Του Θεόδωρου Περράκη
Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, να συγκρίνω τι συμβαίνει σήμερα, όπου γίνονται μαζικές απολύσεις εργαζομένων, και να το συγκρίνω με αυτό που συνέβαινε στην Ελλάδα στη δεκαετία του 30, όπου επίσης έγιναν για μια πενταετία περίπου μαζικές απολύσεις εργαζομένων:
Αν ανατρέξουμε, λοιπόν, στο παρελθόν της Ελλάδος, θα διαπιστώσουμε από τα αρχεία που υπάρχουν, ότι και στην Ελλάδα της κρίσης του 30 ήταν καθημερινό φαινόμενο οι περιπτώσεις εργαζομένων που έχαναν τη δουλειά τους και από απόγνωση έβαζαν τέλος στη ζωή τους. Και επειδή και τώρα θα γίνουν ομαδικές απολύσεις για να ζητιανέψουμε τις δόσεις, από τους δανειστές – τοκογλύφους, όπως προβλέπεται δυστυχώς, στις ήδη υπάρχουσες αυτοκτονίες των Ελλήνων προβλέπεται να προστεθούν και άλλες!
Και δεν αναφέρομαι για τους κοπανατζήδες, επίορκους και με τα πλαστά δικαιολογητικά που δικαιολογημένα προβλέπεται να αντικατασταθούν από ικανούς και με επιθυμία να αποδώσουν, αλλά αναφέρομαι για τις χιλιάδες που «θα μείνουν στο δρόμο», όπως λέμε, «από τη μια ημέρα στην άλλη» χωρίς να φταίνε. Απλώς πληρώνουν αμαρτίες άλλων…
Λίγες ημέρες πριν το θάνατό του, είχα την ευκαιρία να συναντηθώ με τον αείμνηστο Νίκο Μπρισίμη στο πεζοδρόμιο στη συμβολή των οδών Δημητριάδος και Ογλ, όπου τον είχα ρωτήσει: «Πώς τα βλέπεις τα πράγματα Νίκο;» Και μου απάντησε: «Δεν θα ήθελα να ζήσω και άλλο και να βλέπω τους Έλληνες να πηδάνε από απόγνωση από τις ταράτσες και τα μπαλκόνια». Και δυστυχώς δεν διαψεύστηκε, μια και επί των ημερών μας η ιστορία επαναλαμβάνεται δραματικά…!
