Γράφει ο Κώστας Λεβέντης, Αντιπρόεδρος Ξενοδοχειακού Επιμελητηρίου Ελλάδος, Αντιπρόεδρος Ομοσπονδίας Ξενοδόχων
Η οικονομική κρίση που διανύουμε αυτήν την περίοδο – της οποίας τις οδυνηρότερες πτυχές δεν έχουμε δει ακόμη σύμφωνα με πολλούς αναλυτές – αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι το μοντέλο τουριστικής ανάπτυξης που έχει υιοθετηθεί αποσπασματικά και βασίζεται στη μεγιστοποίηση του οικονομικού αποτελέσματος με κάθε μέσον, οδηγεί σε τεράστιες επιχειρηματικές ανισότητες στον τουρισμό σε εθνικό επίπεδο, με μεγάλους χαμένους στις περιφερειακές δομές που η προσβασιμότητα είναι δύσκολη με την εισερχόμενη αγορά, ενώ αυξάνει την ανασφάλεια στους μικρούς και μεγάλους επιχειρηματίες τις περιφέρειας, που απομονωμένοι στις μοναχικές τους πορείες, παρακολουθούν αμήχανα τα τεκταινόμενα και βυθισμένοι συγχρόνως εγκλωβισμένοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία, στα προβλήματα που το ίδιο το σύστημα διακυβέρνησης, έχει επιβάλει βιώνουν με το χειρότερο τρόπο την καθημερινή πάλη με την ανισότητα των βασικών προϋποθέσεων του επιχειρείν στον τουρισμό.
Ολα τα στοιχεία καταγράφουν, ότι η ύπαρξη υπαρκτών η ηθελημένων πολιτικών της «Αλλης Τουριστικής Ελλάδας» σε σύγκριση με την «Πλεονεκτική Τουριστική Ελλάδα» συγκεντρώνει όλο και περισσότερα προβλήματα στο επιχειρείν του τουρισμού, με κυρίαρχα προβλήματα, τις ανύπαρκτες ουσιαστικές πολιτικές προώθησης και προσβασιμότητας.
Και ενώ τα θεσμικά μας και κεντρικά συνδικαλιστικά όργανα (ΞΕΕ, ΠΟΞ, ΣΕΤΕ) παλεύουν για πολιτικές που θα μπορούσαν να ισορροπήσουν τις ανισότητες, αυτές δυστυχώς δεν είναι εφικτό στις περισσότερες φορές να επιβληθούν στις εναλλασσόμενες πολιτικές για τον τουρισμό και κατ επέκταση για την ισόρροπη λειτουργία του.
Οπου υπάρχουν τοπικές ιδιωτικές πρωτοβουλίες με το ευρύτερο δημόσιο τομέα η και μεμονωμένες, για την ουσιαστική τουριστική ανάπτυξη και ευτυχώς υπάρχουν εκεί που δεν χρειάζεται να «ανακαλύψουν την Αμερική» και δεν ασχολούνται με τα αυτονόητα στην λειτουργία της τουριστικής δραστηριότητας, ξεπερνούν προβλήματα προώθησης και προβολής του τόπου τους δημιουργώντας την αναγκαία εικόνα του «όλοι μαζί» για ένα τουριστικό Προϊόν, για μια εικόνα για μια συνέργεια.
Και ενώ η «Πλεονεκτική Τουριστική Ελλάδα» έχει συνήθως άλλους να «τρέχουν» για τις προσβάσεις τους όπως Αεροδρόμια, για τα δίκτυα πωλήσεων του τουριστικού προϊόντος τους κ.λ.π , έχουν δηλαδή τους διοργανωτές τουριστικών πακέτων τους ονομαζόμενους Tour Operators,εμείς, οι της «Αλλης Τουριστικής Ελλάδας» δεν έχουμε αντιληφθεί ακόμη ότι η μη δική μας ενεργοποίηση μας βγάζει, σιγά, σιγά, βασανιστικά θα έλεγα εκτός τουριστικού παιχνιδιού.
Οταν οι παραδοσιακές μας αγορές που μας οδήγησαν σε υπερδιπλασιασμό των κλινών την τελευταία 20ετία σχεδόν, σε επίπεδο Θεσσαλίας, σήμερα, για λόγους που όλοι αντιλαμβανόμαστε και βιώνουμε την τελευταία 5ετία μας βγάζουν εκτός τουριστικού παιχνιδιού.
Είναι δεδομένο ότι η Ελληνική αγορά είναι συντριπτικά εκτός για ένα μεγάλο ακόμα χρονικό διάστημα, ενώ οι παραδοσιακές αγορές κεντρικής Ευρώπης λόγω δύσκολης και ακριβής πρόσβασης.
Η Ελληνική αγορά λόγω οικονομικής κρίσης δεν έχει δυναμική για να καλύψει τα τεράστια κενά που δημιουργεί η εσωτερική αγορά στηχαμηλή και μεσαία περίοδο, ενώ φέτος λόγω των capital controls και στην υψηλή.
