Πόσο ενοχλητικό είναι να κάνεις προεκλογική εκστρατεία με όρους 2015. Οκτώ χρόνια μετά ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού συστήματος μοιάζει να μην έχει μάθει από τα λάθη του. Βεβαίως, κάποιοι ωφελούνται από την παρελθοντολογία. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν άφησε να πάει χαμένη η ευκαιρία που του έδωσε ο Γιάνης Βαρουφάκης με τις αναφορές του σε κλειστές τράπεζες και στο σχέδιο «Δήμητρα».
Αλίμονο αν ο πρωθυπουργός έχανε την ευκαιρία να υπενθυμίσει στους Έλληνες τα κλειστά ΑΤΜ και τον κίνδυνο της χρεοκοπίας του 2015. Τεράστια τα πολιτικά οφέλη για τη ΝΔ, μεγάλη η ζημιά για τον Αλέξη Τσίπρα και φυσικά ξεκάθαρη η στόχευση του ΜέΡΑ 25 που «παίζει» παντού και μπορεί έτσι να κερδίσει αντισυστημικές ψήφους.
Έχει, όμως, ανάγκη η χώρα από ανάλογους πολιτικούς τακτικισμούς; Είναι αυτή τη στιγμή η κοινή γνώμη σε κατάσταση να μην ασχολείται με τα ζητήματα που «καίνε» την κοινωνία και να αναλώνεται στα επικίνδυνα αφηγήματα περί εθνικών νομισμάτων;
Απομένουν σχεδόν 10 μέρες από την πρώτη κάλπη, η οποία πιθανότατα θα οδηγήσει και σε δεύτερη. Στα τηλεπαράθυρα και στις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών υπάρχουν ουσιαστικά σχέδια κι όχι υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα; Τα Τέμπη τα ξεχάσαμε; Μιλάμε για τα διαλυμένα νοσοκομεία, για τις σοβαρές ελλείψεις σε γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό, για τους μισθούς πείνας που λαμβάνουν οι «ήρωες» του ΕΣΥ;
Μιλάμε για την παιδεία που πάει από το κακό στο χειρότερο; Για τα πανεπιστήμια που είναι σε τριτοκοσμική κατάσταση; Μιλάμε για τη διαφθορά στο δημόσιο, για τις αδιαφανείς διαδικασίες στις δημόσιες συμβάσεις, για πραγματικούς ελέγχους στην αγορά όπου η ακρίβεια που τσακίζει τα νοικοκυριά; Μιλάμε για τους εργαζόμενους που αμείβονται με 600, 700 και 800 ευρώ και πρέπει να πληρώσουν ενοίκια των 500 ευρώ; Μιλάμε για τα απογοητευμένα παιδιά των 17 ετών που θα ψηφίσουν την άλλη Κυριακή, για τα παιδιά που δεν έχουν μέλλον στη χώρα μας;
Κι όμως, ασχολούμαστε με τις τρέλες του Βαρουφάκη. Συζητάμε για το ποιος έβαλε τη χώρα στα μνημόνια και ποιος την έβγαλε, σαν να είναι αυτός ο παράγοντας που θα καθορίσει την επιλογή μας στην κάλπη. Εισπράττουμε υποσχέσεις που ποτέ δεν θα υλοποιηθούν και ακούμε για προγράμματα που δεν μπορούν να προσαρμοστούν στις ανάγκες της κοινωνίας.