ΒΟΛΕΪ

Μιλτιάδης Μίλτος: Δίνει το παράδειγμα στα 62 του ο βολεϊμπολίστας του ΓΣ Βόλου

μιλτιάδης-μίλτος-δίνει-το-παράδειγμα-227638

Εχοντας αγωνιστεί και στον ΓΣ Βόλου από τα μέσα της δεκαετίας του ‘70 και μετέπειτα στη Νίκη Βόλου, ο Μιλτιάδης Μίλτος ολοκλήρωσε την καριέρα του στο βόλεϊ και ασχολούνταν με το άθλημα μόνο σε αγώνες Παλαιμάχων.

Ρεπορτάζ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΑΝΑΣΟΥΛΗΣ

Πριν τρία χρόνια δημιουργήθηκε η ομάδα Παλαιμάχων του ΓΣ Βόλου, η οποία λόγω μη ύπαρξης κάποιου αντίστοιχου πρωταθλήματος στην περιοχή μας, κατέβηκε στο πρωτάθλημα ανδρών της ΕΣΠΕΚΕΛ και στη συνέχεια πλαισιώθηκε από κάποιους νεότερους αθλητές.

Σ’ αυτήν την ομάδα ξεχωρίζει η παρουσία του 62χρονου Μιλτιάδη Μίλτου, βασικού πασαδόρου του Γυμναστικού, ο οποίος δίνει το παράδειγμα στους νέους με την αγωνιστικότητα και την προσφορά του.

Πάντως, ο ίδιος δηλώνει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ της Δευτέρας ότι θεωρεί φυσιολογικό να παίζει σ’ αυτήν την ηλικία και πως ο σωματότυπός του τον βοηθά να είναι ακόμη ανταγωνιστικός, χωρίς να θεωρεί κάτι το ιδιαίτερο ότι αγωνίζεται.

Αναλυτικά, τα όσα δήλωσε ο 62χρονος βολεϊμπολίστας:

Για το πώς μπορεί να αγωνίζεται ακόμη στα 62 του: «Το βασικό που σου δίνει κίνητρο και σε βοηθάει να ασχολείσαι, είναι η παρέα. Αν ήταν κάποιο ατομικό άθλημα, σίγουρα δεν θα το έκανα. Είναι το «σπρώξιμο» που γίνεται από την παρέα και η πρώτη που με ωθεί, είναι η οικογένειά μου. Και η γυναίκα μου ήταν βολεϊμπολίστρια για χρόνια, έχοντας φτάσει μέχρι τη Β’ Εθνική με τη Νίκη (σ.σ. Ελένη Γκόρια), ενώ και στην κόρη μου αρέσει το βόλεϊ και έρχονται και οι δύο στους αγώνες.

Θεωρώ φυσιολογικό να παίζω, εφόσον αντέχω. Βέβαια, είναι άλλο να είσαι 20 χρόνων, άλλο 60. Μετά τους αγώνες, υπάρχουν κάποιοι σωματικοί πόνοι. Πάω μέχρι εκεί που αντέχει ο οργανισμός και εγώ θεωρώ ότι αντέχω. Πάνω στη δράση ξεχνιέσαι. Υπάρχουν βέβαια και φίλοι που μου λένε να σταματήσω.

Από την άλλη, ο δικός μου σωματότυπος με βοηθά, ώστε να μην πιέζομαι πολύ. Σίγουρα και το βόλεϊ, όπως και άλλα αθλήματα, είναι απαιτητικό. Δεν θεωρώ πάντως ότι είναι κάτι ιδιαίτερο που είμαι σε μία ομάδα. Υπάρχουν μεγάλοι σε ηλικία αθλητές που τρέχουν ακόμη και σε μαραθώνιο. Βλέπω αρκετούς ανθρώπους σε μεγάλη ηλικία και ασχολούνται με τον αθλητισμό.

Στην ομάδα μας υπάρχουν πλέον και κάποιοι νέοι, που μας βοηθούν να παίρνουμε ανάσες.

Ίσως και η θέση που παίζω (σ.σ. πασαδόρος) με βοηθά, γιατί θέλει περισσότερο τρέξιμο και πάντα ήμουν ταχύς και όχι ιδιαίτερα ψηλός. Σ’ αυτήν την ηλικία, αν είσαι ψηλός και έχεις βαρύνει, δεν μπορείς να αντεπεξέλθεις».

