Της Ελενας Αντωνοπουλου
Άφωνοι παρακολουθουμε τις εξελίξεις στην Ουκρανία . Ούτε που φανταζόταν κανεις ότι θα φτάναμε σε αυτά τα γεγονότα.
Και ακουγοντας τις αναλυσεις , Όλοι έχουν να πουν κάτι για την Ουκρανία αυτές τις μέρες και το δράμα που περνούν οι πολίτες της, αντιμέτωποι με μια εισβολή, που, όπως και να το δει κανείς, είναι άδικη και παραβιάζει κάθε έννοια διεθνούς δικαίου.
Αρκετοί πάντως από αυτούς που τώρα σπεύδουν να πουν κάτι για την Ουκρανία είναι ταυτόχρονα και ως ένα βαθμό υπεύθυνοι για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή η χώρα και ο λαός της.
Αρκετοι ήταν αυτοί που τα προηγούμενα χρόνια την παρότρυναν να πάρει μια ορισμένη πορεία. Και επέμεναν ότι η συγκεκριμένη πορεία θα ήταν καλύτερα να προσεγγίσει περισσότερο την Ευρωπαϊκή Ένωση και να απομακρυνθεί από τη Ρωσία.
Τη διαβεβαίωσαν ότι ο δρόμος για την ασφάλειά της περνούσε μέσα από την προοπτική εισδοχής στο ΝΑΤΟ αν και όλοι έβλεπαν ότι μια χώρα με σύνορα με τη Ρωσία και πρώην χώρα της Σοβιετικής Ένωσης δεν θα μπορούσε να αποτελέσει μέλος της συμμαχίας .
Κάποιοι υποσχέθηκαν βοήθεια σε ώρα κινδύνου. Θα μπορούσαν όμως να τη δώσουν;
Ήξεραν ότι η Ρωσία δεν επρόκειτο να δεχτεί τόσο εύκολα η Ουκρανία να μετατραπεί σε «προκεχωρημένο φυλάκιο» του ΝΑΤΟ.
Και όταν η Ρωσία αποφάσισε να κάνει πράξη τις απειλές της και παρότι όλοι αυτοί της είχαν περίπου υποδείξει «να μην υποχωρήσει», τότε απλώς ανακοίνωσαν στους Ουκρανούς ότι είναι μόνοι τους.
Μόνοι τους απέναντι σε μια υπερδύναμη.
Πως να το χαρακτηρίσουμε όλο αυτό; Σίγουρα η άμυνα της χώρας δεν ήταν αυτοσκοπός για τον Ουκρανία .
Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολια ότι ο Πούτιν δρα βάναυσα και απολυταρχικά και έχει και την αντίληψη ότι μια χώρα όταν δεν γίνονται δεκτά τα αιτήματά της, δίκαια ή άδικα μικρή σημασία έχει, τότε απλώς μαζεύει στρατεύματα και κάνει εισβολή απαιτώντας να αναλάβει την εξουσία κυβέρνηση που να ικανοποιήσει αυτά τα αιτήματα.
Αυτό λοιπόν σημαίνει ότι δεν υπάρχει διεθνές δίκαιο ή κανόνες στις διεθνείς σχέσεις, παρά μόνο το «δίκαιο του ισχυρότερου». Και ας υπάρχουν θύματα , άμαχος πληθυσμός .
Πολλα πράγματα λοιπόν δεν πάνε καλά. Από καμμία πλευρά.
Ο κόσμος δεν έχει ανάγκη από καποιους που να θεωρουν ότι μπορεί να επεμβαίνουν όπου δεν τους αρέσουν οι κυβερνήσεις και τα καθεστώτα, με αποτέλεσμα τις τραγωδίες που είδαμε στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.
Δεν έχει ανάγκη ούτε από μια Ρωσία που θεωρεί ότι κάποιες περιοχές ανήκουν δικαιωματικά στο δικό της «χώρο επιρροής» και στις οποίες όποτε θελει κάνει επέμβαση.
Ο κόσμος δεν χρειάζεται σερίφηδες η δικτάτορες.
Δεν ξέρω πώς αυτό μπορεί να γίνει η πως μπορούμε να το πετύχουμε, αλλά πρέπει να γίνουν προσπαθειες εάν πραγματικά θέλουμε να κυριαρχήσει η ειρήνη στον κόσμο.
