Του Δημήτρη Μποσνάκη
Βιώνοντας το χαρμόσυνο μήνυμα της Γέννησης του Σωτήρα, είναι μια ευκαιρία να αναλογιστούμε πού σφάλαμε ώστε να μετατρέψουμε τη χαρά σε περίσκεψη και τον εσωτερικό μας πλούτο σε πνευματική και υλική ανέχεια. Η κρίση της χώρας, πολιτική, οικονομική, ηθική, έβαλε στην άκρη τον υπερκαταναλωτικό και επιδεικτικό τρόπο ζωής, που οι εποχές του ευδαιμονισμού είχαν επιβάλλει, και έβαλε στη θέση τους το σκεπτικισμό, την ανασφάλεια, την ταπεινοφροσύνη. Το ανθρωπιστικό μήνυμα της γέννησης του Σωτήρα σε ένα ταπεινό περιβάλλον, είναι φωτεινός οδηγός για το πώς γεννιέται κάτι μεγάλο και ανατρεπτικό.
Η Χριστιανική θρησκεία περιγράφει την τραγωδία του ανθρώπινου γένους που πρέπει να φτάσει στα κατάβαθα της ταπείνωσής του για να μπορέσει να κατανοήσει τον βαθύτερο και ταυτόχρονα υψηλότερο προορισμό του. Το μυστήριο των Χριστουγέννων προαναγγέλλει τη γέννηση του νέου ανθρώπου, που μέσα από το δράμα του προορίζεται να υψώσει τον Άνθρωπο στη σφαίρα της γνώσης, πάνω από τη σαγήνη της εξουσίας και το μεθύσι του υλικού πλούτου. Γιατί η ανώτερη σφαίρα της γνώσης είναι μάρτυρας της ισότητας και των πεπερασμένων δυνατοτήτων του ανθρώπου.
Σήμερα, περισσότερο από άλλοτε, πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας στους αδύνατους και πένητες, που είναι τα θύματα της εξαλλοσύνης παρελθουσών εποχών, στους ξεχασμένους και απορριφθέντες, από τα φλας της δημοσιότητας, ταπεινούς ανθρώπους, θύματα του αμοραλισμού και της κούφιας αλαζονείας μιας εποχής που ελπίζουμε ότι πέρασε ανεπιστρεπτί. Το μήνυμα της Γέννησης του νέου ανθρώπου δίνει τις ίδιες ελπίδες σε όλους.
Ο σπόρος του θείου Λόγου φέτος θα βρει πιο πρόσφορο έδαφος, πιο ανοιχτά αυτιά. Ζούμε σε μια χρονική περίοδο συλλογικού προβληματισμού με ενοχές για το παρελθόν και έντονες ανησυχίες για το μέλλον. Μια εποχή όπου αναζητούμε δρόμους διαφυγής και προσέγγισης στα νέα κοινωνικά δεδομένα. Η πολιτική μας έχει ανάγκη από νέους δρόμους, η οικονομία από νέες αφετηρίες, οι κοινωνικές αξίες από νέα αξιολόγηση. Ας κάνουμε όπως ο Χριστός.
Ο Χριστός γεννήθηκε σε μια ταπεινή καλύβα, φιλοξενούμενος από βοσκούς, ταπεινούς ανθρώπους του μόχθου, από γονείς που τον προίκισαν με την εντιμότητα, τη φιλαλήθεια και το πνεύμα της προσφοράς στην κοινωνία των απλών ανθρώπων. Δεν τον επισκέφτηκαν ηγέτες και πλούσιοι έμποροι, αλλά σοφοί μάγοι, δηλαδή άνθρωποι με διορατικότητα, αφοσιωμένοι στη γνώση και στην προκοπή της ανθρωπότητας. Ο Χριστός μεγάλωσε σαν ένας απλός άνθρωπος του μόχθου, είδε μακριά, στη φώτιση τη δική του και του ανθρώπινου γένους, δέχτηκε τον θείο λόγο της θρησκευτικής παράδοσης, και ανέλαβε ένα μακροχρόνιο αγώνα του λαού του για την απελευθέρωση από τους ξένους δυνάστες και το εγχώριο κατεστημένο, που είχε γίνει βρόγχος στην προκοπή του λαού.
Μυήθηκε με τη στέρηση και τη μελέτη στα βαθύτερα μυστήρια της ανθρώπινης φύσης και κήρυξε τη δική του επανάσταση. Την επανάσταση των αφανών. Αυτοί που τον πίστεψαν και τον ακολούθησαν ήταν απλοί και απογοητευμένοι άνθρωποι του λαού, που είχαν υποστεί την αγραμματοσύνη, την εκμετάλλευση και την περιθωριοποίηση. Είδαν στο λόγο και στο βλέμμα του τη φώτιση, την κάθαρση, την ελευθερία, την πανανθρώπινη αγάπη χωρίς διαχωρισμούς και κοινωνικούς αποκλεισμούς.
Η ανάμνηση της Γέννησης του Χριστού Σωτήρα δεν είναι μια τελετή αναπαράστασης. Η εποχή μας επιβάλλει να πάμε βαθύτερα από την αναπαράσταση, επιβάλλει μια πιο τολμηρή ψυχολογική και κοινωνική εκδοχή της έλευσης και της διαρκούς παρουσίας του Σωτήρα, τέτοια που να καθαίρει τις ψυχές και να εξάπτει το πνεύμα. Απαιτεί μια ανάγνωση της πραγματικότητας μέσα από νέες οπτικές γωνίες. Να αναδείξει το μέχρι χθες παράδοξο, να προκαλέσει νέες καταστάσεις που θα φέρουν το Θεό πιο κοντά στον άνθρωπο και τον άνθρωπο πιο κοντά στο Θεό. Η γέννηση του Χριστού και οι συνθήκες με τις οποίες έγινε, είναι η αντίστιξη ανάμεσα στο ταπεινό και αληθινό και στο επηρμένο και υποκριτικό. Είναι το σημείο επαφής ανάμεσα στην πτώση του καθεστηκώτος ανθρώπου και στην ανάσταση του ταπεινού και καταφρονεμένου, του καταδικασμένου σε σταύρωση για να αρθεί στο ύψος της Ανάστασης.
