Δεν χωράει η παραμικρή αμφιβολία ότι με την εφαρμογή από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ του 3ου μνημονίου που ψήφισαν από κοινού με ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι και περιλαμβάνει επιπλέον την πιο αυστηρή υλοποίηση των μέτρων των προηγούμενων δύο, θα κλιμακωθεί με μεγαλύτερη σφοδρότητα η αντιλαϊκή επίθεση σε όλους τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Οι εξελίξεις στην περιοχή μας, στα εργοστάσια της ΒΙΣ, της Χαλυβουργίας, της ΣΟΒΕΛ, σε μικρότερες μονάδες και βιοτεχνίες, αλλά και σε ολόκληρους κλάδους όπως οι εμποροϋπάλληλοι, οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία – επισιτισμό φανερώνουν του λόγου το αληθές. Οτι δηλαδή, η μεγαλοεργοδοσία πρώτα και κύρια έχει λυμένα τα χέρια από το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο που έχει φτιαχτεί πριν και μετά τα μνημόνια.
Η νέα επίθεση είναι προ των πυλών, μιας και η λεγόμενη ανάπτυξη – δηλαδή η καπιταλιστική ανάπτυξη, αυτή που στόχο έχει την κερδοφορία των μονοπωλίων – προϋποθέτει κι άλλο χτύπημα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αλλιώς δεν μπορεί να έρθει.
Από την ίδια τη ζωή λοιπόν έρχεται στην επικαιρότητα σαν πρώτο και επείγον θέμα συζήτησης για την εργατική τάξη το τι κίνημα και τι αγώνες χρειάζονται για να μπορέσει να αντιμετωπίσει αυτή την ολομέτωπη επίθεση Ε.Ε. – μεγαλοεργοδοσίας και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Θα είναι αγώνες που θα αρχίζουν και θα τελειώνει με διαβουλεύσεις και «καλή θέληση», κοινωνικούς διαλόγους και κινητοποιήσεις για την τιμή των όπλων που άδοξα και στα γρήγορα θα τελειώνουν ή θα είναι ένα κίνημα ικανό να αποσπά αιτήματα, να βάζει φρένο στην επιθετικότητα σε κάθε χώρο, που θα προετοιμάζει και θα οργανώνει την αντίσταση της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων για σκληρές συγκρούσεις με τα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους;
Για τους εργαζόμενους αυτή η περίοδος της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης εκτός από τα βάσανα και τα βάρη που τους έχει φορτώσει προσφέρεται και για την εξαγωγή πλούσιας εμπειρίας.
Μέσα από την κρίση αποκαλύπτονται τα όρια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Σήμερα αναδείχνει τον παρασιτικό και βαθιά αντιδραστικό του χαρακτήρα, ότι δεν έχει τίποτε προοδευτικό να προσφέρει, παρά μόνο πλούτο σε όλο και λιγότερα χέρια που για να υπάρχει χρειάζεται να θυσιάζεται η ζωή όλο και περισσότερων εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών, να θυσιάζεται το μέλλον της νεολαίας. Σε αυτό καμία μορφή διαχείρισης, καμία συνταγή δεν μπορεί να δώσει λύση. Να περιμένει κανείς λύση στα πλαίσια του συστήματος είναι σα να περιμένει τη Δευτέρα Παρουσία. Αποκορύφωμα της σαπίλας αυτού του συστήματος είναι ότι δεν διστάζει να ματοκυλάει λαούς με τις εστίες πολέμου που δημιουργεί σε διάφορα σημεία του πλανήτη αλλά και στη γειτονιά μας και να αναγκάζει εκατομμύρια εργαζόμενους να μεταναστεύουν από τη χώρα τους.
