Tα παιδιά διακατέχονται από ένα βαθύτατο αίσθημα ανασφάλειας πράγμα που είναι φυσιολογικό, δεδομένου ότι δεν έχουν αναπτύξει εκείνο τον βαθμό αυτοπεποίθησης, που είναι απαραίτητος για μια φυσιολογική ζωή, χωρίς φόβους.
Γενικά τα παιδιά δοκιμάζουν τα συναισθήματα των γονιών τους προκειμένου να επιβεβαιωθούν και να νιώσουν μεγαλύτερη ασφάλεια. Αυτό άλλωστε είναι το κίνητρο για τις περισσότερες από τις πράξεις τους και αυτός είναι ο λόγος που θα πρέπει να μάθουμε να εισχωρούμε κάτω από την επιφάνειά τους, ώστε να δίνουμε στα παιδιά αυτό που χρειάζονται, χωρίς να αντιδρούμε αδέξια και με σκληρότητα.
Οταν ένα παιδί είναι άτακτο (τσιρίζει, σπάει αντικείμενα, σας προσβάλει δημοσίως, κτλ) ίσως θέλει να δει πόσο θα ανεχθούμε την συμπεριφορά του, εξερευνά τα όριά μας. Υπάρχουν διάφοροι τρόποι μέσω των οποίων μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να πειθαρχήσουν.
Αναζητούμε τις αιτίες της κακής συμπεριφοράς. Κανένα παιδί δεν κλοτσά ή δεν κλαίει γοερά από τη μια στιγμή στην άλλη! Τα άτακτα παιδιά είναι συνήθως τα κουρασμένα, εκείνα που πεινάνε, που φοβούνται, αυτά που κάτι ζηλεύουν, αλλά κι εκείνα που θυμώνουν όταν δεν ασχολούμαστε μαζί τους. Καλό είναι να κάνουμε μια ανοιχτή συζήτηση με τα παιδιά μας και να τους δώσουμε την ευκαιρία να μας πουν τι τους ενοχλεί, πώς αυτό θα μπορούσε να διορθωθεί, αλλά και να το ρωτήσουμε αν πραγματικά πιστεύουν πως η συγκεκριμένη συμπεριφορά τους ήταν σωστή.
Χρησιμοποιούμε εκφράσεις με σταθερό τόνο και σαφήνεια όταν ζητάμε από το παιδί να κάνει κάτι. Αποφεύγουμε την προστακτική και τις γενικότητες και χρησιμοποιούμε φράσεις που ενημερώνουν το παιδί για την αιτία. Για παράδειγμα αντί για «σταμάτα να φωνάζεις», προτιμάμε προτάσεις όπως «η μαμά έχει πονοκέφαλο και νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να κάνουμε όλοι λίγη ησυχία».
Ακολουθούμε και οι δύο γονείς κοινή «πολιτική». Αν και οι δύο γονείς ακολουθούν την ίδια πορεία διαπαιδαγώγησης, το παιδί δεν μπερδεύεται ούτε αποσυντονίζεται. Γι’ αυτό φροντίζουμε να μένουμε σταθεροί σε αυτό που λέμε και δεν κάνουμε υποχωρήσεις.
Προσπαθούμε να μην χάνουμε την υπομονή μας. Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε, είναι πως εμείς θα μάθουμε στο παιδί μας τι σημαίνει αυτοέλεγχος, σεβασμός και συνέπεια. Ας μην ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε το πρότυπο συμπεριφοράς του παιδιού μας. Ας φροντίσουμε λοιπόν να είμαστε καλά παραδείγματα προς μίμηση και να μην κάνουμε εμείς πράγματα που απαγορεύουμε στο παιδί.
Οταν απαγορεύουμε κάτι στο παιδί δίνουμε έμφαση στο «όχι». Το λέμε σταθερά και με νόημα.
Δε δίνουμε σημασία στα ξεσπάσματα του παιδιού. Αδιαφορούμε για τις φωνές, τις βρισιές, τα αγενή σχόλια και όταν είναι δυνατό, φεύγουμε και αφήνουμε το παιδί χωρίς ακροατήριο. Αυτό μέχρι να ηρεμήσει.
Εστιάζουμε στο ρόλο μας ως γονείς. Σε καμία περίπτωση δεν κάνουμε κατάχρηση εξουσίας, θυμόμαστε ότι δεν χρειάζεται πάντα να αιτιολογούμε τους κανόνες που θέτουμε ή να απολογούμαστε για τη συμπεριφορά μας.
Επιβραβεύουμε την καλή συμπεριφορά του παιδιού. Αλλά πάντα με συγκεκριμένα επιχειρήματα. Δεν αρκούμαστε σε ένα «μπράβο», αλλά φροντίζουμε να είμαστε συγκεκριμένοι: «Μπράβο που βόλεψες τα παιχνίδια σου στη θέση τους» ή «Πολύ χαίρομαι που μοιράζεσαι τα παιχνίδια με τον αδελφό σου».
Αποδεχόμαστε τα συναισθήματα του παιδιού μας. Και ποτέ δεν τα κρίνουμε και δεν τα υποβιβάζουμε. Αντιμετωπίζουμε το παιδί με σεβασμό και ευγένεια όπως του αξίζει.
