Αξιοθαύμαστη η πορεία της 27χρονης Στέλλας Μιχολίτση από το Βελεστίνο στο ειδικό δημοτικό σχολείο τυφλών της Καλλιθέας
Παράδειγμα προς μίμηση η 27χρονη δασκάλα στο ειδικό δημοτικό σχολείο τυφλών της Καλλιθέας, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι δεν υπάρχουν ανυπέρβλητα εμπόδια, παρά μόνο θέληση και δύναμη ψυχής. Πορεία γνώσης, δύναμης και εξέλιξης η διαδρομή της χαρισματικής Στέλλας Μιχολίτση από το Βελεστίνο, στην ειδική αγωγή, με τα μάτια της ψυχής να φωτίζουν τα όνειρά της για το μέλλον, την αστείρευτη αισιοδοξία της για τα επόμενα βήματα στη ζωή της.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
Παιδί τρίτεκνης οικογένειας, η κόρη του Ιωάννη και της Ευγενίας Μιχολίτση από το Βελεστίνο, είναι αγωνίστρια της ζωής, με δύναμη ψυχής και θέληση να κατακτήσει τη γνώση. Απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, κάνει μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας με θέμα «Ειδική αγωγή και εκπαίδευση», συνεχίζοντας με επιτυχία την εκπαιδευτική της δραστηριότητα.
«Στο νηπιαγωγείο, το δημοτικό, το γυμνάσιο και το λύκειο είχα παράλληλη στήριξη, δάσκαλο ειδικής αγωγής που γνωρίζει τον κώδικα Μπρέιλ και είναι στην τάξη δίπλα στο παιδί με αναπηρία» εξηγεί. Τα σχολικά της βιβλία σε γραφή Μπρέιλ, σε όλα τα χρόνια της φοίτησής της, στο γυμνάσιο και το λύκειο Βελεστίνου.
Πολυτάλαντη από παιδί, εξέφρασε το ταλέντο της στη μουσική, σπούδασε πιάνο και θεωρία στο Δημοτικό Ωδείο Βόλου, εντυπωσιάζοντας τους πάντες, πήρε το πτυχίο φωνητικής, εκφράζοντας στα τραγούδια που συνθέτει και ερμηνεύει, την πολυδιάστατη, μεστή προσωπικότητά της.
Παράλληλα ασχολήθηκε με το γκολ μπολ, παραολυμπιακό άθλημα για άτομα με ολική απώλεια όρασης, με τους γονείς της «φύλακες αγγέλους» στο πλευρό της, να στηρίζουν και να ενθαρρύνουν κάθε της βήμα, καμαρώνοντας για την εξέλιξή της.
«Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσω όσα νιώθω για τους γονείς μου. Ηταν πάρα πολύ υποστηρικτικοί. Ηταν συνέχεια δίπλα μου, συνέχεια κοντά μου, συνέχεια με παρότρυναν να κάνω πράγματα, γιατί υπάρχουν και παιδιά που οι γονείς τους όχι μόνο δεν τα παροτρύνουν, αντίθετα τα αποθαρρύνουν, γιατί ντρέπονται για αυτό που είναι, αντί να χαίρονται και να καμαρώνουν ότι παιδιά με πολλές δυσκολίες βγαίνουν δυνατά από αυτό» δηλώνει στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Πορεία θάρρους και κουράγιου
Πρότυπο θάρρους, κουράγιου, επιμονής, υπομονής και πείσματος, δεν παραλείπει να υπογραμμίσει την καθοριστική συνδρομή των γονέων της, τη διαρκή τους προτροπή να συνεχίσει την προσπάθεια εξέλιξης.
Μετά την αποφοίτησή της από το Παιδαγωγικό Ειδικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας εργάστηκε στο ειδικό δημοτικό Αγριάς για έναν χρόνο και κατόπιν στη Λαμία για δύο χρόνια, όπου δίδαξε σε ειδικό σχολείο, συνεχίζοντας την εκπαιδευτική της πορεία στο ειδικό σχολείο τυφλών στην Καλλιθέα. Υποστηρίζει άτομα με οπτική αναπηρία, φέτος διδάσκει στην έκτη δημοτικού, ενώ πέρυσι δίδασκε Μπρέιλ σε παιδιά με μειωμένη όραση.
Πολυδιάστατο το εκπαιδευτικό της έργο, με την ίδια να επισημαίνει: «Το θέμα δεν είναι οι μαθητές μου να μάθουν μόνο πρόσθεση ή διαίρεση, να μάθουν να γράφουν έκθεση, που και αυτό είναι σημαντικό, αλλά να αντιληφθούν ότι μπορούν και οι ίδιοι να εξελιχθούν και να μην παραμένουν σε μια παγιωμένη άποψη για τα άτομα με αναπηρία. Πέρα από τη θέση του τηλεφωνητή, υπάρχουν πολλά ακόμη που ανοίγονται μπροστά τους. Μπορούν να φτάσουν πολύ ψηλά, αρκεί να το θέλουν και να προσπαθούν».