Οι εργάτες, το εργατικό και ευρύτερα το λαϊκό κίνημα χρειάζεται να μη χάνουν από τα μάτια τους τον πραγματικό τους αντίπαλο. Να μην πέφτουν στην παγίδα που τους στήνουν οι βιομήχανοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, δηλαδή αυτή η τάξη που για να υπάρχει και για να πλουτίζει χρειάζεται μια φτηνή και υπάκουη εργατιά. Η παγίδα είναι να θεωρούν ότι το παραπάνω σύστημα είναι «κοινό σπίτι», είναι η «εθνική προσπάθεια», είναι μονόδρομος.
Μέσα από τη δράση τους οι ηγεσίες στη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, σε μια σειρά Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και μεγάλα σωματεία έγιναν τα μοχλός ώστε να περάσει αυτή η λογική στους εργαζόμενους. Πλέον όλοι πρέπει να αναρωτηθούν.
Σε περιόδους που οι δυνάμεις του ΚΚΕ, του ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, χτυπούσαν καμπανάκι για το τι σχεδιάζεται να έρθει, βοήθησε ότι μας λοιδορούσαν και βούλωναν τα αυτιά των εργατών, κερδίζοντας χρόνο για χάρη της μεγαλοεργοδοσίας;
Βοήθησε η απομάκρυνση των εργαζομένων από τα συνδικάτα και η συκοφάντηση της συνδικαλιστικής δράσης, όταν αποστεώνεται η λειτουργία των σωματείων και καταντούν οι εργάτες ψηφοφόροι κάθε τρία χρόνια στις εκλογές; Που οδήγησε η στήριξη και ενθάρρυνση των «αγανακτισμένων» των πλατειών και των διάφορων συντηρητικών απόψεων που καλλιεργήθηκαν εκεί (έξω τα σωματεία, όχι στον οργανωμένο αγώνα κτλ.);
Συνέβαλλε κάπου η συμμετοχή στους κοινωνικούς διαλόγους, οι θεωρίες του κοινωνικού εταιρισμού, της ανταγωνιστικότητα, της εξάρτησης των εργατικών διεκδικήσεων από την κερδοφορία των επιχειρήσεων, πέρα από τον αφοπλισμό του κινήματος και την ενεργό στήριξη στα αντεργατικά μέτρα; Πώς να ξεχάσουν οι εργάτες σε ΒΕΜΕΚΕΠ, Χαλυβουργία, ΣΟΒΕΛ και αλλού όπου η εργοδοσία χρησιμοποίησε τις ευεργετικές για αυτήν διατάξεις της εκ περιτροπής εργασίας και των διαθεσιμοτήτων ότι την περίοδο που σχεδιάζονταν αυτά, οι ταξικές δυνάμεις και το ΚΚΕ διαδήλωναν ενώ οι παρατάξεις της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και του τότε ΣΥΝ υπογράφανε μέσω της ΓΣΕΕ μαζί με τους βιομήχανους το «Σύμφωνο Εμπιστοσύνης κυβέρνησης και κοινωνικών εταίρων στην πορεία προς το 2000» που ήταν η πλήρης αποδοχή αυτών των ρυθμίσεων! Πώς να ξεχαστεί ότι την περίοδο που η λεγόμενη ανάπτυξη στην Ελλάδα έτρεχε με 5% και 6%, στη ΓΣΕΕ υπογράφανε Συλλογικές Συμβάσεις με 0,77€ την ημέρα αύξηση για τους εργαζόμενους; Σε τι συνέβαλε το ότι αν και οι εργάτες όλα τα προηγούμενα χρόνια, με τον ιδρώτα τους και τη φοροαφαίμαξή τους χρύσωσαν και θέριεψαν τους επιχειρηματικούς ομίλους, αμέσως με την εκδήλωση της κρίσης οι παραπάνω συνδικαλιστές δήλωσαν σχεδόν πρώτοι ότι πρέπει να γίνουν θυσίες «γιατί οι καιροί είναι δύσκολοι»;
Για να αντιμετωπιστεί η επίθεση στους χώρους όπου εκδηλώνεται σήμερα είναι αρκετά τα κροκοδείλια δάκρυα, οι ανακοινώσεις συμπαράστασης, τα χτυπήματα στην πλάτη και οι αναμνηστικές φωτογραφίες με απεργούς; Για παράδειγμα είναι πολύ θετικό το γεγονός, ότι η Ομοσπονδία Τύπου και Χάρτου παίρνει πρωτοβουλίες για τον άμεσο και χωρίς χρονοτριβή συντονισμό των σωματείων που είναι στον Όμιλο Φιλίππου ώστε η εργοδοσία να πάρει πίσω τις απολύσεις στη ΒΙΣ και να μη συνεχίσει με τις υπόλοιπες. Όπως γνωρίζουμε είχε προταθεί στο Δ.Σ. του σωματείου της ΒΙΣ από την προηγούμενη εβδομάδα να προκηρύξει και να περιφρουρήσει η Ομοσπονδία απεργίες στις αποθήκες του Φιλίππου στην Αθήνα.
