Το θέμα των υποκλοπών ρίχνει βαριά σκιά στην πολιτική ζωή του τόπου. Τους τελευταίους μήνες πληροφορηθήκαμε ότι χρησιμοποιήθηκε παράνομο λογισμικό για την παγίδευση (ή την απόπειρα παγίδευσης) τηλεφώνων πολλών παραγόντων του δημόσιου βίου και ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε ακόμη και εν ενεργεία υπουργούς.
Για όλα αυτά δεν έχουμε ακόμη λάβει ξεκάθαρες απαντήσεις, ούτε βέβαια ικανοποιεί η επίσημη κυβερνητική θέση, ότι «ο πρωθυπουργός δεν ήξερε». Όπως άλλωστε δεν έχει απαντηθεί, ποιος ήξερε και κυρίως ποιος αποφάσισε και με ποιο σκοπό όλες αυτές τις παρακολουθήσεις.
Το να συζητάμε για το εάν η ΑΔΑΕ είχε ή όχι δικαίωμα να ελέγξει εάν γίνονται παρακολουθήσεις ή να ενημερώσει για τις παρακολουθήσεις που ανακάλυψε ότι γίνονται, είναι προφανώς δευτερεύον. Το πρωτεύον είναι ότι γίνονταν παρακολουθήσεις που δεν δικαιολογούνται για λόγους «εθνικής ασφάλειας».
Όσο και αν προσπαθεί η κυβέρνηση να υποβαθμίσει το θέμα, υφίσταται ένα μείζον πολιτικό ζήτημα. Εξακολουθούν να υπάρχουν αναπάντητα ερωτήματα, στα οποία οι κοινοβουλευτικές «κορώνες», οι διαρροές και οι ατάκες εντυπωσιασμού δεν μπορούν να δώσουν απαντήσεις. Όπως επίσης και η υποκριτική στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που καλό είναι να θυμάται ότι για να ασκεί κριτική θα πρέπει προηγουμένως να έχει κάνει τη δική της ειλικρινή αυτοκριτική.
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που προκήρυξε τον διαβόητο διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, όχι με κριτήριο να μπουν κανόνες στο τηλεοπτικό τοπίο, αλλά με σκοπό να δημιουργηθεί ένα κανάλι που θα εκφράζει τις θέσεις της Κουμουνδούρου. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που συγκυβέρνησε με τον Πάνο Καμμένο. Γιατί επί ΣΥΡΙΖΑ αποκαλύφθηκε παρακολούθηση του τηλεφωνικού κέντρου στα γραφεία του ΚΚΕ στον Περισσό. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που μπορεί τώρα να καταγγέλλει τον κρατικό αυταρχισμό, ωστόσο, δεν έκανε σχεδόν τίποτα ώστε να αλλάξει τα κακώς κείμενα εις ότι αφορά στους μηχανισμούς καταστολής.
Η άσκηση αντιπολίτευσης με «κορώνες», με υπερβολές και με υποκρισία, αντιμετωπίζεται στην πολιτική σκηνή της χώρας ως αυτονόητο στοιχείο της στρατηγικής, την οποία καταρτίζουν τα κόμματα που ελέγχουν την εκάστοτε κυβέρνηση. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι έτσι πρέπει να ασκείται η κορυφαία θεσμική λειτουργία της αντιπολίτευσης. Ούτε, βέβαια, ότι η υποκριτική πολιτική στάση έχει κάποια σχέση με τη λεγόμενη «προοδευτική πολιτική».