Θα ήταν οδυνηρή η κατάσταση αν δεν είχε «ξυπνήσει» ο γίγαντας της αγοράς των Βαλκανίων.
Και εμείς; Tι κάνουμε;
Εμείς το αντιμετωπίζουμε με τα αυτονόητα τα οποία δυστυχώς και σε αυτά έχουμε υστέρηση.
Πάγιες και χιλιοειπωμένες τουριστικές πρακτικές υποχρεώσεις τρίτων σε Περιφερειακό αλλά και σε τοπικό επίπεδο τις θεωρούμε πολιτικές ανάπτυξης του τουρισμού.
Η κλασική συμμετοχή μας σε μία έκθεση, έτσι χωρίς στόχευση με δεκάδες έντυπα πολλών και διαφορετικών μηνυμάτων, μέσα σε ένα έντονο ανταγωνιστικό περιβάλλον μιας τουριστικής έκθεσης, αποτελεί δυστυχώς για ορισμένους, αναπτυξιακή δράση για τον τουρισμό.
Η καθαριότητα, η Στάθμευση, η σήμανση με τεράστιες υστερήσεις αποτελεί όταν επιχειρείται έστω και πλημμελώς, δυστυχώς πολιτική ανάπτυξης του τουρισμού.
Η δημιουργία επαγγελματικής σήμανσης ενός μονοπατιού από τις 50 περίπου διαδρομές αποτελεί σημαντική αναπτυξιακή δράση για τον τουρισμό, αλλά είναι αυτονόητη όταν σχεδιάζουμε εδώ και χρόνια τις εναλλακτικές μορφές τουρισμού και έχουν δαπανηθεί χιλιάδες ευρώ σε θεωρητικές παρεμβάσεις ευρωπαϊκών και εθνικών πόρων. Αυτονόητη αλλά μόλις τώρα ξεκίνησε η πρώτη.
Η δημιουργία αλλεπάλληλων πολιτικών για την προβολή μας έχει οδηγήσει στην απέναντι όχθη της δυσκατανόησης του τουριστικού προορισμού μας.
Δεν έχουμε BRAND NAME, φοβόμαστε να ονομάσουμε τον Προορισμό Πήλιο.
Φοβόμαστε να τον συνδέσουμε με τον Ολυμπο, τα Μετέωρα, τη Σκιάθο.
Πριν μερικά χρόνια αποφασίσαμε το Βόλος – Πήλιο σαν ένα σλόγκαν για τον προορισμό. Είναι θετικό που το τμήμα τουρισμού του δήμου Βόλου χτίζει πολιτικές προβολής πάνω σε αυτό αλλά είναι απαράδεκτο οι άλλοι δήμοι να σφυρίζουν αδιάφορα… και το κάνουν αυτό προκλητικά.
Οι εμπλεκόμενοι πρόεδροι – αντιπρόεδροι, γραμματείς και φαρισαίοι… των δημοτικών επιτροπών τουριστικής προβολής, επιχειρούν με τοπικιστικά κριτήρια και επιμένουν θεωρώντας ότι το δικό τους τοπικιστικό τοπωνύμιο είναι το παν, ζουν στον δικό τους μικρόκοσμο και οδηγούνται σε ταξίδια πολυδάπανα και δυστυχώς επιλέξιμα από τον επίτροπο, για να διαπιστώσουν ότι αυτό που κάνουν στον τόπο τους, είναι λάθος
Είδαν πουθενά σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τη Σαντορίνη τη Μύκονο ή άλλες πασίγνωστους τουριστικούς προορισμούς να διαφημίζονται μεμονωμένα… Κυκλάδες… Νησιά Αιγαίου είναι το BRAND NAME.
Που πάτε ρε Καραμήτροι…
Οταν πριν από λίγα χρόνια έλεγα ότι είναι ατυχία που το αεροδρόμιο της Νέας Αγχιάλου δεν ήταν μέσα στο υποχρεωτικό πακέτο παραχώρησης των περιφερειακών Αεροδρομίων, ζητούσαν «την κεφαλή μου επί πίνακι» ορισμένοι βουλευτές τότε ότι τάχα δηλαδή ξεπουλάμε τη δημόσια περιουσία.
Ας τρέξουν τώρα να δώσουν λύση μιας και είναι και κυβερνώντες και τα έδωσαν τα υπόλοιπα εκτός του Βόλου.
Για τα παραπάνω έχουν γραφεί πολλά σε τοπικό επίπεδο στα ΜΜΕ
με δεκάδες κιλά τυπογραφικής μελάνης αλλά και ηλεκτρονικής γραφής για τις πολιτικές προώθησης τους που ακολουθούνται από τους εκάστοτε, δηλαδή για «τον τουρισμό ρε γαμώτο» και οι εμπλεκόμενοι θεωρούν ότι αυτή είναι ουσία. Δυστυχώς θέλουν κυρίαρχα να ικανοποιήσουν την τοπική τους ψηφοθηρική ανάγκη.
Ελάχιστες μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, ουσιαστικές κινήσεις για την ανάπτυξη του τουρισμού.
