ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

300 Μαργαριτάρια στον Βυθό – 24o

300-μαργαριτάρια-στον-βυθό-24o-31072

Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού

24o

Στις 23 του Μάρτη, στις 6 τα χαράματα, άρχισε ο περιορισμός μετακίνησης πολιτών και η παραμονή, μάλλον «εγκλεισμός» λέγεται, στο σπίτι. Ο καθένας στην υπηρεσία τού άλλου. Ο καθένας πρώτος στην εξυπηρέτηση. Να ένα ωραίο αίνιγμα, που μπορεί να εξελιχθεί σε χρήσιμο παιχνίδι: Ποιος κερδίζει; Αυτός που εξυπηρετεί περισσότερο τους άλλους. Αυτός που προσφέρει, με όλη του την καρδιά, στον άλλο. «Ο εν τη Υγεία ων, αεί χαίρει». Ποιος χάνει; Ο κλασαυχενισμός, η ιοστεφής αδιαφορία τού κάθε δίποδου και, τελικά, η διποδίζουσα ίωση! Μένουμε, λοιπόν, κλεισμένοι και κλειδαμπαρωμένοι, μάλλον «έγκλειστοι» λέγεται, στο σπίτι, χωρίς να διστάζουμε ν’ απλώσουμε το χέρι μας, χωρίς να φοβούμαστε να πιάσουμε το απλωμένο χέρι… Ο φόβος μπορεί να φυλάξει τον άνθρωπο από τον κίνδυνο, αλλά το θάρρος μπορεί να τον βοηθήσει, όταν κινδυνεύει. Δεν παραπονιόμαστε για τη δοκιμασία, που μας έχει βρει. Σκεφτόμαστε μόνο όλες εκείνες τις δοκιμασίες, που δεν έχουν έρθει ακόμα. Φαίνεται πως έφτασε ο καιρός ν’ αναρωτηθούμε ποιοι είμαστε. Ένας φαύλος άνθρωπος δίπλα σου, είναι πάντα επιζήμιος. Είτε μιλάει, είτε σωπαίνει. Είναι σαν το κάρβουνο: Όταν είναι αναμμένο, σε καίει. Όταν είναι σβησμένο, σε μουτζουρώνει. Θα δανείζαμε ένα πολύ σημαντικό χρηματικό ποσό σε κάποιον, που αντιπαθούμε; Τότε, γιατί, σ’ έναν καβγά μαζί του, του χαρίζουμε την πολύτιμη ηρεμία μας; Μένουμε, λοιπόν, στο σπίτι, ως εθελόδουλοι πια, και απαντούμε υπομονετικά σ’ αυτό το ερώτημα. Ίσως, τελικά, μάθουμε πως το τρυφερό δεντράκι, που λυγίζει στη θύελλα, νικάει, όταν αυτή κοπάσει… Πάντως, έστω και «έγκλειστοι», όλοι μαζί. Όμως, αντί να μεταδώσουμε τους φόβους μας, μπορούμε να προσπαθήσουμε να μοιραστούμε το θάρρος μας. Όχι, βέβαια,ως αποβλακωμένη μάζα. Έγκλειστοι, λοιπόν. Από σήμερα κιόλας, άγρια αρχίζει να πηδάει η κραυγή τής ελευθερίας, να χτυπάει την πόρτα, τις κεφαλές, να περνάει γοργά, και στην ερημιά τής πόλης να μάς φωνάζει. Μανταλωμένοι, και το άγριο στήθος μας το χτυπούν οι πρώτες ηλιαχτίδες. Το καλοπιάνουνε με υπομονή, πολλή ώρα, να τ’ ανοίξουν. Σηκώσου και στάσου όρθιος στο φως να δεις τα σύθαμπα χαράματα του ανθρώπου… Σαν μία φτερούγα, ψηλά, κράτα τον άδικο ζυγό τής μοίρας. Σκύψε και δες βαθιά τις σκοτεινές σου ρίζες, πολύχρονες και πολύκλαρες στο χώμα σου. Σηκώσου και στάσου όρθιος, στη ζωή, στην ιστορία, άλλη μια φορά. Κάνε καράβι το κορμί, και καπετάνιος πια αρμένιζε στο φουρτουνιασμένο πέλαγος μπροστά σου…

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου