ΤΟΠΙΚΑ

Οι παιδικοί καρκίνοι στη Θεσσαλία

οι-παιδικοί-καρκίνοι-στη-θεσσαλία-75462

ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΠΕΡΡΑΚΗ

(Τ. Διευθυντή της Παιδιατρικής Κλινικής του Νοσοκομείου Βόλου)

Την 17/3/2001 ξεκίνησε στο Βόλο το 2ο Πανθεσσαλικό Ιατρικό Συνέδριο. Η εναρκτήρια ομιλία έγινε από τον συμπολίτη μας καθηγητή της ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών και του Χάρβαρντ και ακαδημαϊκό κ. Δημήτρη Τριχόπουλο τον οποίο παρουσίασε ο αείμνηστος Ιωάννης Βαρδούλης, πρώην πρόεδρος του Νοσοκομείου Βόλου.

Ο κ. Τριχόπουλος επεκτάθηκε σε δύο σημεία: Πρώτον στις γενετικές βλάβες που οδηγούν σε καρκινώματα και κατά δεύτερον στους παράγοντες του περιβάλλοντος που προκαλούν γενετικές βλάβες που προκαλούν καρκίνο και ανέφερε ότι τα ποσοστά γενετικής προδιάθεσης και μικρά είναι και δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε.

Μπορούμε όμως να αλλάξουμε τους βλαπτικούς παράγοντες του περιβάλλοντος!!!

Σε ανοιχτή επιστολή που του είχα απευθύνει την επόμενη της ομιλίας του στην εφημερίδα «πρώτη» και τούτο διότι μετά το πέρας της θαυμάσιας ομιλίας του δεν δέχτηκε ερωτήσεις. Δια της επιστολής του εγνώριζα ότι τόσον ο υπουργός Υγείας κ. Γ. Σούρλας όσο και ο υφυπουργός Υγείας κ. Φαρμάκης

παραδέχθηκαν δια του Τύπου «ότι έχουν καταγραφεί αυξημένα κρούσματα καρκινοπαθειών και λευχαιμίας στα παιδιά της Θεσσαλίας και ανησυχούν ως γιατροί και ως κάτοικοι της περιοχής για την αύξηση των ποσοστών των ασθενειών αυτών».

Μεταξύ των άλλων κατέληγα στην επιστολή μου:

Το όνειρο της ανθρωπότητας ήταν πάντοτε να κάνει το ανθρώπινο κύτταρο αθάνατο και όχι να πεθαίνει μετά από ορισμένες διαιρέσεις. Σήμερα η επιστήμη, όπως επεσήμανες, είναι υποχρεωμένη να εναντιωθεί με τα μόνα αθάνατα κύτταρα, τα καρκινικά κύτταρα, προκειμένου να καταπολεμήσει τον καρκίνο.

Η χρονική στιγμή που θα το επιτύχει αυτό φαίνεται ότι δεν είναι κοντά, όπως παραδέχθηκες. Μια λοιπόν που από την γενετική μηχανική δεν περιμένουμε στο άμεσο μέλλον την λύση του προβλήματος του καρκίνου, ας διαφυλάξουμε

όσο γίνεται και πρέπει το περιβάλλον για να προφυλαχθούμε εμείς και οι επερχόμενες γενιές από τον καρκίνο. Εξάλλου από την εποχή του Ιπποκράτη η πρόληψη ήταν προτιμότερη από την θεραπεία, η οποία και όταν ακόμη υπάρχει είναι και οδυνηρή και δαπανηρή…

Με σειρά άρθρων μου στις το πικές εφημερίδες επεσήμανα την ανάγκη να δημιουργηθεί αρχείο παιδικών νεοπλασιών και ερωτούσα κάθε αρμόδιο τι συμβαίνει με τους παιδικούς καρκίνους της περιοχής μας. Έκτοτε πέρασαν χρόνια. Έγινε μια Επιστημονική ημερίδα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας στο κτήριο Παπαστράτου την οποία διοργάνωσε το Ογκολογικό τμήμα του Νοσοκομείου Αγλαΐας Κυριακού του Νοσοκομείου Παίδων Αθηνών με στοιχεία που έδωσε η «Φλόγα» (που είναι ο πανελλήνιος σύλλογος γονιών που αγωνίζεται δίπλα στα παιδιά που μάχονται ηρωϊκά για 3-5 χρόνια, παλεύοντας καθημερινά για τη ζωή τους και ιδρύθηκε πριν από χρόνια και σε τοπικό μαζί με τον νεότερο Σύλλογο «Πίστη» που ιδρύθηκε από το 1994).

Στο συνέδριο αποκαλύφθηκε από τις διευθύνσεις των παιδιών με καρκίνο της περιοχής μας ότι τα περιστατικά παιδικού καρκίνου ήσαν πιο αυξημένα στις περιοχές με μεγαλύτερη οικολογική επιβάρυνση!….(Τοπικό ρεπορτάζ στον τοπικό Τύπο με τίτλους; «Σε νέα Δημητριάδα και Νέα Ιωνία «χτυπά» ο παιδικός καρκίνος…»).

Έτσι έρχονται ξανά στην επικαιρότητα τα λόγια του καθηγητή κ. Δ. Τριχόπουλου ότι: τα ποσοστά γενετικής προδιάθεσης και μικρά είναι και δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε τους βλαπτικούς παράγοντες του περιβάλλοντος!

Όπως αναφέρω στη σελίδα 268 του βιβλίου μου με τίτλο «παιδί και περιβάλλον στη Μαγνησία»

Αγάπη για το περιβάλλον σημαίνει σεβασμό στη ζωή.

Αγάπη για το παιδί σημαίνει σκοπό της ζωής.

Ο Ιπποκράτης το 400 π.Χ. στο περί αέρων, υδάτων, τόπων, έργο του όταν συμβούλευε κάποιο νέο γιατρό που επρόκειτο να ασκήσει την Ιατρική σ’ έναν τόπο, να ελέγχει τον αέρα που αναπνέουν και το νερό που πίνουν οι κάτοικοι του συγκεκριμένου τόπου. Αλλά και ο Μέγας Βασίλειος προέτρεπε τον κόσμο να σέβεται τα δάση, την πηγή της ζωής. Είναι τα αρχαιότερα μνημόνια υγιεινής και οικολογίας. Αλλά και οι σύγχρονες οικολογικές οργανώσεις αγαπούν και προστατεύουν έμπρακτα το περιβάλλον μας. Προσπαθούν ώστε να αποκτήσει ο κόσμος οικολογική παιδεία, σε τρόπο ώστε να μπορέσει επιτέλους να κατανοήσει πόσο η ζωή μας είναι συνυφασμένη με το περιβάλλον μας, το οποίο το δανειστήκαμε από τα παιδιά μας.

Τα έμβρυα και τα παιδιά, που είναι και το μέλλον ενός τόπου, είναι πιο ευαίσθητα στις δυσμενείς επιδράσεις ενός υποβαθμισμένου περιβάλλοντος.

Γι’ αυτό από χρόνια διερεύνησα ως παιδίατρος τη σχέση του παιδιού στην Μαγνησία με το περιβάλλον του.

Είναι ενδιαφέρον να αναδημοσιευτεί η απάντηση του Δημήτρη Τριχόπουλου με ανοιχτή επιστολή στην ίδια εφημερίδα στην ανοιχτή μου επιστολή:

Κύριε διευθυντά,

Στο φύλλο της 18ης Μαρτίου 2001 της «Πρώτης», ο αγαπητός συνάδελφος και φίλος κ. Θεόδωρος Περράκης μου απηύθυνε ευγενική και διακριτικά επικριτική επιστολή στην οποία καλύπτει με επιστημονικότητα και ορθολογισμό, διάφορα θέματα υγείας. Θα περιοριστώ εδώ στα σημεία που με αφορούν άμεσα.

Δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα το ότι θεώρησα οποιαδήποτε αύξηση της παιδικής λευχαιμίας ως επουσιώδη. Εκείνο που ανέφερα είναι ότι δεν υπάρχει οποιαδήποτε τεκμηρίωση ότι σημειώθηκε αύξηση μετά τους αναιτιολόγητους και απαράδεκτους βομβαρδισμούς στη Γιουγκοσλαβία. Άλλωστε το διάστημα που παρήλθε δεν επιτρέπει την ανάδειξη του προβλήματος, εάν και εφόσον αυτό υπάρχει.

Ο κ. Περράκης, επικαλούμενος και τη γνώμη των υπουργών κ.κ. Σούρλα και Φαρμάκη, αναφέρει ότι υπάρχει αύξηση των νεοπλασιών της παιδικής ηλικίας στη Θεσσαλία και ανεπαρκή μέσα για την αντιμετώπισή τους. Η αναβάθμιση των υπηρεσιών υγείας στην ιδιαίτερή μου πατρίδα είναι ζωηρή μου επιθυμία, αλλά οι αρμοδιότητες μου είναι ανύπαρκτες και οι δυνατότητές μου εξαιρετικά περιορισμένες. Θα ήμουν πρόθυμος, όμως, να συμμετάσχω σε οποιαδήποτε προσπάθεια διευκρίνισης της αναφερόμενης αύξησης των περιπτώσεων παιδικού καρκίνου στη Θεσσαλία και επισήμανσης της υποκείμενης αιτιολογίας της ενδεχόμενης αύξησης, εφόσον ο κ. Περράκης ή άλλοι διακεκριμένοι τοπικοί παράγοντες ανελάμβαναν την αντίστοιχη πρωτοβουλία και εξασφάλιζαν τις οργανωτικές προϋποθέσεις μιας συστηματικής έρευνας.

Τέλος, στην ομιλία μου της 16ης Μαρτίου 2001, ο χρόνος για τη συ ζήτηση καθορίστηκε από τον συντονιστή που διηύθυνε με επιτυχία τη συγκεκριμένη συνεδρία και όχι από εμένα προσωπικά. Ελπίζω πως θα υπάρξουν στο μέλλον και άλλες ευκαιρίες ανταλλαγής απόψεων, με κριτήρια πάντα την επιστημονική αλήθεια και την αγάπη μας για την ιδιαίτερη πατρίδα μας

Με τιμή

Δημήτριος Τριχόπουλος

Δημοσιεύτηκε στην ίδια εφημερίδα στις 15 Μαΐου 2001

Τα ανωτέρω υπάρχουν στο βιβλίο μου με τον τίτλο: «Τα δημοσιευμένα»

Τα τελευταία χρόνια τα ποσοστά ίασης του παιδικού καρκίνου με την πρόοδο της επιστήμης και με τη βοήθεια και νέων φαρμάκων και μηχανημάτων έχει φτάσει στο 90% για τις λευχαιμίες, που είναι και ο συχνότερος παιδικός καρκίνος, ακολουθεί ο όγκος του εγκεφάλου που έγινε πιο επιθετικός και αφορά όλο και μικρότερες ηλικίες, βρέφη κάτω των 12 μηνών που πρέπει να τους υποπτευόμαστε όταν υπάρχουν επαναλαμβανόμενοι ρουκετοειδείς πρωινοί έμετοι, ή αιφνίδια απώλεια οράσεως ή αιφνίδιος στραβισμός.

Όπως έγραφα για το βιβλίο μου στις 7 Μαρτίου 2007:

Ο παιδικός καρκίνος δεν είναι μεταδοτικός, δεν είναι «επάρατος», δηλαδή καταραμένη νόσος, ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΘΑΝΑΤΟ, αλλά είναι ακόμη μια σοβαρή και απειλητική για τη ζωή του παιδιού αρρώστια που χρειάζεται χρόνια υπομονής (τουλάχιστον για τρία χρόνια) και εξειδικευμένης θεραπείας για να επιτύχουμε ίαση σε μεγάλο ποσοστό, εφόσον διαγνωσθεί εγκαίρως, και συγκεκριμένα έως και 85% για καρκίνους και έως 95% για λευχαιμίες.

Επομένως ο παιδικός καρκίνος νικιέται σε μεγάλο ποσοστό αρκεί να βοηθήσουμε όλοι για να προσδιοριστούν στο μέγεθος του δυνατού οι γενεσιουργοί παράγοντες που τον προκαλούν. Σε αυτή την προσπάθεια έχουμε σύμμαχό μας τα τοπικά ΜΜΕ τα οποία, τα παιδιά με καρκίνο που παλεύουν καθημερινά για την ζωή τους, ευχαριστούν από καρδιάς για την υποστήριξη.

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου