Πώς να πειθαρχούν τα παιδιά χωρίς τιμωρία…

Ενας μόνιμος προβληματισμός των γονέων είναι το πώς θα πειθαρχήσουν τα παιδιά μας, πώς θα καταφέρουμε να θέσουμε όρια στα οποία να υπακούν τα παιδιά χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα… Παλιότερα οι γονείς πίστευαν ότι τα παιδιά θα πειθαρχήσουν με την τιμωρία κι έτσι τους επέβαλαν στερήσεις. Η αναπτυξιακή ψυχολογία και η ψυχανάλυση κατέδειξε ότι το παιδί αναπτύσσει την αίσθηση της πειθαρχίας μέσα από την καλή σχέση του με τους γονείς του. Η πειθαρχία κατακτάται με την εσωτερίκευση των κανόνων και των ορίων που εφαρμόζουμε οι γονείς που σημαίνει ότι το παιδί σιγά σιγά τους κάνει κτήμα του και τους εφαρμόζει από μόνο του. Καθώς το παιδί μεγαλώνει, αναπτύσσει το “Υπερεγώ” δηλαδή μια ψυχική λειτουργία που βοηθάει το παιδί να ελέγχει τί είναι σωστό και τί λάθος και το προφυλάσσει στην κοινωνική του ζωή. Αυτή η ικανότητα δημιουργείται και εξελίσσεται από την αρχή της ζωής και το παιδί μαθαίνει μέσα από τους γονείς του τί είναι σωστό και τί λάθος.

Από την άλλη πλευρά, η έλλειψη κανόνων δύναται να δημιουργήσει άγχος. Οι κανόνες βοηθάνε τα παιδιά να διαχειριστούν τις πρωτόγονες ορμές και τους φόβους τους. Το παιδί μας σε αυτή την προσπάθεια θα ακούσει πολλά «όχι», όχι μόνο από εμάς τους γονείς του αλλά και από άλλους ανθρώπους. Είναι σημαντικό να μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί να μάθει να αντέχει την άρνηση και να του εξηγήσουμε ότι δεν παύουμε να το αγαπάμε. Τα παιδιά χρειάζεται να αποκτήσουν την αίσθηση του μέτρου.

Πώς να χτίσουμε γερά θεμέλια στη σχέση μας με τα παιδιά μας

• Όταν το παιδί σας νιώθει ότι το αγαπάμε, το τιμάμε και το σεβόμαστε τότε θα αναπτύξει σεβασμό για τα όρια που θέτουμε.
• Χρειάζεται να δώσουμε στο παιδί ευθύνες και να αναγνωρίσουμε τις θετικές του συμπεριφορές.
• Είναι σημαντικό να είμαστε διαθέσιμοι για το παιδί και να το προστατεύουμε σωματικά και ψυχικά.
• Ας συζητήσουμε με το παιδί μας τί ήταν αυτό που μας δυσαρέστησε στη συμπεριφορά του. Πρέπει να του εξηγήσουμε με σαφήνεια το λάθος του για να καταλάβει και να μην το επαναλάβει.
• Χρειάζεται να αποφύγουμε να χρησιμοποιούμε φράσεις όπως «δεν είσαι καλό παιδί», αλλά να του αναφέρουμε ότι αυτό που έκανε δεν ήταν καλό. Με άλλα λόγια δεν χαρακτηρίζουμε το παιδί αλλά την πράξη του παιδιού.
• Και οι δυο γονείς χρειάζεται να έχουμε μια κοινή γραμμή μεταξύ μας, μια κοινή πολιτική.
• Όταν λέμε “όχι” να το εννοούμε και να μην υποχωρούμε είτε από την πίεση του είτε από δικές μας ενοχές.
• Τα όρια και οι κανόνες δεν πρέπει να αλλάζουν αλλά να παραμένουν σταθερά στην πάροδο του χρόνου.
• Ποτέ δεν πρέπει να μοιραζόμαστε όλα τα άγχη, τις ανησυχίες μας και τα προβλήματα της σχέσης μας με το παιδί μας, ούτε να ζητάμε τη συμβουλή του. Αν στο παιδί μας δείχνουμε αβοήθητοι ή ηττημένοι, δεν θα μάθει ποτέ να μας σέβεται και θα μας φέρεται ως ίσους ή και κατώτερους, επειδή το χρησιμοποιήσαμε για την «ψυχοθεραπεία» μας. Πρέπει να δείχνουμε στα παιδιά μας ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μόνοι μας τα προβλήματα και τις προκλήσεις μας, να διαχειριστούμε τη ζωή μας, με όλο το στρες που περιλαμβάνει, και τελικά να τα καταφέρουμε. Να είμαστε αληθινοί, να έχουμε τα δικά μας αισθήματα, αλλά να μην τα φορτώνουμε στα παιδιά μας.