Να αποτελέσει αφετηρία επαναπροσδιορισμού όλης της κοινωνίας και να ανοίξει ο δρόμος πραγματικής τιμωρίας των ενόχων και της εξυγίανσης του ποδοσφαίρου
Δεν έχω λόγια να περιγράψω πόσο εξοργισμένος νοιώθω από την δολοφονία του Άλκη ενός 19χρονου πρωτοετούς φοιτητή στη Θεσσαλονίκη τα ξημερώματα της 1ης Φλεβάρη 2022. Ένα παιδί που είχε όλο το μέλλον μπροστά του, ένα παιδί που ξεκίνησε με όνειρα την νέα του ζωή στη Θεσσαλονίκη, ένα παιδί σαν τα δικά μας παιδιά που τα μεγαλώνουμε και τα διδάσκουμε τις βασικές αρχές της κοινωνίας και του πολιτισμού, ένα παιδί που θα γινόταν επιστήμονας, πατέρας, παππούς και θα έκλεινε τα μάτια του φυσιολογικά σε αρκετά χρόνια έχοντας συμβάλει κι αυτός με ένα λιθαράκι στην πρόοδο και την ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας … Όμως τελικά δεν έγινε έτσι. Δεν έγινε έτσι γιατί κάποιοι αποφάσισαν να βγούνε παγανιά Δευτέρα προς Τρίτη ξημερώματα με τα αυτοκίνητα τους στη γειτονιά του Χαριλάου και να ξυλοκοπήσουν κανένα εύκολο θύμα τίποτα πιτσιρικάδες που θα είχαν την ατυχία να κάνουν την βραδινή τους βόλτα. Και σαν αφορμή, ώστε να ξεσπάσουν τα ζωώδη ένστικτά τους, θα μπορούσαν για τυπικούς λόγους να τους ρωτήσουν τι ομάδα είναι, σε πιο κόμμα ανήκουν, σε ποια γειτονιά μένουν, από ποια πόλη είναι, έτσι απλά για αφορμή για να έχουν άλλοθι. Το αποτέλεσμα ήταν προδικασμένο. Ξυλοδαρμός και μαχαίρωμα μέχρι θανάτου. Τα media έβγαλαν την ετυμηγορία τους. Βρέθηκε την λάθος ώρα στο λάθος μέρος. Τόσο απλά. Αλίμονο λοιπόν στον καθένα μας που θα βρεθεί την λάθος στιγμή στο λάθος μέρος.
Η κοινωνία μας δεν έχει ανάγκη από αυτούς τους αλήτες, από αυτά τα αποβράσματα, δεν έχει ανάγκη από δολοφόνους, δεν έχει την υποχρέωση καν να τους ταΐζει στη φυλακή. Ποτέ μα ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι η θανατική ποινή είναι ένα μέσο τιμωρίας για αποδεδειγμένα κι απεχθή εγκλήματα. Τώρα όμως το πιστεύω. Μόνο η θανατική τιμωρία μπορεί να αποτελέσει δικαίωση όχι μόνο στους χαροκαμένους γονείς (αν και γι’ αυτούς η μόνη δικαίωση είναι η επιστροφή του παιδιού τους πίσω στη ζωή) αλλά στο περί δικαίου αίσθημα που απαιτεί η πλειονότητα της κοινωνίας. Γίνετε εσείς γονείς του παιδιού αυτού κι αποφασίστε εσείς για την πιο δίκαιη ποινή. Γίνετε ακόμα αν θέλετε γονείς των δολοφόνων. Όλοι ήμασταν κάποτε 19 ετών. Πολλοί σπουδάσαμε σε άλλες πόλεις. Εγώ έμεινα για κάποιο διάστημα και στην γειτονία αυτή στο Χαριλάου στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Άλλα παιδιά μένουν στην Τούμπα, στο Φάληρο, στη Φιλαδέλφεια, στη Νίκαια. Και λοιπόν τι; Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να φοβόμαστε για τις ζωές των παιδιών μας σπουδάζουν; Όλοι έχουμε 19χρονα παιδιά και εγγόνια που τα μεγαλώσαμε με κόπους και θυσίες πολλά από αυτά βρίσκονται σε άλλες πόλεις και αν μη τη άλλο θέλουμε να αισθανόμαστε ότι μπορούν να διασκεδάσουν ελεύθερα, να μπορούν να υποστηρίξουν όποια ομάδα θέλουν ελεύθερα, μπορούν να πουν την γνώμη τους ελεύθερα, μπορούν να ενηλικιωθούν να αγαπήσουν να ερωτευθούν να κλάψουν να γελάσουν ελεύθερα αν θέλετε ακόμα και να μαλώσουν στα λόγια χωρίς όμως κανένας να τα κυνηγήσει, να χειροδικήσει, να τα χτυπήσει βάναυσα, να τα βιάσει, να τα σκοτώσει.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Οι ένοχοι θα συλληφθούν, θα τα ρίξει ο ένας στον άλλον, δεν ήμουν εγώ, θα έχουν ψυχολογικά, θα ήταν υπό την επήρεια ουσιών, πρότερος έντιμος βίος, κακιά στιγμή, αυτοί μας προκάλεσαν πρώτοι και …και … να σας αραδιάσω εγώ ένα σωρό δικαιολογίες προκειμένου να πέσουν στα μαλακά και σε μια πενταετία να πίνουν το καφεδάκι τους στην πλατεία Αριστοτέλους ή το ποτάκι τους μια κρύα νύχτα του Φλεβάρη του 2030 ενώ ο 19χρονος Άλκης θα βρίσκεται στο μαύρο χώμα καταδικασμένος να βρίσκεται εκεί για πάντα χωρίς να ακούει, να βλέπει, να γελάει.
