Tου Δημήτρη Μποσνάκη
Ο βασικός παράγοντας που εγγυάται το παραγωγικό, κοινωνικό και πνευματικό μέλλον μιας χώρας είναι η νεολαία. Όμως ο κόσμος των νέων είναι γεμάτος ανησυχίες, ερωτηματικά και δίψα για γνώση. Αν οι ιδιότητες αυτές διοχετευτούν στα σωστά κανάλια της ελεύθερης πληροφόρησης, των ανοιχτών οριζόντων και της ευρυμάθειας, τότε παράλληλα με τη φυσική ριζοσπαστικοποίηση των νέων, μπορούν να φέρουν την επανάσταση που ζητά η εποχή μας. Αν όμως διοχετευτούν στα κανάλια της ανατρεπτικής καθοδήγησης, των κοινωνικών ιδεοληψιών και αποκλίσεων και της πνευματικής μονομέρειας, τότε οδηγούν σε μια ρήξη των νέων με την κοινωνία, που υπηρετεί μόνον το όραμα της καταστροφής.
Σήμερα η θετική επαναστατικότητα δεν έχει να κάνει αναγκαστικά με την ευθύγραμμη πορεία των συντηρητικών αξιών. Αυτό το μοντέλο ανήκει ανεπιστρεπτί στο παρελθόν. Βρίσκεται πίσω από την εποχή της διάχυσης της πληροφορίας, της κατάργησης των συνόρων, του συγκρητισμού των πολιτισμών, ακόμη και των θρησκειών. Πώς μπορεί ένας νέος που ζει με τις δυνατότητες και τις ταχύτητες της σημερινής εποχής να συνεχίσει να ζει με τον παρωχημένο οικογενειακό προγραμματισμό των γονιών του; Αργά ή γρήγορα θα περάσει στο περιθώριο της σύγχρονης οικονομικής και πνευματικής ζωής.
Όμως ούτε η διατάραξη της ομαλής οικογενειακής ζωής, η απαξίωση των ηθικών κανόνων, η απασφάλιση της επαγγελματικής ζωής, οδηγούν στην ευτυχία και στην αρμονική ζωή. Αλλάζοντας τους κανόνες, στην οικογένεια, στο σχολείο, στον ελεύθερο χρόνο, στη σχέση του παιδιού με τους συμμαθητές, πρέπει παράλληλα νε εμφυσήσεις νέες αξίες: την επιμέλεια, την πειθαρχία, τη φιλομάθεια με νέες τεχνολογίες, την προσαρμογή στο καινούργιο, την αγάπη για τη σκληρή εργασία. Αυτές είναι οι αρχές του νέου κόσμου που έχει ανατείλει.
Με την αλλαγή της εκπαιδευτικής νομοθεσίας, τη χαλάρωση της μορφωτικής προσπάθειας, την κατάργηση των εξετάσεων και κάθε αξιολόγησης, αποσυνδέεις τον νέο από τη φιλομάθεια και την επιθυμία για επιτυχία στη ζωή. Με την ατιμωρησία των ομάδων βίας και λεηλασίας της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, τους διδάσκεις το δρόμο της παρέκκλισης. Επιβραβεύεις τον κόσμο της βίας και της αναρχίας. Με τη σταδιακή απελευθέρωση των παραισθησιογόνων, της κοινοβιακής ζωής, των καταλήψεων και τη δημιουργία «άβατων» περιοχών, δείχνεις την ευκαιρία για μια ζωή τεχνητών παραδείσων και σεξουαλικής ελευθεριότητας, χωρίς προσπάθεια, βάσανα και έλεγχο. Αν σε όλα αυτά προσθέσεις και το δικαίωμα του ανήλικου παιδιού να προσδιορίζει το γενετήσιο φύλο του από τα 15, τότε ανατρέπεις την οργανωμένη φυσιολογική ζωή και σπέρνεις την επαναστατικότητα μέσα στα σπλάχνα του σχολείου και της οικογένειας.
Εν κατακλείδι, αποδιοργανώνεις τους κρατικούς θεσμούς, αδρανοποιείς το νόμο και την τάξη, καθιστάς το παιδί απειλητικό για την ίδια την οικογένειά του. Σε τελική ανάλυση, ο αποκλίνων νέος είναι αυτός που ελέγχει το σχολείο, την οικογένεια, την κοινωνία. Από τη στιγμή που ο αριθμός τους αυξηθεί και εισέλθουν στην πολιτική, αυτός θα καθορίζει τις τύχες των πολλών και την πορεία του κράτους αλλά και της διεθνούς κοινωνίας.
Όμως υπάρχει και μια σύγχρονη επαναστατικότητα με διαφορετικά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Είναι ένα εγκεφαλικό δημιούργημα, ένας χώρος πνευματικής ελευθερίας, αντισυμβατικός και ανατρεπτικός ως προς τις ιδέες. Χωρίς θρησκευτικά ταμπού και φυλετικά τοτέμ. Αποδεσμευμένος από το πνεύμα της παράδοσης και της εξάρτησης. Παραγωγικός, ανταγωνιστικός και απεριόριστος. Με αξιοσύνη και κοινωνική αλληλεγγύη. Γιατί κοινωνική αλληλεγγύη είναι η δίκαιη κατανομή της γνώσης. Κοινωνική αδικία και εκμετάλλευση είναι η αποτροπή του παιδιού από τη γνώση. Αυτή τη σύγχρονη υγιή επαναστατικότητα οφείλει η Πολιτεία να την εμφυσήσει στη νεολαία, μακριά από ιδεολογικές αγκυλώσεις, ψηφοθηρικές ολιγωρίες και δημαγωγικές εξαγγελίες.
