Του Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Στέκομαι ανάμεσα στα πανύψηλα πλατάνια. Δεν στέκομαι για κανέναν και για τίποτε άλλο. Το πράσινο ποτάμι της Λήθης τρέχει και με κάνει να λησμονώ όλα όσα βρίσκουν τον μέσα μου χώρο και χρόνο. Εδώ, μεγαλώνει του πουλιού το κελάηδημα. Είναι της πλατείας η καρδιά. Τα αρώματα απλώνονται ως την βουνοκορφή. Γύρω μου άφατη γαλήνη. Οι πνεύμονες ελευθερώνονται, χαίρονται και ξαναγεννιούνται. Τα μάτια ανοίγουν στο θείο φως… Νιώθω τόσο φτωχός, όσο ένας εκατομμυριούχος. Θέλω να γράψω ό,τι μού έρχεται στο μυαλό, σ’ ένα ύφος απόλυτης ελευθερίας, και να πιστέψω πως μόνο ένα δρόμο μπορώ ν’ ακολουθήσω: Το δρόμο της Ποίησης. Στην ποίηση, όλα επιτρέπονται. Και καθώς βυθίζομαι σ’ αυτή την παράξενη χώρα, παραδέχομαι πως, έξω από τον ίδιο μου τον εαυτό, ποτέ και τίποτα δε ζητάω. Σ’ αυτή την πλατεία, αισθήσεις δεν έχω, ούτε νου, ούτε παρελθόν, ούτε μέλλον. Δεν έχω όρια. Και δεν βαρύνομαι με συνείδηση, δεν κατέχω την αμφιβολία του πιθανού, την πίκρα του αμετάκλητου. Δεν έχω πληγωμένες αναμνήσεις, δεν κάνω τις μάταιες και αιώνιες ερωτήσεις του ανθρώπου. Ίσως δεν είμαι πια άνθρωπος, σημαδεμένος από τον νοσταλγικό πόνο κάποιας επιστροφής. Κι επάνω στα κλαδιά, χίλια πουλιά με κοιτάζουν. Ενα πουλί με φιλεί, και κανένας δε μας βλέπει. Μ’ ένα άλλο πουλί – προσκέφαλο, το βράδυ, έμεινα ξάγρυπνος, ώρες και ώρες. Κι αυτά τα δέντρα, κάτω απ’ τα οποία στάθηκα, τα πήρα για ανθρώπους. Δε γελάστηκα. Το άλλο πρωί, μάδησα λίγα απ’ τα φτερά μου, ν’ αλαφρώσω από το γήινο βάρος μου.
