουδάσει ιατρική, αυτό απεδείχθη αρκετά χρόνια αργότερα, όταν τυχαία τη συνάντησα και μου δήλωσε: «κ. Αντωνίου, έγινα γιατρός χάρις εσάς». Η ίδια σήμερα είναι πετυχημένη νευροχειρουργός. Η συγκεκριμένη μαθήτρια με μητέρα μοδίστρα και πατέρα υδραυλικό, πριν από αρκετές δεκαετίες, δεν μπορούσε να διανοηθεί πως θα μπορούσε να γίνει γιατρός, ακόμα και χημικός πολύ θα της ήταν.
Τα παιδιά, καθώς και όλοι μας, έχουμε ανάγκη της επιβράβευσης, της αναγνώρισης και της ενθάρρυνσης να αξιοποιούμε τα ταλέντα που μας χάρισε η φύση, διότι η επιβράβευση, η αναγνώριση και η ενθάρρυνση λειτουργούν ως μοχλοί κατάκτησης της γνώσης και της προόδου.
