ΒΕΛΕΣΤΙΝΟ

Η Κάρλα με τα μάτια των παιδιών

η-κάρλα-με-τα-μάτια-των-παιδιών-466033

Τα παιδιά του 2ου νηπιαγωγείου Φερών υπό τις οδηγίες της νηπιαγωγού Καλλιόπης Μακρονάσιου έκαναν τη δική τους «μελέτη» πάνω στην επανασύσταση της λίμνης Κάρλας.

Την εργασία τους διαπνέει η αγάπη για τη φύση, ενώ επίσης καταγράφει αισθήματα και ακούσματα που αυτά τα παιδιά αρχίζουν να «συλλέγουν» από τους μεγαλύτερους για το παρελθόν και το παρόν της λίμνης Κάρλας.

«Μια φορά κι έναν καιρό -επισημαίνουν τα παιδιά στην εργασία τους που είναι γραμμένη σαν παραμύθι, ήταν μια λίμνη μεγάλη και όμορφη που τη λέγανε Κάρλα. Μέσα στη λίμνη ζούσανε πολλά μικρά ψαράκια, καβούρια, χέλια, νερόφιδα, και βατραχάκια. Εκεί ζούσε ευτυχισμένο μέσα στο νερό και το μεγάλο ψάρι, το Σαζάνι, μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, που τα τάιζε Μπίζια.

 

Εδώ έρχονταν να βρουν τροφή οι αγριόπαπιες και κάθε λογής αποδημητικά πουλιά, να κολυμπήσουν στα κρυστάλλινα νερά και να φτιάξουν τις φωλιές τους, γιατί η λίμνη ήταν πολύ φιλόξενη και τα προσέφερε μοναδικό καταφύγιο.

 

 

 

Δίπλα στη λίμνη, οι ψαράδες έφτιαχναν τις καλύβες τους με χόρτα και ξύλα, υλικά που έβρισκαν στις άκρες της λίμνης.

Τους άρεζε να πηγαίνουν παρέες – παρέες να ψαρεύουν με τα δίχτυα τους ή με το καλάμι. Ο αρχηγός κάθε παρέας, ο καπετάνιος, κανόνιζε τι ώρα και που θα πάνε να ψαρέψουν, καθώς και σε ποια τιμή θα πουλούσαν τα ψάρια που θα έπιαναν. Γιατί, κάθε ψάρι έχει άλλο μέγεθος και άλλη γεύση, γι’ αυτό πρέπει να έχει διαφορετική τιμή απ’ τ’ άλλα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Γύρω από τη λίμνη οι βοσκοί έφερναν τα κοπάδια τους να βοσκήσουν φρέσκο χορταράκι.

 

Όλοι ζούσανε χαρούμενοι κι ευτυχισμένοι μέσα και γύρω από τη λίμνη, που σαν τη γλυκιά μανούλα πρόσφερε απλόχερα την αγάπη της, δίχως να περιμένει κανένα αντάλλαγμα. Κάποια μέρα όμως, οι άνθρωποι πήραν μια μεγάλη απόφαση. Να διώξουν το νερό της λίμνης με μεγάλους σωλήνες στη θάλασσα, για να φτιάξουν χωράφια. Νόμιζαν πως έτσι θα πλούτιζαν.

Όμως, μαζί με το νερό φύγανε και τα ψάρια, φύγανε και τα πουλιά, γιατί δεν είχαν τίποτε να φάνε, ούτε μέρος να φτιάξουν τις φωλιές τους. Φύγανε και οι ψαράδες, αφού δεν είχαν πια δουλειά. Έμειναν μόνο οι βάρκες και οι καλύβες, για να θυμίζουν, πως κάποτε εδώ υπήρχε ζωή…

Ύστερα από λίγο καιρό το χώμα της λίμνης ξεράθηκε, όπως ξηραίνεται το ζυμάρι που μας δίνει η γιαγιά για να παίξουμε, να φτιάξουμε σχήματα κι αφού κοιμηθούμε, όταν ξυπνήσουμε είναι ξερό και μετά το πετάμε. Γιατί όταν ξέραναν τη λίμνη, σταμάτησε να βρέχει συχνά και τα χωράφια έγιναν σαν την έρημο.

 

Τότε όλοι κατάλαβαν πως κατέστρεψαν το περιβάλλον. Για το λόγο αυτό, οι καπετάνιοι, οι δήμαρχοι, ο νομάρχης, οι παλιοί ψαράδες, οι αγρότες, οι βοσκοί και οι άνθρωποι από τα γύρω χωριά που δεν είχαν νερό να πιούν, έκαναν συμβούλια, για να δουν τι μπορούσαν να κάνουν.

Σκέφτηκαν, ξανασκέφτηκαν και αποφάσισαν να ξαναφτιάξουν τη λίμνη. Με μεγάλους σωλήνες, αυτή τη φορά θα μεταφέρανε νερό από τον Πηνειό ποταμό, στο μέρος που ήταν κάποτε η λίμνη. Αποφάσισαν να φέρουν μηχανήματα, να φτιάξουν μια μεγάλη λακκούβα και να τη γεμίσουν με νερό. Έτσι η λίμνη σιγά- σιγά ξαναέγινε, όμως πολύ πιο μικρή από πριν. Γιατί ό,τι καταστρέφεται, δύσκολα ξαναγίνεται.

Ένα πουλί που περνούσε τυχαία, είδε τη λίμνη που ξαναδημιουργήθηκε, χάρηκε πάρα πολύ που είδε ένα καινούριο σπίτι και ειδοποίησε τους φίλους του. Κι αυτοί με τη σειρά τους, άλλους φίλους κι έτσι η λίμνη γέμισε από πουλιά.

Μαζί με τα πουλιά, ήρθαν και τα ψάρια που έφερε το ποτάμι μαζί με το νερό. Ήρθε και το μεγάλο Σαζάνι με τη γυναίκα του και τα σαζανάκια του, ήρθαν και οι ψαράδες, που όμως τώρα ψαρεύουν πολύ λιγότερα ψάρια από πριν.

Η λίμνη τώρα είναι ίσα με μας, πέντε χρόνων και όσο μεγαλώνουμε εμείς, τόσο θα μεγαλώνει και η λίμνη.

Και οι άνθρωποι, όσο μεγαλώνει η λίμνη, τόσο ευτυχισμένοι θα γίνονται.

 

Εγγραφείτε στο Newsletter του Ταχυδρόμου