Για την αντιμετώπιση παθήσεων στη σπονδυλική στήλη, όπως η σκολίωση και η οσφυαλγία
Οι σύγχρονες μέθοδοι για τη θεραπεία της σκολίωσης που αντιμετωπίζουν εκατοντάδες παιδιά, οι τρόποι αντιμετώπισης της οσφυαλγίας, που ως πάθηση εκδηλώνεται πλέον συχνότερα από το κρυολόγημα στις ηλικίες μεταξύ 45 – 50 χρόνων βρέθηκαν στο επίκεντρο της ενημερωτικής ημερίδας, που πραγματοποιήθηκε στο Δημαρχείο του Βόλου την Πέμπτη, ως προπομπός του 12ου Πανελλήνιου Συνεδρίου της Εταιρείας Σπονδυλικής Στήλης και του 42ου Συμποσίου «Ν. Γιαννέστρας – Π. Σμυρνής» που διοργανώνεται σε συνεργασία με τον Δήμο Βόλου μέχρι αύριο Κυριακή στο «Valis» στην Αγριά, με τη συμμετοχή διακεκριμένων Ελλήνων και ξένων επιστημόνων.
Για τη σκολίωση και τις νέες μεθόδους αντιμετώπισης μίλησε ο διακεκριμένος διεθνώς Βολιώτης επιστήμονας κ. Βασίλης Λυκομήτρος, διδάκτωρ στο Τμήμα Ορθοπεδικής Χειρουργικής του Παν. Αθηνών, ο οποίος μεταξύ άλλων ανέφερε πως αποτελεί την πιο συχνή παθολογική παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης. Εκδηλώνεται συχνότερα στην παιδική ή εφηβική ηλικία, ενώ σπανιότερες μορφές είναι η βρεφική σκολίωση και η σκολίωση των ενηλίκων. Περίπου το 80% των περιπτώσεων σκολίωσης είναι αγνώστου αιτιολογίας για αυτό και συνοψίζονται στον όρο ιδιοπαθής σκολίωση, όπως εξήγησε ο κ. Λυκομήτρος.
«Η αντιμετώπιση της σκολίωσης καθορίζεται με βάση το είδος, το μέγεθος και την εξέλιξη των κυρτωμάτων της σπονδυλικής στήλης», ανέφερε ακόμη ο Βολιώτης γιατρός, εκτιμώντας πως όσο πιο έγκαιρα εντοπιστεί το πρόβλημα, τόσο πιο άμεσα μπορούν να αποφασιστούν και τα βήματα που θα επιλεγούν για τη δόκιμη θεραπεία.
Ολα τα παιδιά κατά την περίοδο της σκελετικής ανάπτυξης πρέπει να εξετάζονται μια ή δύο φορές τον χρόνο για να διαπιστωθεί η εμφάνιση ή όχι της σκολίωσης παρατήρησε ο γιατρός, εξηγώντας ακόμη πως η εξέταση πρέπει να γίνεται από ειδικό ορθοπεδικό με εξειδίκευση στη σκολίωση, διότι διαφορετικά μπορεί να μη γίνει αντιληπτή από έναν άπειρο εξεταστή.
Για την αντιμετώπιση της σκολίωσης υπάρχουν η συντηρητική και η χειρουργική θεραπεία, ανάλογα με τη σοβαρότητα της κατάστασης.
Για τον κ. Λυκομήτρο, ο «κηδεμόνας» (νάρθηκας που φοριέται μέσα από τα ρούχα) δεν είναι πανάκεια ότι μπορεί να είναι το «αντίδοτο» θεραπείας για τα άτομα που έχουν σκολίωση. Ειδικά όταν πρόκειται για μικρά παιδιά, στα οποία, όπως εξηγεί ο ίδιος, η επίδραση της σκολίωσης δεν είναι μόνο σωματική, αλλά και ψυχολογική, τότε ο ίδιος προκρίνει άλλες πιο σύγχρονες μεθόδους, μέσω της χειρουργικής επέμβασης για την τοποθέτηση ενός είδους εσωτερικού νάρθηκα που μπορεί να έχει θετικότερα αποτελέσματα και σε μικρότερο χρονικό διάστημα. Αυτή η πρωτοποριακή μέθοδος «πατά» πάνω σε μία μέθοδο που «έρχεται» από το Ισραήλ και η οποία εφαρμόζεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια από τον κ. Λυκομήτρο και την ομάδα του.
Συχνότερη από κρυολόγημα η οσφυαλγία
Η οσφυαλγία ή ο «πόνος στη µέση» είναι η δεύτερη συχνότερη αιτία για την οποία ζητείται ιατρική εξέταση και ευθύνεται για το 15% περίπου των αναρρωτικών αδειών ετησίως. Οι κυριότεροι παράγοντες κινδύνου, που μπορεί να προκαλέσουν οσφυαλγία σ’ έναν άνθρωπο, είναι η παχυσαρκία, το κάπνισμα, η λανθασμένη στάση του σώματος στον καναπέ, στο γραφείο και το αυτοκίνητο, καθώς και στο στρώμα ύπνου, η υπέρταση και το ψυχολογικό στρες. Η οσφυαλγία σε ένα μεγάλο βαθμό (30%-40%) είναι κληρονομική, ενώ συχνότερα προσβάλλει τις ηλικίες μεταξύ 40 έως 50 χρόνων.
Είναι δε χαρακτηριστικό ότι μετά το κρυολόγημα είναι η πιο συχνή πάθηση, ενώ το 80% του πληθυσμού κάποια στιγμή θα εμφανίσει οσφυαλγία, όπως εκτίμησε ο γνωστός νευροχειρουργός του Νοσοκομείου Βόλου, επιμελητής α΄ κ. Νίκος Χαυτούρας, αναπτύσσοντας στην ομιλία του το συγκεκριμένο θέμα.
«Η θεραπεία της οσφυαλγίας (οξείας ή χρόνιας) παραδοσιακά διακρίνεται σε συντηρητική και χειρουργική. Κατά κανόνα η συντριπτική πλειονότητα (95%) των πασχόντων θα βελτιωθεί µέσα σε ένα µήνα, µε ή χωρίς συντηρητική θεραπεία (ανάπαυση, παυσίπονα), πλην των περιπτώσεων µε σαφή ανατοµική βλάβη που αποδεικνύεται µετά από λεπτοµερή απεικονιστικό έλεγχο (µαγνητική τοµογραφία) και χρειάζεται φυσικά χειρουργική επέμβαση», πρόσθεσε ο κ. Χαυτούρας, εξηγώντας πως στις περιπτώσεις που ο πόνος δεν υποχωρεί στα συντηρητικά µέτρα, θα πρέπει απαραιτήτως να διερευνάται σε βάθος το πρόβλημα, µε ειδικό πλέον απεικονιστικό έλεγχο (μαγνητική τοµογραφία).
ΒΑΣΩ ΚΥΡΙΑΖΗ
