Μία ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση καλούνται να διαχειριστούν το τελευταίο χρονικό διάστημα, και πριν ακόμη ξεκινήσει επίσημα η αντιπυρική περίοδος, οι τοπικές πυροσβεστικές αρχές, με τις μεγάλες πυρκαγιές να εκδηλώνονται καίγοντας δασικές και άλλες περιοχές.
Κοινός παρονομαστής πίσω από κάθε δύσκολη φωτιά αποτελούν οι εμπρησμοί από αμέλεια. Φλόγες που ξεσπούν επειδή αγρότες ή κτηνοτρόφοι θέλουν να ξεφορτωθούν αγροτικά υπολείμματα.
Χωρίς να λαμβάνονται τα προβλεπόμενα μέτρα για να προστατευθούν δάση ή το χωράφι του διπλανού. Χωρίς να σκεφτούν τις επιπτώσεις, την κινητοποίηση και το κόστος που θα συνεπάγεται ένας λάθος χειρισμός τους για μια υπηρεσία.
«Φωτιά να γίνει», δηλαδή. Δεν είναι, όμως, μόνο οι αγρότες -και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν λειτουργούν όλοι με τον ίδιο τρόπο- που δεν τους ενδιαφέρει τι θα συμβεί.
Είναι η ελληνική νοοτροπία που δεν λέει με τίποτα να αλλάξει, ό,τι και αν γίνει. Η νοοτροπία που θέλει την αυλή μας να είναι καλά και για τους άλλους ποιος νοιάζεται.
Αυτή η επιπολαιότητα που μας χαρακτηρίζει πολύ συχνά στην καθημερινότητά μας. Από το πού θα παρκάρουμε τα αυτοκίνητα μας μέχρι που θα πετάξουμε το σκουπίδι μας.
Με όση ευκολία κάνουμε του κεφαλιού μας, με την ίδια κρίνουμε τους πάντες και τα πάντα. Μας φταίνε οι άλλοι, οι αποπάνω και οι αποκάτω, ο απέναντι και όλοι γύρω. Οι ίδιοι, όμως, είμαστε οι αλάνθαστοι, πάντα σωστοί…