Ομως, παράλληλα με τα παραπάνω και με την οικονομική κρίση, συνεχίζει να εντείνεται η αδιαφορία των ανθρώπων του τουρισμού στη συμμετοχικότητα των προσπαθειών του «όλοι μαζί μπορούμε».
Οι ίδιοι και οι ίδιοι χρόνια τώρα… επιμένουν και βάζουν το χέρι στην τσέπη.
Η αδιαφορία αυτή όμως, στην «Αλλη Τουριστική Ελλάδα» είναι επικίνδυνη και καθιστούν ανενεργό τον προορισμό αφού οι περιφερειακές πολιτικές για τον τουρισμό όχι μόνο εκλείπουν αλλά δεν είναι στα πλάνα της κεντρικής εξουσίας παρά μόνο στα πολιτικά τους προγράμματα, ενώ έντονη είναι η καραμέλα των αιρετών. Δεν υπάρχουν λεφτά.
Λίγο πριν αφήσω την ηγεσία της ΕΝΩΣΗΣ ΞΕΝΟΔΟΧΩΝ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ το 2013 κατέθεσα πρόταση για τη δημιουργία ανεξάρτητου φορέα ΠΡΟΒΟΛΗΣ και ΠΡΟΩΘΗΣΗΣ της περιοχής μας.
Εγινε στα χαρτιά αποδεκτή από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς τουλάχιστον σε επίπεδο Μαγνησίας. Στην Πράξη τίποτε. Η αδιαφορία σε όλο το μεγαλείο του ωχαδερφισμού.
Λυπάμαι συνάδελφοι ξενοδόχοι αλλά και επιχειρηματίες που ζείτε και επιχειρείτε άμεσα η έμμεσα από τον τουρισμό, έφτασε ο «κόμπος στο χτένι».
Η συνέχιση από τη συντριπτική πλειοψηφία, αυτής της αδιαφορίας, η οποία μάλιστα έχει επεκταθεί τελευταίως και σε βασικές υποχρεώσεις συνέργειας όπως αυτή της στήριξης των συνδικαλιστών οργάνων,των πρωτοβουλιών για δράσεις προσέλκυσης και προώθησης, είναι επικίνδυνη και μας οδηγεί σε επικίνδυνα επαγγελματικά μονοπάτια απραξίας.
Κοιτάξτε την επιχείρηση σας και δώστε προτεραιότητα σ αυτή, αλλά δώστε και προτεραιότητα και σ αυτά που μόνοι σας δεν μπορείτε να κάνετε η μάλλον δεν αντέχεται οικονομικά να κάνετε και τα οποία με την συμμετοχικότητα θα λειτουργήσουν πολλαπλασιαστικά για την μικρή η μεγάλη επιχειρησή σας
Η μεγάλη ή η μικρή επένδυση που έχετε κάνει θα καταγράφει δείκτες απόδοσης αρνητικούς ή στην καλύτερη μη ικανοποιητικούς σε σχέση με τα κεφάλαια που έχετε διάθεση.
Και ξεκινώντας πρώτα από την ελάχιστη οικονομική συνδρομή σας σε συνέργειες στα καλέσματα των συνδικαλιστικών σας οργάνων ή καλών πρακτικών της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Επαναλαμβάνω την ελάχιστη…
Το ερώτημα που τίθεται εδώ και με προβληματίζει, είναι κατά πόσο η έννοια της Συνέργειας της ιδιωτικής πρωτοβουλίας με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα είναι, είναι μια ουτοπία ή αναγκαιότητα.
Αυτό θα το απαντήστε εσείς στους εαυτούς σας λαμβανομένου υπ όψιν του περιβάλλοντος που σήμερα έχει διαμορφωθεί. Και επειδή το περιβάλλον είναι ποια διαμορφωμένο και δεν υπάρχουν σωτήρες σας να δώσουν λύσεις απαντήστε και δώστε λύση πρώτα στον εαυτό σας.
Αλλιώς τι νομίζεται ότι είναι η συνέργεια που το τελευταίο χρονικό διάστημα συνεχώς επικαλούμαι.
Είναι ουτοπία;
Είναι «Κάτι που όταν το πλησιάζεις ένα βήμα απομακρύνεται δύο, όταν το πλησιάζεις δύο, απομακρύνεται τέσσερα».
Ε τότε εύλογο είναι να μου πείτε, τι νόημα έχει να επιμένω.
Για μένα έχει, με κάνει να προχωράω μπροστά για να την υλοποιήσω, γιατί είναι αναγκαιότητα στην «Αλλη Τουριστική Ελλάδα».
Δεν θα σταματήσω να το επιδιώκω διότι δεν είναι «Παράταιρος ο λόγος ο δυνατός, μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει» (Γ. Ρίτσος).
Για αυτό λοιπόν απαντήστε μου με μήνυμα στην αγγελία που σήμερα έβαλα και αφορά όλους εσάς τους άμεσα και έμμεσα εμπλεκόμενους με την τουριστική δραστηριότητα
Ζητούνται συνεργοί… για την συνέργεια. Και είναι δεκάδες. Πιστέψτε με.
