ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Σταγόνες που ξεχειλίζουν το ποτήρι…

σταγόνες-που-ξεχειλίζουν-το-ποτήρι-134995

Της Κατερίνας Μπαρμπουδάκη

Τους τελευταίους μήνες και, ειδικότερα τις τελευταίες εβδομάδες, κάτι αρρωστημένο αιωρείται στην «ατμόσφαιρα» της ελληνικής κοινωνίας. Κάτι, κυριολεκτικά, πρωτοφανές, που μόνο με προβληματισμό μας γεμίζει και απαισιοδοξία για το μέλλον, για τον προορισμό, στον οποίο οδηγεί αυτός ο δρόμος.

Κατά κάποιους, όλο αυτό το ζοφερό σκηνικό είναι αποτέλεσμα ή μάλλον συνδυασμός των συνεπειών του κορονοϊού και της κοινωνικής απομόνωσης που επέφερε και της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης, που έχει οδηγήσει σε συνθήκες πρωτόγνωρης φτώχειας, οικονομικής και όχι μόνο.

Άλλοι θεωρούν ότι όλα αυτά είναι η «φυσιολογική» συνέπεια της κατάπτωσης που παρατηρείται, εδώ και χρόνια σε πάρα πολλούς τομείς της κοινωνικής μας δραστηριοποίησης.

Και παρά το γεγονός ότι θα συμφωνήσουμε και στις δύο προσεγγίσεις, το πρόβλημα είναι πως τίποτα δεν γίνεται για να αισθανθούμε την αισιοδοξία ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Τουναντίον, κάθε μέρα που περνά, κυριολεκτικά τίποτα, δεν παραπέμπει έστω σε αυτή την κατεύθυνση.

Κάθε μέρα, όλο και κάποιο νέο περιστατικό θα μας απασχολήσει, όλο και κάτι θα συμβεί που θα ενισχύσει την απαισιοδοξία, αυτό το φόβο για αυτό που θα μας ξημερώσει αύριο…

Στη Αθήνα, μια γιαγιά κλέβει για να ζήσει ή να προσφέρει φαγητό στα παιδιά και τα εγγόνια της… Προφανώς και καταδικάζουμε κάθε παράνομη ενέργεια, ωστόσο θα περίμενε κάποιος, αναγνωρίζοντας το λάθος της πράξης, να σκύψουμε πάνω από το πρόβλημα της γιαγιάς και όχι να θεωρούμε αυτονόητο ότι πρέπει να την σύρουμε στην Αστυνομία. Όπως το ίδιο θα έπρεπε να πράξουμε για κάθε γιαγιά, κάθε πολίτη, από τους πολλούς που βρίσκονται αντιμέτωποι με τη φτώχεια.

Στην Κάρπαθο, ένας πολίτης γίνεται θύμα revenge porn και ο πατέρας του, μην αντέχοντας την κατακραυγή της τοπικής κοινωνίας, που στοχοποίησε το θύμα αντί για τον θύτη, οδηγείται στην αυτοκτονία…

Την ώρα που μία οικογένεια θρηνεί τον θάνατο των τριών παιδιών της και αναζητείται η αιτία τους θανάτου τους από τις αρχές, κάποιοι ήδη στήνουν λαϊκά δικαστήρια καλώντας σε λιντσαρίσματα και κρεμάλες, θυμίζοντας άλλες εποχές, πρωτόγονες… πριν καν αποφανθούν οι ειδικοί και οι Δικαιοσύνη.

Ένα νέο παιδί, που θα μπορούσε να είναι το παιδί του καθενός, πέφτει νεκρό, εξαιτίας της βίας που σκοτώνει τον αθλητισμό και την κοινωνία, εξαιτίας αυτού του ζοφερού φαινομένου του χουλιγκανισμού και της «χαλαρότητας» με την οποία κάποιοι αντιμετωπίζουν τους οργανωμένους στρατούς κάποιων ιδιωτικών επιχειρήσεων.

Μια μάνα συμβάλει με τον τρόπο της στην δολοφονία του παιδιού της από τον σύντροφό της, την ώρα που έπαιζε βιντεοπαιχνίδια και επί πέντε χρόνια το κρύβει, χωρίς ίχνος ενοχής, έχοντας απολέσει το περίφημο μητρικό ένστικτο, που μάλλον δεν ανέπτυξε ποτέ… και την ίδια ώρα, κανείς από τις αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες, οι οποίες απομάκρυναν την μεγαλύτερη αδερφή του παιδιού από το οικογενειακό περιβάλλον, δεν μπαίνει στον κόπο να διερευνήσει τι συμβαίνει με το άλλο παιδί της οικογένειας.

Και βεβαίως, κανείς μας δεν μπορεί να ακόμη να χωνέψει τις τραγικές αποκαλύψεις με τις οποίες καθημερινά ερχόμαστε αντιμέτωποι, από το κολαστήριο των Χανίων εκεί όπου ηλικιωμένοι κακοποιούνται και δολοφονούνται για τους κλέβουν τις βέρες…

Και η λίστα μπορεί να λάβει μορφή «χιονοστιβάδας» συνυπολογίζοντας τις γυναικοκτονίες των τελευταίων μηνών, τα περιστατικά ενδοοικογενειακής ή γενικότερης βίας που είναι πλέον καθημερινά, έως και τα περιστατικά βάναυσης κακοποίησης ζώων, τα οποία πλέον τρομάζουν με την βαναυσότητα ή τα ένστικτα που έρχονται να φανερώσουν…

Λένε, όμως, ότι το επίπεδο, η ανάπτυξη ή ο πολιτισμός μιας κοινωνίας, συνήθως, αποδεικνύεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τα παιδιά και τους υπερήλικες, γενικότερα όσους θεωρούνται αδύναμοι ή χρήζουν της στήριξης και της συμπαράστασής της.

Αποδεχόμενοι την παραπάνω θεώρηση, που δεν βρίσκω λόγο για το αντίθετο, τότε, αν μη τι άλλο, θα πρέπει να προβληματιστούμε και, συνεπακόλουθα, να αφυπνιστούμε.

Μας ικανοποιεί η εικόνα αυτή, που μόνο υγεία δεν αποπνέει; Είναι, αλήθεια, αυτή η σημερινή εικόνα της ελληνικής κοινωνίας;

Είναι αυτό το μέλλον που θέλουμε να κληροδοτήσουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας;

Αν όχι, τότε οφείλουμε να κάνουμε κάτι, αν μη τι άλλο να αφυπνιστούμε…

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου