Της Βάσως Σαμακοβλή
Με μεγάλη ευκολία, όταν η μιζέρια και η πικροχολιά καταπνίγει, μπορεί να τοποθετηθεί σε κρεατομηχανή μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων αυτής της πόλης, που αντιμετωπίζουν με έναν τρόπο, δικής τους επιλογής, ένα σοβαρό πρόβλημα όπως αυτό του καρκίνου.
Αν κάποιος ανήκει στην κατηγορία του κατ’ επάγγελμα εμπαθούς, τότε ίσως μοιάζει ευνόητο να θεωρεί ότι αυτή η δύσκολη ασθένεια αντιμετωπίζεται με κατήφεια και μοιρολατρία. Άποψη που ίσως είναι ανεκτή, αλλά δεν είναι κυρίαρχη.
Η ασθένεια, λένε οι γιατροί και οι ειδικοί, και γνωρίζουν όλοι όσοι την έχουν «συναντήσει» από κοντά, απαιτεί ένα βασικό ψυχολογικό όπλο. Να της γελάς, να την περιπαίζεις, να μην την παίρνεις σοβαρά.
Φέτος, σε ένα φιλανθρωπικό γκαλά το οποίο διεξήχθη για 10η χρονιά στον Βόλο, συναντήθηκαν γυναίκες πάνω σε μία διαφορετική πασαρέλα από εκείνες που βλέπουμε σε life style περιοδικά και τηλεοπτικές εκπομπές. Ακομπλεξάριστες, αποφασιστικές, μοίρασαν το χαμόγελό τους σε ένα κλίμα γιορτινό, σε μια εκδήλωση χωρίς ηττοπάθειες και κλάψες.
Ανάμεσα σ’ αυτές τις γυναίκες, μητέρες παιδιών που αντιμετωπίζουν τον καρκίνο. Άλλες, μητέρες παιδιών που νίκησαν τον καρκίνο. Και όμως, για τοπική εφημερίδα όλες αυτές οι γυναίκες έπραξαν κάτι θλιβερό και παρακμιακό, αποκρουστικό, χωρίς σεβασμό και αξιοπρέπεια!
Σ’ αυτές τις γυναίκες, κατά τη θλιβερή αυτή άποψη και θέση, ανήκουν η αντιπεριφερειάρχης Μαγνησίας Δωροθέα Κολυνδρίνη, η πρώην αντιδήμαρχος Παιδείας Γεωργία Τοκαλή-Μποντού, η σύζυγός του δημάρχου Βόλου Εύη Δαμιανάκη, η πρόεδρος του Οδοντιατρικού Συλλόγου Τίνα Κλάρα, η γραμματέας του ίδιου συλλόγου Λίλη Πουλτσίδη.
Δέχθηκαν κριτική, επειδή για έναν συγκεκριμένο λόγο (για να συγκεντρωθούν χρήματα υπέρ της Φλόγας, και αυτό είναι φιλανθρωπία χωρίς εισαγωγικά) αποφάσισαν να συμμετάσχουν σε μια διαφορετική, χαρούμενη, εκδήλωση.
Μα ακόμη πιο θλιβερό είναι ότι στο ίδιο κάδρο αυτών των αποκρουστικών σχολιασμών, μπήκε και η πρόεδρος του Συλλόγου «Φλόγα», Ντίνα Τριανταφύλλου, η γυναίκα που δεν έχει σταματήσει για περισσότερες από δύο δεκαετίες έναν τιτάνιο αγώνα. Μία μητέρα που μέσα σε όσα απαιτεί η καθημερινότητα βρίσκει αγόγγυστα τον χρόνο για να προβάλλει το πρόβλημα, να δώσει ελπίδα, να δείξει ότι δεν χρειάζεται φόβος, αλλά θάρρος και θέληση. Όταν τρέχεις και αγωνίζεσαι δεν διεκδικείς το αλάθητο. Όμως, δεν μπορεί να δέχεσαι και κακεντρεχή σχόλια, από κάποιους που το μόνο που πράττουν ολημερίς είναι να σκέφτονται πού θα πετάξουν τη χολή τους.
Ελεος πια. Ας κοιτάξουν λίγο τη δική τους πασαρέλα… πριν από οτιδήποτε «περισπούδαστα» σχολιάσουν, τα οποία τελικά ντροπιάζουν.
