Του Γιάννη Γεωργούδη
Είμαστε γεννημένοι στην χώρα του τίποτα, του δήθεν, των λόγων και των έργων βιτρίνας, της προχειρότητας και του «πάμε κι όπου βγει», της ανύπαρκτης πρόληψης και της πρόχειρης αντιμετώπισης και καταστολής, του «διαίρει και βασίλευε», του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Είμαστε ένας λαός που παραλάβαμε μία βαριά κληρονομιά από τους προγόνους μας, αλλά την προδώσαμε και την ξεπουλήσαμε, για να γεμίσουμε με απληστία το πουγκί μας. Όμως, ένας λαός που καλλιεργεί επαγγελματικά πλέον την ζήλεια, τον φθόνο, τον δόλο, την διαπλοκή, την μίζα, τον εγωισμό και την αντεκδίκηση, τι μέλλον μπορεί να έχει; Κανένα!
Θα μπορούσε να απαριθμήσει κανείς άπειρα παραδείγματα με προσωπικά βιώματα και μαρτυρίες, εάν ανατρέξει στο μακρινό παρελθόν της ιστορίας μας μέχρι και σήμερα. Ας σταθούμε όμως σε ένα πρόσφατο τραγικό περιστατικό που βιώσαμε, το οποίο ενώ θα έπρεπε να μας είχε ταρακουνήσει, εμείς για μία ακόμα φορά σφυρίζουμε κλέφτικα. Ο λόγος για τις πρόσφατες πλημμύρες.
Μετά τις πλημμύρες, αντί να πέσουμε όλοι με τα «μούτρα» γρήγορα και μεθοδευμένα, ώστε να αποκαταστήσουμε τις ζημιές και να καθαρίσουμε τα ποτάμια, εμείς αρχίσαμε να ψάχνουμε για να αποδώσουμε ευθύνες σε ενόχους. Αγνοούμε ότι βρισκόμαστε στα τέλη ενός απρόβλεπτου Φθινοπώρου και στην αρχή ενός βαρύ χειμώνα που έρχεται. Ως συνήθως για μας, φταίει το κράτος, φταίει η κυβέρνηση, φταίει ο περιφερειάρχης, φταίει ο δήμαρχος, φταίει ο κοινοτάρχης, φταίνε όλοι. Τον Χατζηπετρή μόνο ξεχάσαμε. Κανένας λόγος και συζήτηση δεν γίνεται μήπως φταίμε όλοι εμείς ή και ο καθένας μας. Δεν μας ενδιαφέρει εάν εμείς προβήκαμε σε μπάζωμα κάποιου μέρους του ποταμού, ώστε να κτίσουμε ή μεγαλώσουμε το οικόπεδο ή το χωράφι μας. Ξεχάσαμε ότι κάποια στιγμή πετάξαμε τα μπάζα, τα άχρηστα έπιπλα του σπιτιού μας και τις παλιές ηλεκτρικές συσκευές μέσα στο ποτάμι, μετατρέποντάς το σε μία απέραντη χωματερή. Εάν περπατήσουμε κατά μήκος και μέσα στα τρία ποτάμια μέχρι το Πήλιο, θα το διαπιστώσουμε και θα μας πιάσει πανικός και αγανάκτηση.
Οι φορείς και οι θεσμοί ως συνήθως (σκόπιμα) έχουν ασαφείς αρμοδιότητες, έτσι ώστε οι ευθύνες να διασπείρονται, να επικαλύπτονται και στο τέλος να μην πληρώνει τον λογαριασμό κανένας. Όμως οι φορείς εκπροσωπούνται από κάποιους αρμόδιους διοικητές, γενικούς γραμματείς, υπαλλήλους και οι ευθύνες εστιάζονται σε αυτούς που τους εκπροσωπούν. Αυτό όμως προϋποθέτει όχι την εικονική ύπαρξη μιας κουρασμένης δικαστικής αρχής, αλλά την αυτεπάγγελτη και αμερόληπτη επέμβασή της σε εγκληματικές πράξεις δημόσιων λειτουργών και απόδοση δικαιοσύνης.
Όσον αφορά την διαχείριση των ποταμιών κάθε πόλης, αυτό είναι ξεκάθαρο ότι είναι αποκλειστική ευθύνη και αρμοδιότητα της περιφέρειας. Οι πλημμύρες έχουν γεμίσει τα ποτάμια με πολλές και διάφορες φερτές ύλες και σκουπίδια. Μέχρι σήμερα δεν έχουμε δει επαρκή αριθμό μηχανημάτων να τα καθαρίζουν. Βουνά από χώματα μέσα στις κοίτες, αλλά και κάτω από τις γέφυρες οι οποίες είναι σχεδόν βουλωμένες. Η σιδηροδρομική σιδερένια γέφυρα που διασταυρώνεται με τον Κραυσίδωνα περιμένει σαν χάρος για να εμποδίσει την διέλευση των νερών του ποταμού και να δημιουργήσει υπερχείλιση. Όλα αυτά αποτελούν αναχώματα σε μία μελλοντική νεροποντή. Δεν θέλουμε να φανταστούμε τι μπορεί να προκύψει, εάν υποστούμε ένα ακόμα παρόμοιο πλημμυρικό φαινόμενο. Είναι αδύνατο να διέλθουν τα νερά του Πηλίου κάτω από τις μπαζωμένες γέφυρες, όταν αυτές απέχουν σε ύψος λιγότερο του μέτρου από την κοίτη (πυθμένα). Είναι θλιβερό να μην υπάρχουν μέχρι σήμερα αρκετά μηχανήματα μέσα στα ποτάμια που να απομακρύνουν τα χώματα.
Σε αυτό όμως το «φαιό νταμάρι» που ζούμε, επικρατεί ένα άλλο καθεστώς. Η χαμένη από τις πρόσφατες εκλογές περιφερειακή αρχή, μέχρι να παραδώσει επίσημα, βρίσκεται σε αδράνεια και ανυπαρξία, ψάχνοντας να βρει μέχρι σήμερα τις αιτίες της ήττας. Αντί να κινήσει γη και ουρανό για να αποδείξει στον κόσμο ότι ήταν άδικη η ήττα της, ρίχνοντας στα ποτάμια ό,τι μηχάνημα έχει και δεν έχει, αυτή κλαίει, γιατί δεν βάφτηκε η περιφέρεια στον χάρτη με μπλε χρώμα. Εδώ ο κόσμος πνίγεται και καταστρέφεται και κάποιοι επιδιώκουν να εκδικούνται. Έλεος πια! Επιστράτευση όλων των απαιτούμενων μηχανημάτων πανελλαδικά τώρα!
Έως πότε αυτός ο λαός θα ασχολείται με την «κατσίκα του γείτονα» και να σκέπτεται με τι τρόπο να του ψοφήσει; Υπάρχει άραγε τρόπος να αποβάλλουμε από πάνω μας αυτή την βαριά μας αναπηρία, που φαίνεται ότι δεν είναι μία, αλλά πολλές;
