Ο τόπος μας μοιάζει καταδικασμένος να μην μαθαίνει από τις εθνικές τραγωδίες, που επαναλαμβάνονται. Στην περίπτωση της τραγωδίας των Τεμπών το «γιατί» δεν είναι δυνατό να αναζητηθεί μόνο στον σταθμάρχη που ξέχασε να αλλάξει ένα κλειδί. Το «γιατί» πρέπει να αναζητηθεί στην πολυετή απαξίωση και υποβάθμιση των ελληνικών σιδηροδρόμων, που οδήγησαν στο ξεπούλημα τους. Μόνο που κάποια αγαθά είναι δημόσια και δεν πρέπει να είναι εκποιούνται.
Τα «γιατί» για τη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών είναι συγκεκριμένα. Ένα από τα βασικότερα είναι, πώς γίνεται το 2023 που υπάρχουν παντού GPS, να μη γνωρίζουμε ότι δύο τρένα κινούνται με αντίθετη κατεύθυνση στην ίδια γραμμή!
Τις πρώτες ώρες μετά την τραγωδία οι μεγάλες πολιτικές δυνάμεις επέλεξαν τη σιωπή. Όμως, αυτό δεν αναιρεί τις ευθύνες τους. Κάποιες αφορούν στην παρούσα κυβέρνηση. Κάποιες στην προηγούμενη. Κάποιες άλλες αφορούν στις κυβερνήσεις που εδώ και είκοσι χρόνια δεν φρόντισαν να είναι εκσυγχρονισμένο και πάνω από όλα ασφαλές το σιδηροδρομικό δίκτυο, έτσι ώστε να μην εξαρτώνται ανθρώπινες ζωές από το λάθος ενός σταθμάρχη.
Πολλές ευθύνες αφορούν στις εταιρείες που διαχειρίζονται τους σιδηροδρόμους και δεν φρόντισαν, ώστε να υπάρχουν και να λειτουργούν στοιχειώδη συστήματα ασφαλείας, εταιρείες που πήραν εργολαβίες και δεν τις ολοκλήρωσαν εγκαίρως.
Όλα αυτά τα λάθη, οι παραλείψεις και οι ευθύνες για τα ανολοκλήρωτα έργα, οδήγησαν στην εκατόμβη των νεκρών στα Τέμπη. Όπως, άλλωστε, συνέβη στη Μάνδρα, όπου τα ανεξέλεγκτα μπαζώματα των υδατορεμάτων προκάλεσαν τον θάνατο 25 συνανθρώπων μας. Όπως συνέβη στο Μάτι, με την πλήρη απουσία σχεδιασμού σε περίπτωση δασικής πυρκαγιάς.
Όλα αυτά δεν έχουν καμία απολύτως σημασία για τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη. Οι άνθρωποι αυτοί νιώθουν ότι έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, όχι γιατί έγινε κάποιο μοιραίο λάθος αλλά επειδή συνετελέσθη ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα.
Στα εγκλήματα αποδίδεται δικαιοσύνη αφού δικαστούν οι υπαίτιοι. Στην προκειμένη περίπτωση η δίκη που θα γίνει, μόλις ολοκληρωθεί η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης, δεν πρέπει να διαρκέσει μήνες, η ακόμη και χρόνια, ούτε πρέπει η τελική ετυμηγορία να επικεντρωθεί στον σταθμάρχη και στους προϊσταμένους του. Ούτε πρέπει το χειρόφρενο που έχει τραβήξει το σιδηροδρομικό δίκτυο, να κατέβει προτού αποκατασταθούν οι αναγκαίες υποδομές και διασφαλιστούν οι προβλεπόμενες προδιαγραφές ασφάλειας.
