Tου Δημήτρη Μποσνάκη, Καθηγητή Ελληνικής και Αγγλικής Φιλολογίας, πρώην Δντή Λυκείου
Ο ρόλος του συγγραφέα είναι να ανατρέπει τους κανόνες να ανεβάζει την ένταση να κάνει απρόβλεπτο το αποτέλεσμα. Η συνταγματική σχέση των λέξεων μέσα στην πρόταση δεν είναι σύνταγμα στρατιωτών. Η γραμματική η σύνταξη ο συλλαβισμός η στίξη δεν είναι λόχοι που υπηρετούν την ημερήσια διάταξη. Ο παρατακτικός λόγος πρέπει να μπαίνει στο παιχνίδι της έρευνας. Το διαταραγμένο κειμενικό τοπίο πρέπει να διεγείρει τη συμμετοχή του αναγνώστη και να εξεγείρεται απέναντι στις έτοιμες δομές. Το «παιχνίδι» του κειμένου η αποκάλυψη της αλήθειας παίζεται στις διασταυρώσεις. Εκεί που συγκρούονται οι δομές και εκτρέπονται από τις ράγες. Για να βάλεις τον αναγνώστη στο κείμενο πρέπει να βγεις από την παράταξη. Πρέπει να διαλύσεις τη σύνταξη να παραβιάσεις τη γραμματική να απελευθερώσεις την κραυγή των λέξεων να βάλεις στίξη ανάμεσα στους λύκους και στα πρόβατα. Το κείμενο δεν είναι αδιαπραγμάτευτο. Η παραγωγή και ο χειρισμός του ανήκει στο συγγραφέα όμως η σύλληψη και εμψύχωσή του ανήκει στον αναγνώστη.
«Ο θάνατος του συγγραφέα» απελευθέρωσε τις φυλακισμένες δυνάμεις του αναγνώστη. Αλλάζοντας τη θεωρία της γραφής αλλάζεις και την προσωπικότητα του συγγραφέα. Καταργώντας την αναφορικότητα και την εμπορικότητα της γραφής καταργείς και τον συγγραφέα. Γιατί ο συγγραφέας είναι μέρος του οικονομικού συστήματος.
Το νέο κείμενο είναι μια γεωλογία με πολλαπλά στρώματα γραφής. Σαν ιζήματα που διαγκωνίζουν το ένα το άλλο ανοίγοντας χάσματα για να μπει ο αναγνώστης. Όχι ο συγγραφέας, όπως επιδιώκει το πολιτικό-νομικό σύστημα. Ο αναγνώστης πρέπει να πάρει τη στρωματολογία στα χέρια του. Οι τεχνικές του κειμένου η φόρμα ο στίχος η μετρική έχουν σκοπό να κλείσουν τα περιθώρια του αναγνώστη. Όμως οι αναγνώστες είναι το πλήθος που ορμάει στα χάσματα βάζει τους όρους του και κυριεύει το κείμενο. Ο αναγνώστης δεν είναι ένας είναι όλοι όσοι έχουν κοινή ιστορία κοινή ψυχολογία κοινή προέλευση και κοινό προορισμό. Είναι τα θύματα και οι υπερασπιστές τους. Δρουν αμεσολάβητα. Στο σώμα τους συγκεντρώνουν όλα τα συντρίμμια που συνθέτουν το κείμενο. Οι γλώσσες οι παρατηρήσεις οι σκέψεις οι αναφορές των ομιλούντων δημιουργούν τη νέα παράταξη του κειμένου. Όσο μεγαλύτερη η ένταση τόσο πυργώνεται η σκέψη. Το πλήθος κρατάει τα κλειδιά. Κεντάει τον καμβά της υπόθεσης. Η μορφή και το περιεχόμενο είναι πλέον απροσδιόριστα. Χωρίς την ετυμηγορία του αναγνώστη το νέο κείμενο δεν μπορεί να σταθεί. Οι αναγνώστες μαζί με όλα τους τα δεινά την φτωχοποίηση την απαξίωση τη μετανάστευση τις φυσικές καταστροφές βγαίνουν από τη θεωρία της γραφής και μπαίνουν στη θεωρία της πολιτικής. Χτίζουν τη νέα πολιτική. Η κρίση της συνείδησης γίνεται σημαία και πίσω της συντάσσονται νέες μορφές με νέα περιεχόμενα. Το κατεστραμμένο τοπίο η περιβαλλοντική υποβάθμιση η κοινωνική εξουθένωση κάνουν τα υπόλοιπα. Για να γραφτεί το κείμενο ζητούνται αναγνώστες. Πρώτα όμως χρειάζεται ο υποκινητής ο χαλαστής και χτίστης τα χάσματα και τα περάσματα. Καιρός του είναι να εμφανιστεί… Αυτός είναι ο χρόνος και τώρα αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση.