Επιτρέπεται να ξεγελαστεί κάποιος εργάτης από την ανακοίνωση στήριξης της Χρυσής Αυγής στους απολυμένους της ΒΙΣ που έχει ξεκάθαρο στόχο, στη συγκεκριμένη συγκυρία που τα δικαστήρια είναι σε εξέλιξη, να ξεπλύνει το φασιστικό – ναζιστικό της χαρακτήρα, δηλαδή ότι μισεί τους εργάτες και τους αγώνες τους; Να ξεπλύνει ότι αποδεδειγμένα πλέον αποτελεί το μαντρόσκυλο του συστήματος, των βιομηχάνων και των εφοπλιστών με τα δουλεμπορικά γραφεία που οργανώνει για άνεργους με 18€ μεροκάματο και τις δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες και συνδικαλιστές με κορύφωση την επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Πέραμα και τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Να ξεπλύνει τη στήριξη που παρείχε στο βιομήχανο Μάνεση κατά τον 9μηνο ηρωικό αγώνα των απεργών του Ασπροπύργου. Να ξεπλύνει το σύνολο σχεδόν της δραστηριότητάς της μέσα στο κοινοβούλιο που έχει να κάνει με ερωτήσεις για την ικανοποίηση των συμφερόντων της μεγαλοεργοδοσίας και των εφοπλιστών.
Τα παραπάνω πρέπει να τα πάρουν υπόψη όλοι οι εργάτες. Για να μετατρέψουμε το συνδικαλιστικό κίνημα σε πραγματικό στήριγμα των εργαζομένων απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία στους τόπους δουλειάς, δύναμη υπεράσπισης των συμφερόντων μας, κίνημα αποτροπής και ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής, πρέπει να απαλλαγούμε από βαρίδια. Το ίδιο και για να υπάρχουν νίκες σε κάθε χώρο που βρίσκεται σε κινητοποιήσεις. Μπορούν να γίνουν βήματα. Τα οποία χρειάζεται να τα διασφαλίσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με τη συμμετοχή τους, με το να αντιμετωπίσουν το φόβο, την απογοήτευση και τη μοιρολατρία, να ανοίξουν θαρραλέο μέτωπο σε ό,τι κρατάει το κίνημα πίσω. Το ΚΚΕ συνεχίζει να είναι μπροστά στην τιτάνια μάχη ώστε όλοι οι εργαζόμενοι να χτίσουμε ένα μαζικό, δημοκρατικό συνδικαλιστικό κίνημα με ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων, ικανό να αντιμετωπίζει μαχητικά τους καπιταλιστές εργοδότες, τα κόμματά τους, τις ιμπεριαλιστικές τους συμμαχίες, για συνδικάτα μαζικά, αγωνιστικά, στα χέρια των εργαζομένων και όχι των εργοδοτών, της κυβέρνησης και του κράτους.