Όσο για το τι προσφέρει σήμερα το ελληνικό ποδόσφαιρο, τι προσφέρουν οι οργανωμένοι φίλαθλοι, οι σύνδεσμοι και δεν ξέρω πως τους λένε είναι μια μεγάλη κουβέντα που δεν έχω τις γνώσεις να την ανοίξω. Ξέρω μόνο πως κάποια στιγμή πήγα τον 6χρονο γιο μου σε ακαδημίες τοπικής ομάδας. Κι ακολούθως τον πήγα και στο γήπεδο κι αυτόν και τα ανίψια μου ώστε να αγαπήσουν το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό. Οι βρισιές και η βία που αντικρίσαμε σε έναν μόνον αγώνα ήταν αρκετές για να απομακρυνθούμε όλοι οικογενειακώς από το ποδόσφαιρο μια για πάντα. Και έχω την εντύπωση πως βγήκαμε όλοι κερδισμένοι. Όσο για την υποχρέωση της Ελληνικής Αστυνομίας να προστατεύει τους αγώνες με βρίσκει εντελώς αντίθετο. Η αστυνομία είναι για να προστατεύει τους πολίτες στους δρόμους και όχι στα γήπεδα. Ας προλάβουν οι ομάδες με δικά τους έξοδα security για προστασία που σαφώς δεν θα κάνουν τίποτα, ας σκοτωθούν καμιά 10 άνθρωποι από μαχαιρώματα από την πρώτη Κυριακή και να δείτε πως θα στρώσει το ποδόσφαιρο και η βία στα γήπεδα. Θα ψάχνουν τους υγιείς φιλάθλους με το κιάλι. Μπορεί να γίνει και κάτι πιο απλό. Να μποϊκοτάρουν όλοι οι υγιείς φίλαθλοι τους αγώνες και να μην ξαναπατήσουν γήπεδο. Ας μείνουν μόνο οι χούλιγκαν να λύσουν τις διαφορές τους. Μόνο τότε θα υπάρξει κάθαρση, μπας και ξεβρομίσει το πιο όμορφο ομαδικό άθλημα του κόσμου, το ποδόσφαιρο
Ελλάδα, η χώρα της ανέχειας και της ανοχής. Καμιά ανοχή πια. Καμιά ανοχή πια σε τέτοιου είδους εγκληματίες που με πρόσχημα τα οπαδικά ή οτιδήποτε άλλο αφαιρούν αβίαστα την ζωή ενός 19χρονου παιδιού σχεδόν αμούστακου, ενός εκκολαπτόμενου επιστήμονα, ενός παιδιού που εκλιπαρούσε για την ζωή του τόσο αθώα κι ευγενικά απευθυνόμενος στους δολοφόνους του με την φράση: «Σας παρακαλώ μην με χτυπάτε άλλο», ούτε καν «μην βαράτε άλλο ρε αλήτες» αλλά τόσο ευγενικά «Σας παρακαλώ… μην χτυπάτε άλλο». Βρείτε λοιπόν εσείς συμπολίτες μου, κοινωνία έντιμων πολιτών και οικογενειαρχών την ποινή αυτών των δολοφόνων. Εγώ την άποψη μου σας την είπα. Ήρθε η ώρα να ξανανοίξει ο φάκελος της θανατικής ποινής στην πλέον φιλελεύθερη και δημοκρατική χώρα του κόσμου που λέγεται Ελλάδα. Στην χώρα της πλήρους ελευθερίας έως του βαθμού της ασυδοσίας. Στην χώρα που η λέξη τιμωρία είναι κάτι σαν ανέκδοτο. Όσο για τους συγκεκριμένους με τα σημερινά δεδομένα του ποινικού κώδικα ισόβια σε όλους. Γιατί κανένας υγιής πολίτης σε όποια χώρα κι αν βρίσκεται δεν κυκλοφορεί με μαχαίρια και ειδικά δρεπανοειδή δολοφονικά όργανα μέσα στο αυτοκίνητο του ψάχνοντας αφορμή για καυγά. Ούτε ξυλοκοπεί στο κεφάλι μέχρι θανάτου οποιοδήποτε συνάνθρωπο του ακόμα και τον μεγαλύτερο εχθρό του.
Του Αρτέμη Χαλάτση, [email protected]
