Το ζήτημα χωροθέτησης των κέντρων προσωρινής φιλοξενίας προσφύγων πέρασε υπό την κρίση και τις αποφάσεις της αυτοδιοίκησης. Ηταν άλλωστε κοινή η άποψη -στο Βόλο τουλάχιστον- όταν ξέσπασε ο μεγάλος θόρυβος γύρω από την πιθανή εγκατάσταση προσφύγων στο Φυτόκο, ότι οι τοπικές κοινωνίες και οι δήμοι πρέπει να έχουν λόγο στη χωροθέτηση. Είχαν εκφραστεί εντονότατες ενστάσεις απέναντι στην προοπτική η κυβέρνηση να «φυτεύει» κέντρα, κατά τη δική της βούληση, χωρίς σχεδιασμό και προσυνεννόηση.
Οι δήμοι πλέον έχουν το λόγο, όμως, δεν έχουν χρονικά περιθώρια, τα οποία είναι ασφυκτικά. Επικεφαλής του συντονισμού τέθηκε η Περιφέρεια Θεσσαλίας. Οι δήμοι, όμως, όσο και αν σε συνθήκες σοκ από την εγκατάλειψη προσφύγων πάνω στην εθνική οδό έσπευσαν με τις δικές τους πρωτοβουλίες, δίχως κεντρικό σχεδιασμό, να συνδράμουν ανθρώπινα δίπλα στις ταλαιπωρημένες ψυχές, τώρα δείχνουν ότι βρίσκονται σε αμηχανία. Εχουν να παλέψουν τυχόν αντιδράσεις από κατοίκους των περιοχών τους. Σκέφτονται τις τυχόν επιπτώσεις από την επιλογή σημείων ως κέντρα προσφύγων, που θα εντάσσονται στα όρια των δικών τους δήμων.
Οι αποφάσεις δεν είναι εύκολο να ληφθούν, είναι ξεκάθαρο. Ούτε στην προχθεσινή συνεδρίαση της Περιφερειακής Ενωσης Δήμων Θεσσαλίας, ούτε στη χθεσινή σύσκεψη Περιφέρειας Θεσσαλίας και δήμων έγινε κατορθωτό να υποδειχθεί, έστω προσωρινά, ένα σημείο για κέντρο φιλοξενίας. Ενας χώρος, ο οποίος τουλάχιστον θα προφυλάσσει πρόσφυγες και παιδιά από το κρύο.
Προσωρινά υποδείχθηκαν για 800 πρόσφυγες, οι οποίοι σύμφωνα με επίσημη ενημέρωση φτάνουν σήμερα στη Θεσσαλία, δύο σημεία στην εθνική οδό: το ΣΕΑ Ευαγγελισμού και το ΣΕΑ Αλμυρού…
Σε δύσκολες συνθήκες, όπως αυτές που βιώνει η χώρα, οι αποφάσεις μόνο δύσκολες μπορεί να είναι. Χρειάζεται, όμως, να είναι και τολμηρές αποφάσεις. Αποφάσεις που μπορεί να έχουν και κόστος. Τι μπορεί άραγε να κοστίζει περισσότερο απέναντι στην προστασία της ανθρώπινης ζωής, που ημέρες τώρα είναι εκτεθειμένη σε άθλιες συνθήκες, μέσα στο κρύο και την πείνα;
