Υστερα από 37 μέρες στην εντατική και 20 σε Κέντρο Αποκατάστασης, 68χρονος από τη Μαγνησία μιλά για την περιπέτεια υγείας που βίωσε με τον κορονοϊό και την πνευμονία.
«Πλέον, το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζω είναι με τα πόδια μου, προσπαθώ να επανέλθω ύστερα από δύο σχεδόν μήνες ακινησίας. Παίρνω και αγωγή αλλά δειλά-δειλά, προσπαθώ να ξαναβγώ στον έξω κόσμο, διηγείται.
Στα τέλη Αυγούστου, όπως μας λέει, εισήχθη στο Νοσοκομείο Βόλου για εξετάσεις και στη συνέχεια στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας.
«Με είχε προειδοποιήσει αρκετό καιρό πριν ο πνευμονολόγος μου να πάω για σχετικό έλεγχο στους πνεύμονες, αφού είχα βήχα, αλλά το αμέλησα. Ημουν και όλα τα χρόνια καπνιστής ενώ και το επάγγελμα που ασκούσα δεν είναι ό,τι καλύτερο», εξηγεί και προσθέτει:
«Εκείνες τις μέρες πριν την εισαγωγή μου στο Νοσοκομείο είχα δύσπνοια, σαν να είχα ένα κρύωμα. Προσπάθησα να ανέβω κάτι σκάλες και δεν είχα αναπνοή».
Οσον αφορά τον θάλαμο, διηγείται: «Δεν έμπαινε μέσα κανένας εκτός από 4-5 νοσοκόμες που ντύνονταν με δύο στολές ταυτόχρονα κι έμοιαζαν με αστροναύτες. Μπορούσες να τις δεις μόνο στα μάτια και αλλάζανε στην πόρτα.
Εμένα μου κάνανε τραχειοτομή, έβγαζα φλέματα, καπνίλες… Μου βάλανε κι ένα σύστημα για οξυγόνο. Εκανα μία εβδομάδα να νιώσω νερό στα χείλη μου. Ενας γιατρός μου είπε ότι αν με έβρισκε πιο βαριά ο κορονοϊός πιθανώς να μην είχα γλιτώσει…
Αλλοι κάθονταν 15-20 μέρες, την περνούσαν πιο ελαφριά και άλλοι πιο βαριά… Εχει σχέση και η ηλικία. Εγώ παρέμεινα 37 μέρες. Ημουν ακίνητος όλο το διάστημα με αντιβίωση. Καταλάβαινα τι γίνεται γύρω μου εκτός από κάποιες φορές που ήμουν ζαλισμένος από τις ενέσεις».
Οταν ήμουν καλύτερα και ήρθαν τα πολλαπλά αρνητικά τεστ για κορονοϊό, πήγα σε κέντρο φυσικής και ιατρικής αποκατάστασης όπου πάλι χρειαζόμουν κατά διαστήματα οξυγόνο και μετά από 20 μέρες στο σπίτι μου.
Δεν κατάλαβα από πού τον κόλλησα και ούτε βρέθηκε κάποιος στον περίγυρό μου θετικός. Το θετικό είναι ότι εκτός από εμένα, έκοψε το κάπνισμα και όλη η παρέα μου».
