ΑΠΟΨΕΙΣ

Το «Τετέλεσται» της Λύτρωσης

το-τετέλεσται-της-λύτρωσης-938122

της Μιμίκας Καβούκη – Βαγγέλα

Της απουσίας η ματιά γίνεται παρουσία στ’ ανοιξιάτικο ξαναγέννημα και μοιάζει άμωμος ο κόσμος μπροστά στο αναστάσιμο θαύμα.

Η ψυχή πεταρίζει, τραγουδά, χορεύει. Η φύση κυρίαρχη, πανέμορφη, ολόφρεσκια πανηγυρίζει την έξοδο κάθε νιόφερτης ύπαρξης από τον ζωφόρο θύλακα. Και οι άνθρωποι δίπαλτοι και παλίμβουλοι απέναντι στο θαύμα και στην περιδίνηση μιας περιπέτειας που δεν έχει τέλος.

Ένας κυκλοτερής χορός που καλά κρατεί…! Και νυν και αεί. Ζωή – θανατος, χαρές-καημοί, γέλιο-δάκρυ, καλό-κακό, Σταύρωση-Ανάσταση. Και να ’μαστε πάλι μπροστά σε μια ακόμα άνοιξη και μια Πασχαλιά, όπου τα λουλούδια γίνονται γιορτάνι στον λαιμό της άνοιξης κι οι παπαρούνες αίμα και φλόγα και πυρπολούν τη Φύση.

Η παπαρούνα, λένε, είναι το λουλούδι που φύτρωσε απ’ το αίμα του Εσταυρωμένου Χριστού κι έβαψε άλικο το γύρω απ’ τον Σταυρό ανυδρόχωμα. Έτσι λένε…!

Ίσως γι’ «αντίδοτο», κάτι σαν γλυκασμό, σαν εξιλέωση, για το παράλογο της πράξης.

Και ρωτώ με το παιδιάστικο «γιατί»; Γιατί νικάει συνήθως το κακό όταν μάχεται με το καλό; Γιατί ο άνθρωπος, το τελειότερο ον της δημιουργίας, δεν κατάφερε να διαχειριστεί την ατομικότητά του; Το Α-τομό του, το Α-διαίρετό του που σημαίνει ολοκληρωμένο και αδιαχώριστο ον. Κι όμως το πήρε και το διαμέλισε και σκορπίστηκαν «μύρια όσα» σαν το «κουτί της Πανδώρας», σαν «τους ασκούς του Αιόλου».

Οι περισσότεροι απ’ το ανθρώπινο γένος πήραν τον δρόμο της μοιρολατρίας και της υποταγής κάτω από την επιβολή της βίας και της εκμετάλλευσης από τους λίγους αλλά δυνατούς. Μείναν και μερικοί, «μετρημένα κουκιά», που έγιναν «κυνηγοί του ονείρου» για να χαρίσουν στους προηγούμενους τον «απολεσθέντα Παράδεισο». Πόσοι απ’ αυτούς το πέτυχαν; Και σε τι ποσοστό;

Η ιστορία της ανθρωπότητας έδειξε ότι το μόνο πράγμα που διδάσκει η ιστορία είναι ότι ποτέ δεν κατάφερε να διδάξει κι ότι ο άνθρωπος είναι παντού θηρίο για τον άνθρωπο.

Ανάμεσα στους κυνηγούς του ονείρου για μια ζωή που θα οδηγούσε στον απολεσθέντα παράδεισο ήταν και ο Χριστός. Καλά τα είπε όσα είπε. Τόσο καλά, που τρόμαξε τους δυνατούς. Τους «χαλούσε τη μαγιά», τους «έκοβε το αυγολέμονο» της εξουσίας και της ευημερίας. Τι θα πει «αγαπάτε αλλήλους» και ο «έχων δύο χιτώνας να δίνει τον έναν» κι «όλοι είμαστε ίσοι στα μάτια του Θεού».

− Πιάστε τον, τον αλλόφρονα και σταυρώστε τον, αντί του Βαραββά του ληστή! Είναι πιο επικίνδυνος απ’ αυτόν!

Κι έτσι, διαιωνίστηκε μέσα στον χρόνο, ο Σταυρός και η Σταύρωση ως τιμωρία και πάταξη κάθε υπερασπιστή του δικαίου και της ανθρωπιάς. Γι’ αυτό τόσοι σταυροί και τόσοι Χριστοί ανά τους αιώνες στο πεδίο της ανθρωπότητας.

«Χριστέ, χίλιες φορές να γεννηθείς, χίλιες θα σε σταυρώσουν: ο εγωισμός, το συμφέρον, το κέρδος, η εξουσία είναι οι αιώνιοι εχθροί Σου. Όσο για την Ανάστασή σου, αφού έγινες «ο αμνός επί σφαγή», οι σταυρωτές σου εξιλεώνονται, αιώνες τώρα, στολίζοντας επιτάφιους και θρηνώντας επάνω τους ψέλνοντας, νηστεύοντας, βάφοντας κόκκινα αυγά, πλημμυρίζοντας τον κόσμο με το αίμα χιλιάδων ανυπεράσπιστων «αμνών και εριφίων», πίνοντας και χορεύοντας γύρω από τη σούβλα τους και γλεντοκοπώντας και κουφεύοντας στον θρήνο των μανάδων τους και της Μάνας-Παναγιάς, που ένα με τη ματωμένη Γη κάτω απ’ τον Σταυρό Σου, δέχτηκε του μαρτυρίου σου την τελευταία κραυγή, «Τετέλεσθαι». Μια κραυγή αγωνίας του ανθρώπινου άλγους που καμία Ανάσταση δεν κατόρθωσε να γλυκάνει. Απλώς, την λουφάζει.

Και θα κλείσω με τον ποιητικό λόγο του απόντος φίλου φιλολόγου Ν. Μπαζιάνα από τον «Χώρο της απουσίας» του, με σκόρπιους στίχους για την Ανάσταση.

«Κάθε Χριστός γεννιέται για τη Σταύρωση και για τον επιτάφιο θρήνο».

Η Ανάσταση, υπόσχεση καραμέλας για μικρά παιδιά για να μην κλαίνε».

Το γλυκό παραμύθι παρηγορίας, την ώρα που μας παίρνει ο αιώνιος ύπνος.

Στερνό ηρεμιστικό, για ν’ αντέξουμε την αβεβαιότητα της ανυπαρξίας.

Ανάσταση είναι η θύμηση. Ανάστησέ το με τη σκέψη σου, θυμήσου το και δεν πεθαίνει. Όλα ήσυχα κείτονται στο κοιμητήρι της μνήμης.

Και ναι!

Όλα έρχονται για να φύγουν.

Μόνο ο θάνατος έρχεται

για να μείνει οριστικά.

Στον χώρο της απουσίας,

Πίσω απ’ της απελπισιάς το μέλλον

Ένα καινούριο τίποτα ανατέλλει…

Κι όλα τετέλεσθαι»

Το «Τετέλεσται» της Λύτρωσης. Αλλά μέχρι να ’ρθει αυτό, ας προσπαθήσουμε να κρατήσουμε μακριά του, όσο μας παίρνει, το όξος και τη χολή που μας ποτίζει η ζωή, κι ας χαιρόμαστε ό,τι μας «ανασταίνει».

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου