Το τελευταίο διάστημα πυκνώνουν οι εκκλήσεις συλλόγων εθελοντών αιμοδοτών για εθελοντική αιμοδοσία σε κινητές μονάδες που σταθμεύουν σε διάφορα σημεία της πόλης, γεγονός που εγείρει ανησυχίες σχετικά με τις ανάγκες για αίμα εν μέσω μιας παγκόσμιας πανδημίας που αν μη τι άλλο έχει εκτοξεύσει τον φόβο και την παραφιλολογία γύρω από υγειονομικά θέματα.
Κοινό τόπο αποτελεί το γεγονός ότι οι ανάγκες για αίμα δεν σταματούν ποτέ, είναι μόνιμες και διαρκείς. Πιο συγκεκριμένα, οι ανάγκες στον Βόλο μηνιαίως, αγγίζουν τις 1300 φιάλες αίματος περίπου. Το Νοσοκομείο Βόλου, υπό κανονικές συνθήκες, χρειάζεται περίπου 1000 φιάλες για θύματα τροχαίων, για χειρουργεία κ.λπ. ενώ οι πάσχοντες από Μεσογειακή Αναιμία χρειάζονται 300 φιάλες.
Οι 80 πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία στη Μαγνησία πρέπει να πραγματοποιούν μετάγγιση αίματος κάθε 15 ημέρες, ενώ σε κάθε μετάγγιση χρειάζονται δύο φιάλες αίματος. Και μπορεί τα τακτικά χειρουργεία στο Νοσοκομείο εν μέσω κορονοϊού να μην πραγματοποιούνται, όμως οι πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία εξακολουθούν να χρειάζονται αυτές τις φιάλες.
Μιλώντας στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ, η πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Πασχόντων από Μεσογειακή Αναιμία Νομού Μαγνησίας, κ. Δέσποινα Λουκάκη, εξηγεί τη σημασία του αίματος για τους πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία και της ευαισθητοποίησης του κόσμου στο κομμάτι της εθελοντικής αιμοδοσίας: «Το αίμα είναι κάτι που δεν αντικαθίσταται με κάτι άλλο. Για εμάς είναι ο τρόπος να συνεχίσουμε να ζούμε, είναι ζωή. Η μετάγγιση αίματος δεν είναι κάτι που μπορούμε να καθυστερήσουμε. Η μόνιμη αγωνία και το μόνιμο άγχος κάθε φορά που τελειώνουμε μια μετάγγιση είναι αν θα έχουμε αίμα για την επόμενη φορά που θα το χρειαστούμε σε 15 ημέρες».
Κάθε χρόνο, αυτή την περίοδο με την έξαρση των ιώσεων, της γρίπης κ.λπ., η προσφορά αίματος μειώνεται, αφού προκειμένου να γίνει αιμοδότης κάποιος χρειάζεται να είναι απόλυτα υγιής. Ειδικά τώρα, όμως, η αιμοδότηση σε πανελλαδικό επίπεδο έχει σημειώσει κατακόρυφη μείωση. Η ελλιπής ενημέρωση στην περίπτωση αυτή μπορεί να σταθεί εμπόδιο για κάποιον από το να αιμοδοτήσει όπως εξηγεί η κ. Λουκάκη, αφού έχει αποδειχθεί ότι δεν ελλοχεύει κανένας κίνδυνος κατά την μετάγγιση για τον αιμοδότη και δεν αποτελεί τρόπο μετάδοσης του κορονοϊού, ενώ ταυτόχρονα τηρούνται αυστηρά όλα τα απαραίτητα μέτρα κατά την διαδικασία. «Η αιμοδοσία δυστυχώς είναι το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτεί κάποιος με όλα αυτά που συμβαίνουν αυτή την περίοδο. Γι’ αυτό πληθαίνουν οι εκκλήσεις για αιμοδοσία, γιατί παρά τα όσα συμβαίνουν, οι ανάγκες για αίμα δεν σταματάνε ποτέ και δεν πρέπει να το ξεχνάει ο κόσμος αυτό», επισημαίνει η ίδια.
Ευαισθητοποιημένος ο Βόλος
Στα θετικά είναι πως οι πολίτες του Βόλου φαίνεται να είναι αρκετά ευαισθητοποιημένοι στο θέμα της εθελοντικής αιμοδοσίας. «Προ κορονοϊού πήγαιναν στην αιμοδοσία πολλοί άνθρωποι από μόνοι τους, χωρίς εκκλήσεις. Δυστυχώς, όμως, η χώρα μας είναι πολύ πίσω στο θέμα της εθελοντικής αιμοδοσίας. Σοβαρές προσπάθειες έχουν αρχίσει να γίνονται τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο, για να μπει κάποιος σε μία τέτοια διαδικασία πρέπει να είναι σωστά ενημερωμένος. Πρέπει, για παράδειγμα, να γνωρίζει ότι το αίμα από τη στιγμή που θα το δώσει έχει 42 μέρες ζωής. Δεν είναι κάτι που μπορούμε να το αποθηκεύσουμε ή να το παγώσουμε επ’ αόριστον.
Ευτυχώς ο κόσμος στον Βόλο γενικά ανταποκρίνεται, είναι αρκετά ευαισθητοποιημένος επειδή ξέρει γιατί δίνει αίμα. Σε αυτό έχει συμβάλλει η κινητοποίησή μας όλα αυτά τα χρόνια προσπαθώντας να ενημερώνουμε τον κόσμο πηγαίνοντας λόγου χάρη σε σχολεία. Ενας άνθρωπος για να ευαισθητοποιηθεί πρέπει να ξέρει για ποιο πράγμα κινητοποιείται. Δεν μπορούμε απλά να ζητάμε να μας δώσουν αίμα, γιατί όπως είναι λογικό μπορεί να υπάρχουν απορίες ή προβληματισμοί», τονίζει η κ. Λουκάκη.
Εισαγωγές αίματος από την Ελβετία
Από την εθελοντική αιμοδοσία η χώρα μας καλύπτει μόλις το 60% των αναγκών που υπάρχουν σε αίμα. Το υπόλοιπο 40% καλύπτεται με εισαγωγή αίματος από την Ελβετία ή με ανταποδοτική αιμοδοσία. Οπως εξηγεί η κ. Λουκάκη, στην Ελβετία η εθελοντική αιμοδοσία είναι μέρος της κουλτούρας και της νοοτροπίας των πολιτών, οι οποίοι με την προσφορά τους όχι μόνο καλύπτουν τις ανάγκες της χώρας τους σε αίμα αλλά το εξάγουν κιόλας. Και μπορεί κατ’ αυτό τον τρόπο να καλύπτονται και οι ανάγκες της χώρας μας, όμως δεν παύει να αποτελεί αίμα που αγοράζεται. «Είναι πολύ άσχημο να μιλάμε για εισαγωγές αίματος ακόμη, όταν δίνονται χρήματα για να αγοραστεί αυτό. Είναι αντιδεοντολογικό καθώς το αίμα δεν θα έπρεπε να πωλείται και να αγοράζεται. Είναι το απόλυτο αγαθό, για μας είναι ζωή και αυτό δεν θα έπρεπε να κοστολογείται. Θα έπρεπε να υπάρχει επαρκής ενημέρωση και στην Ελλάδα ώστε να μπορούμε έστω να καλύπτουμε τις ανάγκες μας σε αίμα σαν χώρα», καταλήγει.
