Tου Θωμά Στραβέλη, συγγραφέα – πανεπιστημιακού
Ω άνθρωποι, πού πάτε, εσείς, που τόσο πασχίζετε για τα παιδιά, που φέρατε στον κόσμο; Πόσο λίγο πια νοιάζεστε γι αυτά! Διαρκώς φοβόσαστε για τη ζωή τους. Σα να βρισκόσαστε μέσα σε καράβι, που πάει να ναυαγήσει. Αλλά ποιος είν’ αυτός, που μπορεί να μαντέψει τη σκέψη ενός παιδιού; Και τι θά’ τανε ο κόσμος, αν δεν είχαμε παιδιά; Πίσω μας ερημιά, μπροστά μας βαθύ σκοτάδι!
Η παιδική ηλικία δείχνει τον άνθρωπο, καθώς η αυγή την ημέρα. Και όπως είναι αλήθεια ότι από καλούς πατέρες γίνονται καλά παιδιά, έτσι κι από κακούς γίνονται παιδιά, όμοια με τη φύση τού πατέρα τους. Τρεις είναι οι αρετές, που οφείλουν ν’ ακολουθούν τα παιδιά στη ζωή τους: Να πιστεύουν στο Θεό, να σέβονται τους γονείς τους που τα ανέθρεψαν και να τηρούν τούς νόμους της πατρίδας τους. Κάνοντας όλα αυτά, θα κερδίσουν για πάντα το όμορφο στεφάνι τής δόξας. Βέβαια, η πιο ωραία απ’ τις αρετές για ένα παιδί, που γεννήθηκε από ενάρετο πατέρα, είναι να μιμηθεί τις αρετές του. Γιατί είναι μεγάλο κακό για το γιο ενός καλού πατέρα, το να μην παραδειγματίζεται απ’ αυτόν. Γενικά, τα παιδιά οφείλουν να υπακούουν στους γονείς τους. Οι πατέρες και οι μητέρες ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλο, αυτό που ταιριάζει στα παιδιά τους. Και όσα πιο πολλά δάκρυα στοιχίζει ένα παιδί στα μάτια τής μητέρας του, τόσο πιο αγαπημένο είναι στην καρδιά της.
Τα παιδιά είναι ό,τι οι μητέρες τους. Η ανατροφή και η διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι αποτέλεσμα γνώσης και σοφίας τής μητέρας. Τα παιδιά δεν φροντίζονται καλύτερα, παρά απ’ τις μητέρες τους, και οι άντρες απ’ τις γυναίκες τους. Αυτό είναι μια αδιαμφισβήτητη αλήθεια.
Τούτη είναι η ζωή μας, τούτο το μεγάλο. Τίποτ’ άλλο. Γέλα και κλάψε, πες ό,τι θέλεις. Το παιδί είναι Ζωή. Τίποτ’ άλλο. Το παιδί τα θέλει όλα. Όλα το παιδί τα δίνει και τα παίρνει. Και το δάκρυ τής μητέρας πέφτει μες στη σκάφη σιωπηλά, και με τη σφιγμένη της γροθιά, ζυμώνει το ψωμί και με την αγάπη και με την οργή. Εμείς, παιδί μου, δε σου μάθαμε τίποτα. Εσύ, εσύ μας έμαθες, βήμα το βήμα όλο τον κόσμο απ’ την αρχή. Και πίσω απ’ τις κλεισμένες πόρτες, ήξερες το φως, πίσω απ’ τις νύχτες το χαμόγελο. Μην είδατε, καλοί μου, ένα παιδί, που κοίταζε ίσα στην καρδιά, ένα παιδί στα χρόνια της καρδιάς μου. Ένα παιδί στο μπόϊ τής καλοσύνης, στο μπόϊ τού φιλιού, ένα παιδί ξαδέρφι τού καλοκαιριού, μ’ ένα φεγγάρι θαλασσί σκουφάκι στο κεφάλι, με δυο χιλιάδες παραθύρια ολάνοιχτα στα μάτια του και με μια σιδερένια πολιτεία μες στα όνειρά του. Θέλω να μάθω πού πήγε το παιδί μου, για να κρατήσω την κραυγή μου μη και σκιστεί στη μέση ο κόσμος… Πώς να το βρω; Κοιτάζω κοντά, κοιτάζω μακριά. Ήταν το νέο χαμόγελο κι ένα βαθύ κομμάτι αθανασίας.
Μην είδατε, καλοί μου, το παιδί μου; Ήταν ένα αγγελούδι, που με βοηθούσε, όταν ζύμωνα την καρδιά μου μέσα στη σκάφη τού ήλιου κι έφτιαχνα τα φαρδιά ψωμιά τού τραγουδιού μου, να μην πεινάσει φως ο κόσμος. Δεν ξέρετε ότι όποιος έχει χρήματα χωρίς παιδιά, δεν είναι πλούσιος. Κι όποιος έχει παιδιά χωρίς να έχει χρήματα, δεν είναι φτωχός. Και πάντως, το ωραιότερο πράγμα, που μπορεί να μας συμβεί, είναι να ακούμε το γέλιο ενός παιδιού. Μην ακούσατε, καλοί μου, αυτό το γέλιο;
