Στην προεκλογική περίοδο που ολοκληρώνεται αυτή την εβδομάδα ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε περισσότερο να επενδύσει στην αυξανόμενη δυσαρέσκεια και αποδοκιμασία της κυβέρνησης από μεγάλο μέρος της κοινωνίας, παρά στο περιεχόμενο της πολιτικής που θα ασκήσει, εάν επανέλθει στην εξουσία.
Η πραγματικότητα είναι ότι οι δυσαρεστημένοι πολίτες από τη σημερινή κυβέρνηση είναι περισσότεροι από αυτούς που είναι ευχαριστημένοι. Είτε μιλάμε για την ακρίβεια, που μειώνει το πραγματικό λαϊκό εισόδημα ακόμη και τώρα που μειώθηκε η ανεργία και κάπως αυξήθηκαν τα μεροκάματα, είτε για τις ευθύνες που οδήγησαν στην τραγωδία στα Τέμπη, είτε για τις αρνητικές –και σε ορισμένες περιπτώσεις καταστροφικές– επιλογές σε τομείς όπως η Παιδεία, είτε για την κατάσταση στον χώρο της δημόσιας υγείας, είτε για ζητήματα δημοκρατίας που επανήλθαν στο προσκήνιο με αφορμή το σκάνδαλο των τηλεφωνικών υποκλοπών, είναι πλήθος οι λόγοι για τους οποίους πολλοί εκ των ψηφοφόρων σήμερα βλέπουν με δυσαρέσκεια και οργή την απερχόμενη κυβέρνηση και δεν αντιμετωπίζουν καθόλου θετικά το ενδεχόμενο να κερδίσει τις εκλογές τις ερχόμενης Κυριακής.
Όμως, αυτό από μόνο του δεν αποτελεί την καθοριστική συνθήκη για να κερδίσει τις εκλογές. Με άλλα λόγια, η πολιτική επένδυση στην επιθυμία μέρους του εκλογικού σώματος να αλλάξει η κυβέρνηση κάποιες φορές μπορεί να αποδώσει και κάποιες όχι. Γιατί αυτό που χρειάζονται οι πολίτες δεν είναι μόνο να τιμωρήσουν με την ψήφο τους ένα κυβερνητικό σχήμα που τους έχει απογοητεύσει. Έχουν ανάγκη από μια πολιτική δύναμη που θα τους πείσει ότι μπορούν τα πράγματα να βελτιωθούν.
Οι πολίτες δεν θέλουν μεγάλες ανατροπές, θέλουν στοχευμένες αλλαγές που θα τους κάνουν να αλλάξουν άποψη για το κράτος και το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Θα ενισχύσουν το αίσθημα της ασφάλειας και θα ενδυναμώσουν την πεποίθηση ότι υπάρχει στον τόπο μας κοινωνική προστασία.
Εάν δεν υπάρχει εκείνη η πολιτική δύναμη και εκείνος ο πολιτικός ηγέτης που μπορεί να πείσει τους πολίτες ότι μπορεί όντως να αλλάξει προς το καλύτερο την καθημερινότητα τους, η λαϊκή δυσαρέσκεια πολύ δύσκολα μπορεί να γίνει δυναμική αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών. Τις περισσότερες φορές μένει απλώς «βουβή» και δεν φτάνει μέχρι την κάλπη για να φέρει την ανατροπή.