Για το αν υπάρχει κάποιο μυστικό που συνεχίζει ακόμη: «Το κυριότερο είναι η βοήθεια που παίρνεις από τους «απέξω». Σε παρακινούν οι συμπαίκτες, η παρέα και πρώτα απ’ όλα η ίδια η οικογένεια. Εχω μάθει να κάνω παρέες με μικρότερα άτομα, έχω φίλους πολύ μικρότερους κι έτσι παίρνω ενέργεια.

Το μυστικό που συνεχίζω έως τώρα είναι η θέληση και τα ψυχικά αποθέματα. Πιστεύω να ακολουθήσουν κι άλλοι, γιατί υπάρχουν παίκτες πίσω από μένα».

Για το μέχρι πότε πιστεύει ότι θα παίζει: «Όσο υπάρχουν οι Παλαίμαχοι και οι φίλοι θα παίζω. Από υγεία είμαι μια χαρά. Ξεκινήσαμε ως ομάδα Παλαιμάχων, αλλά δεν μπορούσαμε να παίξουμε σε κάποιο πρωτάθλημα, εκτός από το Πανελλήνιο μια φορά τον χρόνο με προπόνηση ενός μήνα, ενώ για παράδειγμα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη έχουν πρωταθλήματα Παλαιμάχων. Ετσι, συμμετείχαμε στη διοργάνωση της ΕΣΠΕΚΕΛ. Πλέον έχουμε και κάποιους νέους και κάναμε αυτό το «πάντρεμα».

Δημιουργήσαμε μία ομάδα από το μηδέν και δίνουμε ένα παράδειγμα στους νέους. Στην ομάδα έχουμε ως παίκτες και τον πατέρα και τον γιο, όπως συμβαίνει με την οικογένεια Ιωνά και Σουφλή. Υπάρχουν κι άλλοι μεγάλοι σε ηλικία, αλλά εγώ είμαι ο μεγαλύτερος».

Για το πώς βλέπουν οι συμπαίκτες του την παρουσία του: «Βλέπουν πολύ θετικά το ότι συνεχίζω να αγωνίζομαι. Νιώθεις και πιο άνετα, όταν υπάρχουν κι άλλοι παλαίμαχοι. Με την προπόνηση και με τα παιχνίδια αλλάζουμε την ψυχολογία μας και γυρίζουμε σπίτι μας με πολύ διαφορετική διάθεση. Εχω βγει εδώ και κάποια χρόνια στη σύνταξη και το βόλεϊ είναι μία απασχόληση».

Για την προσφορά του στον χώρο: «Πάντα θεωρούσα ότι πρόσφερα στον χώρο του βόλεϊ. Ημουν το 1975 στην πρώτη ομάδα βόλεϊ που έγινε στον Βόλο από τον Γυμναστικό και εκτός από παίκτης ήμουν στη συνέχεια και προπονητής και έφορος. Πριν ξεκινήσουμε με τους Παλαιμάχους, υπήρξε αποχή αρκετών χρόνων».

Για το μήνυμα που θέλει να στείλει στον κόσμο: «Η θέληση είναι το βασικό. Όποιος θέλει, μπορεί να ασχοληθεί. Το βόλεϊ είναι ένα οικογενειακό άθλημα και είναι και πιο καθαρό σε σχέση με άλλα, γιατί δεν έχεις επαφή με τον αντίπαλο. Είναι πολύ καλό και για τους νέους, γιατί φτιάχνουν πολύ καλό κορμί. Προτείνω όλον τον κόσμο να ασχοληθεί με κάτι κι όχι μόνο με το βόλεϊ και ειδικά με τον ομαδικό αθλητισμό, για να παρασύρει ο ένας τον άλλον».

Για την παρουσία του ΓΣ Βόλου στο πρωτάθλημα της ΕΣΠΕΚΕΛ (σ.σ. τελευταία θέση μέχρι στιγμής με έναν βαθμό): «Την πρώτη χρονιά είχαμε πάρει ένα σετ σε όλο το πρωτάθλημα και το πανηγυρίσαμε! Τώρα είμαστε πιο οργανωμένοι, μπήκαν και οι πιο νέοι, όχι ότι είμαστε ιδιαίτερα ανταγωνιστικοί, αλλά είμαστε αρκετά καλύτεροι και πιστεύω ότι μπορούμε να πάρουμε και κάποια νίκη».

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου