Του Σεραφείμ Αθανασίου
Τι να πω εγώ τώρα γι’ αυτόν τον άνθρωπο, γι’ αυτόν τον επιστήμονα.
Είπαν και έγραψαν τόσα πολλά δικοί του συνάδελφοι και πολύς κόσμος για τον ξαφνικό θάνατο του γιατρού Κώστα Μπαρμπάκη, ώστε αυτά τα λόγια αγάπης θα τον συνοδεύουν και στην άλλη του ζωή.
Χρόνια στο Νοσοκομείο του Βόλου ο οφθαλμίατρος Κώστας Μπαρμπάκης. Διορίστηκε εκεί ως γιατρός βοηθός ίσως οφθαλμιάτρου και με το πλήρωμα του χρόνου και της όποιας προσφοράς του ανέλαβε τη Διεύθυνση της Οφθαλμολογικής κλινικής του Ιδρύματος.
Δεν γράφω λόγια έτσι και να γράψω κάτι αποχαιρετώντας τον φίλο μου και γιατρό όλης μου της οικογένειας, αλλά γράφω λόγια με πόνο ψυχής επειδή όλη μου η οικογένεια συμμετέχει στα βαθύτατο πένθος των προσφιλών του προσώπων…
Ποτέ δεν τον είδα συνοφρυωμένο και κακόκεφο, όποια σαν άνθρωπος στενοχώρια και αν είχε την κρατούσε για τον εαυτό του, και στους ασθενείς του ήταν ζεστός, φιλικός και ανθρώπινος.
Δεν περιοριζόταν μόνο στα της επιστήμης του προσπαθούσε και το κατόρθωνε να εισχωρήσει μέσα στην ψυχή του ασθενούς και να του δώσει κουράγιο στην επίλυση του όποιου προβλήματός του.
Θυμόταν τους ασθενείς του με τα μικρά τους ονόματα και πάντα χρησιμοποιούσε πληθυντικό.
Πριν χρόνια η συζυγός μου χρειάστηκε να κάνει μια σοβαρή εγχείρηση σε ίδρυμα της Θεσσαλονίκης και επειδή υπήρξε δασκάλα της συζύγου του Ελένης, την ημέρα της εγχειρήσεως βρέθηκε και εκείνος κοντά της, στη Θεσσαλονίκη, και παρέστη στη χειρουργική επέμβαση.
Τον είχα ευχαριστήσει γι’ αυτή του τη χειρονομία και υποχρεωθεί αφάνταστα και τούτο γιατί, δεν ξέρω με ποια δικαιολογία, τη μέρα κείνη είχε αφήσει τους εδώ ασθενείς του και έτρεξε κοντά στη δική μου άρρωστη σύζυγο. Και επειδή ήταν και γιατρός το τόλμησα να του πω. Τι σου χρωστάω Κώστα.
Με κοίταξε χαμογελώντας, με χτύπησε στον ώμο και μου απάντησε. Γιατί τώρα μου χαλάς τη διάθεση, γιατί αυτή σου η ερώτηση, γιατί το πηγαίνεις στο επαγγελματικό μου, η κ. Φωτούλα ήταν δασκάλα της αγαπημένης μου συζύγου, της Ελένης, αυτή για μένα και την Ελένη είναι η καλύτερη πληρωμή! Αισθάνθηκα άσχημα και του ζήτησα συγγνώμη.
Χρόνια και δικός μου γιατρός ο Μπαρμπάκης που δεν τον άλλαζα με τίποτε. Με είχε χειρουργήσει στο αριστερό μου μάτι για καταρράκτη και τον τώρα τον Νοέμβριο είχε προγραμματίσει να με χειρουργήσει και στο δεξί μου μάτι, για την ίδια αιτία.
Δυστυχώς δεν πρόλαβε επειδή εκείνος που δεν ακούσει θρήνους και κοπετούς (λένε πως κάνει τον κουφό) πρόωρα έκλεισε τα μάτια του Κώστα Μπαρμπάκη, αυτού του καλού, ευγενικού, υπέροχου ανθρώπου και επιστήμονα που δεν θα λείψει μόνο στην αγαπημένη του σύζυγο Ελένη και στα δυο γιατρούς παιδιά του, Δανάη και Νικόλα-Ιάσονα, αλλά και σε χιλιάδες ασθενείς του, φίλους και γνωστούς που τον αγαπούσαν και κυριολεκτικά τον λάτρευσαν ως άνθρωπο και ως επιστήμονα.
Αγαπημένη μας Ελένη, αγαπημένα, και σε μας, παιδιά του φίλου μας Κώστα, Δανάη και Νικόλα-Ιάσονα, χιλιοειπωμένα τα λόγια με εκείνο το «κάντε κουράγιο» που συνήθως όλοι μας λέμε σε τέτοιες στιγμές.
Κάντε λοιπόν κουράγιο αλλά να αισθάνεστε και περήφανοι για τον άνθρωπό σας σύζυγο και πατέρα, και τούτο γιατί δεν τον κλάψατε μόνο εσείς, τον έκλαψαν και τον κλαίνε χιλιάδες ασθενείς του που ήταν και φίλοι του.
Ως προς εσένα φίλε Κώστα, βάδισε τον δρόμο σου ήσυχα, όπως ήσυχος και πράος ήσουνα σε όλη σου τη ζωή. Και να είσαι βέβαιος ότι και εκεί που η ψυχή σου θα βρεθεί, φίλους και αγαπημένα της πρόσωπα θα συναντήσει. Αιωνία σου η μνήμη.
