Στις πρόσφατες εκλογές η ΝΔ εμφανίστηκε ως ένα κόμμα που δεν υιοθέτει πολιτικές λιτότητας. Το αντίθετο, μάλιστα, καθώς η προεκλογική της ρητορική επικέντρωσε στην ανάγκη ενίσχυσης της υγείας και τις παιδείας με νέους διορισμούς, ενώ δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στη χορήγηση αυξήσεων όχι μόνο τον κατώτερο μισθό αλλά και τους μισθούς του δημοσίου τομέα. Θέλησε με άλλα λόγια το κυβερνών κόμμα να περάσει ο μήνυμα το ότι έρχονται καλύτερες μέρες και πως θα υπάρξουν μεγαλύτερες παροχές.
Την προηγούμενη τετραετία η ΝΔ έκανε διορισμούς ιδίως στην εκπαίδευση, ενώ διαχειρίστηκε επιτυχώς την πανδημία, με μέτρα όπως η επιστρεπτέα προκαταβολή. Κι όλα αυτά χωρίς να ξοδέψει το αποθεματικό των 37 δισεκατομμυρίων ευρώ που παρέλαβε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Δηλαδή, η ΝΔ κυβέρνησε με βασικό άξονα την εφαρμογή μέτρων κοινωνικής πολιτικής, καλλιεργώντας παράλληλα στους πολίτες την αίσθηση της σταθερότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι έννοιες όπως «δημοσιονομική πειθαρχία», «σύμφωνο σταθερότητας», «πρωτογενή πλεονάσματα» ήταν επί της ουσίας απούσες από την προεκλογική εκστρατεία της ΝΔ.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη εκμεταλλεύτηκε το γεγονός ότι στην ΕΕ – λόγω της υγειονομικής και ενεργειακής κρίσης – είχε ανασταλεί επί της ουσίας το Σύμφωνο Σταθερότητας και τα κράτη είχαν το δικαίωμα παρέκκλισης από τους αυστηρούς δημοσιονομικούς κανόνες.
Όμως, αυτή η εποχή τελείωσε. Από το 2024 η ΕΕ επιστρέφει σε ρυθμούς δημοσιονομικής πειθαρχίας, με την εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας και με απαιτήσεις για πρωτογενή πλεονάσματα. Αυτό για την Ελλάδα, παρά τις αισιόδοξες εκτιμήσεις για τα δημόσια έσοδα, σημαίνει επιστροφή σε πολιτικές λιτότητας, που δεν αποκλείεται να οδηγήσουν σε αθέτηση των προεκλογικών υποσχέσεων της ΝΔ
Και μπορεί να έχουν τελειώσει τα Μνημόνια, όμως δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι παραμένουμε υπό διαρκή επιτήρηση. Μπορεί στην Ελλάδα να διατηρούνται οι ρυθμοί ανάπτυξης, στην Ευρωζώνη όμως τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Πέραν των τιμών των καυσίμων, που συνεχίζουν να υποχωρούν, το πρόβλημα του πληθωρισμού στα τρόφιμα παραμένει και οξύνεται.
Όλα αυτά δείχνουν ότι το επόμενο διάστημα θα είναι δύσκολο. Οι δυνατότητες της κυβέρνησης για παροχές θα είναι περιορισμένες. Δεν είναι δεδομένο ότι θα μπορέσει να τηρήσει όλες τις προεκλογικές της υποσχέσεις της. Είναι πιθανό να εφαρμόσει πιο συγκρατημένη πολιτική σε μισθούς και συντάξεις, την ώρα που το κόστος ζωής θα ανεβαίνει.
