Όλες μου οι σκέψεις είναι μια μονάχα.
Γιατί δεν σταμάτησα ποτέ να σκέφτομαι.
Αντόνιο Πόρτσια
Του Αντώνη Χρ. Τσικουρίδη
Όσοι πιστεύουν ότι θα παραδώσουν εύκολα την εξουσία οι λιλιπούτειοι (της λιλιπούπολης…) που μας κυβερνούν πλανώνται πλάνην οικτράν.
Στις 22-10-207, απόγευμα Κυριακής, το τρίτο πρόγραμμα της κρατικής ραδιοφωνίας μεταδίδει συνεχώς τραγούδια και αφιερώματα στον αξέχαστο Μάνο Χατζιδάκι. Προβληματισμός για τον ψεύτικο εναγκαλισμό των πολιτικών καιροσκόπων με τον Μάνο Χατζιδάκι. Το ίδιο συνεχίζεται και την επομένη, στο δεύτερο και τρίτο πρόγραμμα, με το επιχείρημα ότι στις 23 Οκτωβρίου, συμπληρώνονται 92 χρόνια από τη γέννησή του. Υποκρισία, φαρισαϊσμός, χρήση όλων των μέσων για απαξίωση, αποδόμηση του Μίκη Θεοδωράκη που είναι λόγω και θέσης από τους ισχυρούς του πνεύματος, που επιδιώκουν την εκδίωξήν των από την εξουσία.
Στο «ΒΗΜΑ» της 08-10 ο Θεοδωράκης σε ολοσέλιδο άρθρο καταπέλτη των πολιτικών ανδρείκελων που μας κυβερνούν γράφει: «….πρέπει ο λαός μας να μάθει ότι οι συμβάσεις τις οποίες μας επέβαλαν το ΔΝΤ και η Ευρώπη διαφέρουν από εκείνες που έχουν υπογραφεί με την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και την Ισπανία, οι οποίες είχαν καθαρά οικονομικό χαρακτήρα. Γι’ αυτό και οι χώρες αυτές βγήκαν από τα μνημόνια. Στη δική μας περίπτωση, επιβλήθηκαν όροι πρωτοφανείς με πρόσχημα το χρέος. Όροι όπως η απεμπόληση της εθνικής μας κυριαρχίας, η κατάσχεση από τους δανειστές του εθνικού μας πλούτου και η δέσμευση της εθνικής μας περιουσίας. Οι κυβερνώντες ανιστόρητοι χαμαιλέοντες, δεν γνωρίζουν ότι η Ιστορία θα τους ισοπεδώσει. Ευνουχισμένη από την εξουσία θα κάνουνοτιδήποτε το εξευτελιστικό να τη διατηρήσουν».
Μίκη, η μέγιστη επιθυμία τους είναι να σε εξοστρακίσουν. Δεν τολμούν. Τα τραγούδια σου, οι μουσικές σου, θα τους συντρίψουν.
Τι αντάμωμα μπορεί να ‘χουν με τον Υποδιοικητή των Ζαπατίστας Μάρκος, το όνειδος από τους απαξιωμένους κυβερνώντες, με την υπέρβαση ζωής του Καθηγητή Φιλοσοφίας και τώρα Υποδιοικητή του αντάρτικου στρατού των Ζαπατίστας;
Ο Μάρκος είναι όλες οι καταπιεσμένες μειονότητες που αντιστέκονται, αντιστέκονται και λένε «Φθάνει πια!»
Ένας γνωστός κύριος τραπεζίτης, εξέχον μέλος του πιο ισχυρού κοινωνικού τομέα, εγκληματίας και κυνικός της ιστορίας της ανθρωπότητας, του οικονομικού κεφαλαίου δηλαδή, άφησε να ξεφύγουν οι λέξεις σαν να τις έφτυνε:
«Το πρόβλημα της μεξικανικής οικονομίας λέγεται υποδιοικητής Μάρκος».
Η θανατική καταδίκη είχε απαγγελθεί. Οι λεφτάδες αρχίζουν να ψάχνουν την τιμή της σφαίρας που θα εξαλείψει αυτό το πρόβλημα».
Ο υποδιοικητής Μάρκος επικεφαλής του EZLN (Εθνικός απελευθερωτικός Ζαπατίστικος Στράτος) έλεγε:
« Ενώ μπορούσα να τα έχω όλα για να μην έχω τίποτα, αποφάσισα να μην έχω τίποτα για να τα έχω όλα…»
Ας αρχίσουμε το ταξίδι με την σοφία του γερο-Αντόνιο, όπως κατατίθενται από τον Μάρκος.
Ονειρεύεται ο Αντόνιο ότι η γη που δουλεύει του ανήκει, ονειρεύεται ότι ο ιδρώτας του πληρώνεται με δικαιοσύνη και αλήθεια, ονειρεύεται ότι υπάρχει σχολείο για να γιατρέψει την άγνοια και φάρμακο για να τρομάξει το θάνατο, ονειρεύεται ότι το σπίτι του φωτίζεται κι ότι το τραπέζι του γεμίζει, ονειρεύεται ότι η γη του είναι λεύτερη κι ότι είναι θέμα του λαού να κυβερνά και να κυβερνιέται, ονειρεύεται πως είναι εντάξει με τον ίδιο του τον εαυτό και με τον κόσμο. Ονειρεύεται ότι πρέπει να αγωνισθεί για να αποκτήσει αυτό το όνειρο, ονειρεύεται πως πρέπει να υπάρξουν νεκροί για να υπάρξει ζωή.
