Της Κικής Γιαμουρίδου, αρθρογράφου – κειμενογράφου λογοτεχνικών κειμένων, αν/προέδρου της φιλανθρωπικής δράσης «Θαύμα»Ολοι -πριν γίνουμε γονείς- περάσαμε εφηβεία, πιθανόν ερωτικές απογοητεύσεις, ίσως ταλαιπωρηθήκαμε να αποκατασταθούμε επαγγελματικά, ίσως και να δημιουργήσουμε οικογένεια.
Ο καθένας μας κουβαλά εμπειρίες, πληγές, απωθημένα, κόμπλεξ και ένα μη συνειδητοποιημένο παρελθόν. Ο καθένας, κάτι έχει στη φαρέτρα του.
Το μεγάλο θέμα ξεκινά, όταν θα χρειαστεί, ως γονείς, να μεταλαμπαδεύσουμε ό,τι πρέπει, ώστε να παιδιά μας να βγουν με εφόδια και εργαλεία εκεί έξω στη παλαίστρα, που λέγεται κοινωνία.
Ότι θα αντιμετωπίσουν πολλά και διάφορα είναι δεδομένο. Ότι θα πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους και ότι θα πρέπει να ανοίξουν και να πετάξουν με τα δικά τους φτερά υγιές.
Το άρρωστο και το παράδοξο, είναι -θεωρώ- να τα βομβαρδίζουμε
και να επιβάλουμε, τα δικά μας «θέλω», που για πολλούς λόγους ναυάγησαν.
Επειδή εμείς δεν σπουδάσαμε ή δεν σπουδάσαμε αυτό που είχαμε κάποτε όνειρο, δεν σημαίνει ότι το παιδί μας πρέπει να ακολουθήσει αυτή την κατεύθυνση. Ακόμη και αν ασκούμε ένα Χ επάγγελμα ή έχουμε δική μας επιχείρηση, δεν σημαίνει ότι απαραίτητα, θα πρέπει να υπάρχει διάδοχη κατάσταση.
Οι κλίσεις του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικές. Αν συμπίπτουν με του γονιού, υπέροχο. Αν δεν συμπίπτουν όμως, είναι τουλάχιστον τραγικό, να πρεσάρουμε συναισθηματικά το παιδί μας.
Ακόμη και να μας κάνει το χατίρι, δεν θα πετύχει. Ό,τι δεν γίνεται με αγάπη και μεράκι, αργά ή γρήγορα ναυαγεί.
Υπάρχουν περιπτώσεις επίσης, που εμείς θα θέλαμε να κάνουμε ένα πλούσιο γάμο με τον ή την τάδε, κάτι το οποίο δεν έγινε ποτέ.
Το παιδί μας, γιατί πρέπει να κυνηγάει μόνο το πλούσιο πορτοφόλι και το καταξιωμένο επάγγελμα ή το τρανταχτό όνομα; Δεν έχει αυτό κρίση, προσωπικότητα, γούστο, συναισθήματα, όνειρα;
Μπορεί το παιδί μας να ακολουθήσει ένα επάγγελμα, χωρίς πτυχίο και περγαμηνές και να ζει αξιοπρεπέστατα από αυτό. Μπορεί επίσης να σπάσει και τα μούτρα του.
Μπορεί να δημιουργήσει οικογένεια επειδή απλά ερωτεύτηκε και δεν κυνήγησε τον πλούτο. Έχουμε τόσα παραδείγματα πλούσιων γάμων που το ζευγάρι δυστυχεί ή που ο ένας από τους δύο, υποφέρει στο χρυσό -κατά τα άλλα κλουβί του- με απρόβλεπτες συνέπειες.
Πόσο κρίμα αλήθεια να έχεις ένα γονιό που σφίγγει γύρω σου το σκοινί και συνεχώς σου επιβάλλει ανθρώπους, καταστάσεις, πράγματα.
Ελευθερία θέλει ο άνθρωπος και σωστές κατευθύνσεις. Δεν θέλει ούτε χειραγώγηση, ούτε τοξική συμπεριφορά.
Ας τα βρούμε οι γονείς, με τον εαυτό μας, ας μας αντιμετωπίσουμε πρόσωπο με πρόσωπο και ας τσαλακώσουμε την εικόνα μας.
Ο υπερβολικός εγωισμός μας, ας πάψει να είναι ο χειρότερος εχθρός μας και τελικά οι ενοχές μας, ας μην λειτουργούν ως μέσο πίεσης.
Ο ρόλος του γονιού είναι η διαδικασία παροχής των φυσικών, νοητικών, συναισθηματικών και κοινωνικών αναγκών στο παιδί. Σίγουρα δεν υπάρχει ο τέλειος γονιός, ούτε το εγχειρίδιο του τέλειου γονιού.
Ο γονιός που εξελίσσετε όμως, είναι ο άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και που κατά συνέπεια θα δώσει τα «φώτα» του σε κάθε στάδιο της ζωής του παιδιού του.
Ο τοξικός γονέας, είναι σίγουρα ο αποτυχημένος γονέας. Ας σταματήσει αυτή η πληγή.
Το παιδί ενός τέτοιου γονιού, θα ακολουθήσει τα ίδια πατήματα, εκτός εξαιρέσεων και το τραύμα όλο θα μεγαλώνει. Ας μη γελιόμαστε και ας σταματήσουμε αυτό το παιχνιδάκι με την μετατόπιση ευθυνών.
Εμείς είμαστε οι γονείς, εμείς μεγαλώνουμε αυτά τα παιδιά, εμείς αποτελούμε την κοινωνία.
Είμαστε όλοι εμείς και όχι… άλλοι!