Καμία δυσκολία δεν κάμπτει τη θέλησή της, ενώ παρομοιάζει χωρίς δεύτερη σκέψη την προσωπική της διαδρομή σαν «μια κλωστή που έπρεπε να λύσω πολλούς κόμπους. Ενα κουβάρι που ξετυλιγόταν σιγά – σιγά και έπρεπε να λύσω τους κόμπους».
Κοινωνική αποδοχή
Διεκδίκησε και κέρδισε επάξια ισότιμη θέση στη μόρφωση, την εκπαίδευση και την κοινωνία, την πλήρη αποδοχή για το έργο της.
Μάθημα ζωής για τους μαθητές της η παρουσία της στην έδρα ως δασκάλα ειδικής αγωγής. «Πιστεύω ότι τους εμπνέω και στο πρόσωπό μου βλέπουν πώς θα είναι αργότερα, μετά από χρόνια», υπογραμμίζει.
Ακοίμητος φρουρός στο πλευρό της η Μπαλού, ο σκύλος – οδηγός που τη συντροφεύει τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ειδικά εκπαιδευμένος για άτομα με ολική απώλεια όρασης.
Ασχολείται με τη μουσική, αναπτύσσει καθημερινά τα ενδιαφέροντά της και παράλληλα μαθαίνει γαλλικά, εμπλουτίζοντας τις γνώσεις της, ενόψει της μετάβασής της στο Λουξεμβούργο το καλοκαίρι, για μόνιμη εγκατάσταση στην πόλη, όπου εργάζεται ο αρραβωνιαστικός της.
Στόχος της να ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό της τον Ιούνιο, ενώ τονίζει ότι «το ζητούμενο είναι να εμπλουτίζω τις γνώσεις μου παραπάνω και να νιώθω ότι είμαι πιο επαρκής ως εκπαιδευτικός. Δεν είναι στα άμεσα σχέδιά μου η πανεπιστημιακή καριέρα, αλλά πάντα είμαι ανοιχτή σε προτάσεις και προκλήσεις».
Με το βλέμμα στο μέλλον
Με το βλέμμα στο μέλλον, δεν σταματά να ονειρεύεται, να κερδίζει με αποφασιστικά βήματα την αποδοχή του κόσμου. «Βέβαια, υπάρχουν και αυτοί που δεν ξέρουν τι είναι το λευκό μπαστούνι. Δεν μπορούν να φανταστούν ότι ένας άνθρωπος με πρόβλημα όρασης μπορεί να βγαίνει και να είναι ίσος, απλά διαφορετικός, μαζί τους. Τους σκύλους οδηγούς δεν τους αποδέχονται καν. Το σημαντικό είναι ότι έχουν αποδεχτεί το μπαστούνι, αλλά όχι τον σκύλο οδηγό», παρατηρεί.
Προσπερνά με ταχύ βήμα τις στιγμές της απογοήτευσης, τονίζοντας ότι «κάθε μέρα διεκδικούμε τα αυτονόητα». Δεν παραλείπει να υπενθυμίζει διαρκώς σε όσους θεωρούν ότι η αναπηρία είναι εμπόδιο, ότι: «Η αναπηρία για μένα δεν είναι εμπόδιο, είναι κίνητρο. Πρέπει να παίρνουμε δύναμη από αυτό, μέσα από τη δυσκολία μας για να γινόμαστε καλύτεροι και πιο δυνατοί στη ζωή μας. Να αντλούμε δύναμη από τις δυσκολίες, να γινόμαστε πιο δυνατοί και να μη σταματάμε ποτέ να ονειρευόμαστε».
Παρ’ ότι κατοικεί στην Αθήνα, επισκέπτεται τον Βόλο, τη γενέτειρά της, τους γονείς της, διατηρεί άρρηκτους δεσμούς με τις ρίζες, την αφετηρία της διαδρομής της. Παρατηρώντας τη ζωή της με τα μάτια της ψυχής, τονίζει ότι «θα ήθελα να κάνω ό,τι με κάνει να νιώθω δημιουργική και παραγωγική. Μου αρέσει πάρα πολύ η ιδέα ότι από του χρόνου θα ζω στο εξωτερικό, θα μιλώ άλλη γλώσσα και θα γνωρίσω έναν άλλο πολιτισμό και έναν άλλο κόσμο γενικότερα και μου δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες».
Με την παρότρυνση για κουράγιο, δύναμη και εξέλιξη, απευθύνει έκκληση στους συντοπίτες της «να μην παρκάρουν πάνω σε πεζοδρόμια, να μην παρκάρουν πάνω στις ράμπες αναπήρων και στους οδηγούς όδευσης».
