Στην περίοδο της πανδημίας συνειδητοποιήσαμε πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος των υγειονομικών, των γιατρών, των νοσηλευτών, γενικά των εργαζομένων στου Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Άλλωστε, δεν χαρακτηρίστηκαν τυχαία «ήρωες» στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στην πανδημία. Ήταν οι άνθρωποι που με κίνδυνο της δικής τους ζωής (παγκοσμίως στην πρώτη φάση της πανδημίας ήταν πολλά τα θύματα μεταξύ των υγειονομικών) έδωσαν πραγματική μάχη και κατάφεραν να σώσουν ζωές.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι πολύ σημαντικό: κατά τη διάρκεια της πανδημίας συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είναι δυνατό να υπάρξει δημόσια υγεία, χωρίς ένα γερό και κατάλληλα στελεχωμένο δημόσιο σύστημα υγείας. Δημόσιο σύστημα υγείας σημαίνει κρατικές δομές, οι οποίες στελεχώνονται από έμπειρο, καταρτισμένο και επαρκές προσωπικό. Σημαίνει ένα σύστημα που διασφαλίζει ότι οι υπηρεσίες υγεία θα παρέχονται ως δημόσιο κοινωνικό αγαθό στο οποίο όλοι θα έχουν ελεύθερη πρόσβαση.
Γιατί όσο σημαντικό και εάν θεωρείται να είναι εύρωστη η οικονομία μιας χώρας, είναι ακόμη πιο σημαντικό ορισμένα κρίσιμα αγαθά και υπηρεσίες να έχουν δημόσιο χαρακτήρα, να προσφέρονται με ευθύνη του κράτους και να έχουν πρόσβαση σε αυτά όλοι οι πολίτες. Σε τελική ανάλυση, έτσι καλλιεργείται το πραγματικό «αίσθημα ασφάλειας των πολιτών».
Οι υγειονομικοί υπερασπίστηκαν με σθένος το δημόσιο σύστημα υγείας. Προσπάθησαν να αναδείξουν όλα τα πραγματικά προβλήματα, τις ελλείψεις και τις ανάγκες των δημόσιων νοσοκομείων, παρότι το πρόβλημα της υποστελέχωσης τους στερεί ακόμη και το δικαίωμα στην απεργία.
Το δικαίωμα να διαμαρτύρονται για τα προβλήματα και να καταγγέλλουν τα κακώς κείμενα το έχουν κατακτήσει οι υγειονομικοί, καθώς χάρις στο προσωπικό των δημόσιων δομών υγείας κρατήθηκε όρθιο το ΕΣΥ σε κρίσιμες περιόδους, όπως η περίοδος της μάχης με την πανδημία. Οι υγειονομικοί διαμαρτύρονται για τον νέο νόμο για το ΕΣΥ καθώς θεωρούν ότι το υπονομεύει, ότι προωθεί πολιτικές έμμεσης ιδιωτικοποίησης των δημόσιων νοσοκομείων, ότι δεν αναβαθμίζει ουσιαστικά τις παρεχόμενες υπηρεσίες προς τους πολίτες.
Οι αντιρρήσεις, οι απόψεις, οι προτάσεις, οι αγωνίες τους δεν εισακούστηκαν ποτέ από τους κυβερνώντες. Η κυβέρνηση έκλεισε κι αυτή τη φορά τα αυτιά της στις φωνές των ανθρώπων που θα έπρεπε να ακούσει με προσοχή, εάν πραγματικά θέλει να αναβαθμιστεί το δημόσιο σύστημα υγείας.
