Γράφει η Πηνελόπη Παχή
Η ακύρωση των διεθνών Συμφωνιών, όπου βασίζονταν το διεθνές σύστημα, στήριξε την απελευθέρωση των αγορών και την αναζωπύρωση των φιλοδοξιών για παγκόσμια κυριαρχία. Το ιστορικό της επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού, με εργαλείο την τρομοκράτηση και την επακολούθηση κάθε είδους μεταρρυθμίσεων και υφαρπαγής πλούτου, αποτελεί ένα μοτίβο που άρχισε να εφαρμόζεται πριν καλά-καλά λήξη η μεταπολεμική ισορροπία του τρόμου.
Δεκαετίες τώρα η νεοφιλελεύθερη σκέψη επινοεί και εφαρμόζει χίλια-δυό τεχνάσματα για την κλοπή του πλούτου των λαών και το καταφέρνει άλλοτε με την χρήση της τρομοκρατίας ή της πολεμικής μηχανής, επιβάλλοντας μάλιστα την ανάγκη «ασφάλειας» δηλαδή των, προηγμένης τεχνολογίας, μέσων παρακολούθησης και ελέγχου των πολιτών και επιτυγχάνοντας την άνθιση της βιομηχανίας του τρόμου κι άλλες φορές με την παραποίηση στατιστικών στοιχείων , την αιμορραγία κεφαλαίων, την πιστωτική ασφυξία, την επιβολή τεχνητών κρίσεων κτλ ασκώντας και πάλι βία, ενός άλλου είδους.
Όλα αυτά αποτέλεσαν την κεντρική ιδέα της προεκλογικής εκστρατείας του πρωθυπουργού αλλά, όπως φαίνεται, δεν αρκεί η γνώση ή ο τετραγωνισμός της λογικής όταν λείπει η ψυχή. Κατά συνέπεια ο κ. Τσίπρας δεν θα ήταν ο επαναστάτης του ευρωπαϊκού νότου αλλά ο μοιραίος πρωθυπουργός που, στο όνομα μιας «καθαγιασμένης» αλλά αποτυχημένης ευρωπαϊκής ιδέας ( της οικονομικής σύγκλισης και της διαμόρφωσης κοινής πολιτικής στα μεγάλα ζητήματα ) και δαιμονοποιώντας το Grexit θα υπέγραφε άλλη μία μνημονιακή συμφωνία, αφήνοντας άφωνους όσους τον ψήφισαν, συνεχίζοντας μάλιστα ακόμη να χαρακτηρίζει αριστερή την πολιτική του!
Έτσι λοιπόν οι «δανειστές» συνεχίζουν το έργο τους και μάλιστα, ενώ οι πολίτες χάνουν το δικαίωμα πρόσβασης στα αποταμιευμένα χρήματά τους, -κόπους μιας ζωής- και οι έλληνες επιχειρηματίες την ελευθερία να κινηθούν συμβάλλοντας στην ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, εκείνοι επιδίδονται στην ιδιοποίηση των κρατικών δομών και στην λαφυραγώγηση του πλούτου της χώρας και του δημόσιου τομέα. Στα πλαίσια της ληστρικής αυτής επιδρομής, μας προέκυψε η ανακεφαλαιοποίηση και ο έλεγχος πολύ περισσότερου του 50% της Τράπεζας Πειραιώς από ξένα funds ή από ντόπια αρπακτικά , δεν έχει σημασία. Άλλωστε το πέπλο μυστηρίου συνεχίζει να κρύβει τα πρόσωπα των κερδοσκόπων και να καλύπτει το διεθνές σύστημα ανομίας και πρόκλησης ανισοτήτων, ενώ τα συνταγματικού τύπου ερωτηματικά, όλο και πληθαίνουν. Με άλλα λόγια, η απώλεια ελληνικής γης με την παράδοση καλλιεργήσιμης γης σε άγνωστα χέρια, η αποξένωση των αγροτών από την γη τους και η αναμενόμενη προλεταριοποίησή τους, σε συνδυασμό με όλα όσα έχουμε μέχρι τώρα χάσει, επιβεβαιώνουν ότι βαδίζουμε συντεταγμένα με τον νεοφιλελεύθερο βηματισμό, ενώ έχουμε μία αριστερή κυβέρνηση!
Επειδή όμως πρόκειται για ένα άθλιο αστείο και η ελληνική ιστορία βάλλεται χρόνια τώρα από τον συγκεκριμένο κι έναν ευρύτερο κεντροαριστερό πολιτικό χώρο, οφείλουμε να τους αντιπαραθέσουμε πώς, ακόμη κι αν διαφωνούμε ιδεολογικά, η αριστερά ήταν πάντα μαχητική κι έβγαζε Μπελογιάννηδες αλλά και ότι οι πραγματικοί αριστεροί αρνούνταν να υπογράψουν, με κίνδυνο της ζωής τους, γιατί θεωρούσαν ατιμωτική την ρετσινιά του δηλωσία. Πως υπάρχουν αλήθειες που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση και ιστορικά συμπεράσματα που η ιστορική μας ανεπάρκεια μας εμποδίζει να προσεγγίσουμε. Συνεπώς θα ήταν σοφότερο για τον κ. πρωθυπουργό, γιατί η γλώσσα, κατά πώς λένε, δεν είναι ένα απλό αράδιασμα από λέξεις, να εγκαταλείψει τους νεολογισμούς του, πως αποφάσισε να υπογράψει παρά να γίνει ο «ήρωας μιας βραδιάς» και παραποιώντας την σημασία των λέξεων να μας παρασύρει σε παιδαριώδεις συζητήσεις, την στιγμή που οι «δανειστές» και τα γεράκια, όχι μόνο επιδίδονται στο ληστρικό τους έργο, αλλά χρησιμοποιούν και το βήμα της Βουλής μας. Σε ότι τους αφορά άλλωστε ξέρουμε ότι, τους αρκεί οι πολιτικοί που δεν κυβερνούν να φαίνονται ότι κυβερνούν κι ακόμη καλύτερα να είναι «αριστεροί» που συμβάλλουν στην επικράτηση της παγκόσμιας καταναλωτικής κουλτούρας αποκομμένοι από τους αγώνες, τις παραδοσιακές αξίες και το ιστορικό τους παρελθόν.
Κι όλα αυτά τα περίεργα συμβαίνουν γιατί εκείνοι έχουν στο στόχαστρο το μυαλό μας, σκοπεύοντας στην αποδόμηση της νόησης και της προσωπικότητάς μας μέχρις ότου ανήμποροι και υποδουλωμένοι παραδεχτούμε πως ζούμε το τέλος της ιστορίας, που εφηύραν τα νεοσυντηρητικά σαΐνια, μετατρέποντας τα πολιτικά πράγματα σε αγορές και μάλιστα απορυθμισμένες.