Στην επιτροπή συζητάγαμε όλο το απόγευμα, ψάχνουμε τη λέξη σε ιδίωμα για να πούμε «παραδίδομαι». Και δεν τη βρίσκουμε. Δεν έχει μετάφραση, κανείς δεν θυμάται αυτή τη λέξη να υπάρχει!
Πάνε ώρες που ψάχνουν συνώνυμο. Ο γερο-Αντόνιο περιμένει να φύγουν όλοι αμίλητοι και να μείνει μόνο με το ταμπούρλο της βροχής πάνω στη σκεπή από λαμαρίνα. Σιωπηλά με πλησιάζει ο γερο-Αντόνιο βήχοντας από τη φυματίωση και μου λέει στο αυτί: «Αυτή η λέξη δεν υπάρχει σε γλώσσα πραγματική, γι’ αυτό οι δικοί μας δεν παραδίδονται, καλύτερα να πεθάνουν, γιατί οι νεκροί μας προστάζουν πως οι λέξεις που δεν πηγαίνουν δεν ζουν».
Η επιτροπή, όπως είναι το έθιμο σ’ αυτά τα μέρη, κάνει μια ψηφοφορία για να δει αν θα πιουν ένα καφέ ή αν θα συνεχίσουν να ψάχνουν το αντίστοιχο του «παραδίνομαι» σε πραγματική γλώσσα. Παμψηφεί κερδίζει ο καφές. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ…
Θα μείνουμε μόνοι;
Ελεγε ο γερο-Αντόνιο ο αγώνας είναι σαν ένας κύκλος. Μπορεί να ξεκινήσει από οποιοδήποτε σημείο, αλλά ποτέ δεν τελειώνει.
Λέω «στη θάλασσα» πως για κάποιο λόγο που δεν καταφέρνω να καταλάβω, ο γερο-Αντόνιο μπόρεσε να διαβάσει κάπου τον γερμανό φιλόσοφο Ιμμανουήλ Καντ. Αντί να παθιάζεται με την ξενοφοβία, ο γερο-Αντόνιο προσπαθούσε να βγάλει ό,τι το καλύτερο από τον Καντ χωρίς να δίνει σημασία στη γη που τον είχε γεννήσει. Αναφερόμενος σε καλούς ανθρώπους άλλων εθνών, ο γερο-Αντόνιο χρησιμοποιούσε τον όρο «διεθνείς». Και τη λέξη «ξένους» χρησιμοποιούσε μονάχα για τους αλλότριους στην καρδιά, ανεξάρτητα από το αν ήταν του ίδιου χρώματος, γλώσσας ή φυλής. Καμία φορά μέχρι και στο ίδιο σώμα υπάρχουν ξένοι, έλεγε ο γερο-Αντόνιο για να μου εξηγήσει το παράλογο της αναγκαιότητας των διαβατηρίων.
Όταν οι πιο μεγάλοι Θεοί, αυτοί που γέννησαν τον κόσμο, ότι μια από τις συμφωνίες που βρήκαν, όταν έβγαζαν λόγους τους ήταν ο κάθε δρόμος θα είχε τον οδοιπόρο του και κάθε οδοιπόρος τον δρόμο μου. Κι έτσι γεννιόντουσαν τα πράγματα συμπληρωμένα, δηλαδή ο καθένας με το κατιτί του.
Τελειώνει ο γερο-Αντόνιο, οι πιο μεγάλοι Θεοί γέννησαν ακόμα τους άνδρες και τις γυναίκες τους αληθινούς, όχι για να είναι ο ένας δρόμος του άλλου, αλλά για να είναι την ίδια στιγμή δρόμος και οδοιπόρος του άλλου. Διαφορετικούς τους έκαναν για να ζουν μαζί. Για να αγαπιούνται τους έφτιαξαν οι πιο μεγάλοι Θεοί τους άνδρες και τις γυναίκες. Γι’ αυτό ο αέρας της νύχτας είναι ο πιο κατάλληλος για να πετάς, να σκέφτεσαι, να μιλάς και να αγαπιέσαι.
«Είναι καλύτερα να αποχαιρετάς όταν φτάνεις. Ετσι δεν πονά τόσο όταν φεύγει κανείς», μου λέει ο γερο-Αντόνιο δίνοντάς μου το χέρι για να μου πει ότι φεύγει πια, δηλαδή ότι έρχεται. Από τότε ο γερο-Αντόνιο, όταν έρχεται χαιρετά με ένα «αντίο» και αποχαιρετά κουνώντας το χέρι κι απομακρυνόμενος μ’ ένα «έρχομαι».
Σ’ αυτή τη χώρα όλοι ονειρεύονται. Πλησιάζει πια η χώρα του ξυπνήματος…
