Ηταν χιλιάδες. Δέκα, δεκαπέντε, είκοσι δεν έχει τόση σημασία, όσο το νόημα που έδωσαν, με τη μαζική τους παρουσία στους δρόμους, στην ξεχειλωμένη και ξεθωριασμένη, για πολλά χρόνια τελευταία, έννοια της απεργίας. Μια απεργία πραγματική, με τα πάντα κλειστά – εκτός από ελάχιστους που θεώρησαν ότι δεν τους αφορούν όσα καίνε τους πάντες γύρω τους. Μια απεργία με δυνατή φωνή και με μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις. Με βροντερά μηνύματα, πρωτοφανή συμμετοχή, αλλά απόλυτα ειρηνική.
Οι δημοκρατίες γνωρίζουν -όταν αποφασίσουν- να υψώσουν συντονισμένα φωνή διαμαρτυρίας, ειρηνικά, χωρίς τραμπουκισμούς, ακρότητες, επιθέσεις τρομοκρατίας.
Να βγουν στους δρόμους χωρίς κουκούλες, να μιλήσουν, να φωνάξουν, να κρίνουν, να επικρίνουν, να καταγγείλουν, να δράσουν και να αντιδράσουν. Χωρίς βόμβες μολότοφ, αυγά, πέτρες. Χωρίς σπασμένα τζάμια και επιθέσεις που ξεπερνούν τα όρια. Δίχως εκφράσεις «παραιτηθείτε», «είστε ανεπιθύμητοι», «μην τολμήσετε να πατήσετε το πόδι σας εδώ».
Γιατί να διαφέρουν αυτές οι εκφράσεις απειλής από τις πράξεις βίας; Πόσο μακριά μπορεί να απέχει η πρόθεση από την πράξη; Γιατί ο διαμαρτυρόμενος που καλεί σε παραίτηση και θεωρεί ότι μπορεί να υποδείξει σε ποιον είναι ή όχι «ανεπιθύμητος» σε μια πόλη ή ένα νομό, δεν τρομοκρατεί όσο εκείνος που δεν μιλά, αλλά εκτοξεύει πέτρες;
Ποιος κρίνει ότι χρίστηκε «πορτιέρης» της πόλης ή του νομού, επειδή θίγεται ο ίδιος και ο κλάδος του από τα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση, από όσα καλούνται οι βουλευτές της να ψηφίσουν;
Ας μην ξεχνούν όσοι σπεύδουν να εμφανιστούν ως αυτόκλητοι ρυθμιστές της πολιτικής σκηνής της χώρας, με λογικές «φύγε εσύ, έλα εσύ» ότι οι 300, οι οποίοι συγκεντρώνουν το ανάθεμα -με πρώτους και καλύτερους της κυβερνητικής πτέρυγας- για όσα μύρια συμβαίνουν στη χώρα μας εξελέγησαν προ πέντε μηνών μέσα από τις κάλπες, οι οποίες στήθηκαν όπως το Σύνταγμά μας ορίζει. Στη Βουλή, μας αρέσει ή όχι, βρίσκεται ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Αν θεωρήσουμε ότι είμαστε σε θέση να τον σπάσουμε με μια γροθιά, τότε ο κίνδυνος να τραυματιστούμε είναι σοβαρός.
Και επειδή όλες οι επαγγελματικές τάξεις κινούνται στα «κόκκινα» με όσα σχεδιάζονται σε βάρος τους και ο ξεσηκωμός είναι γενικευμένος, καλό θα ήταν ο κάθε ένας να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί, ώστε η κατάσταση να μην εκτραχυνθεί σε επικίνδυνα μονοπάτια.
Ας φροντίσουμε το «ανάθεμα» να μην πέφτει πάνω στους άλλους με ακραίες συμπεριφορές. Διότι όσο αυτές γιγαντώνονται, τόσο δείχνουν προσπάθεια να αποτινάξουμε από πάνω μας κάθε ίχνος ευθύνης, μεγάλης, μικρής ή ελάχιστης, για το κατάντημα της χώρας μας, για την κρίση μας, για τις επιλογές μας.
Και αν δεν προφυλάξουμε τους κανόνες της δημοκρατίας μας, τότε είναι βέβαιο ότι δεν προφυλάσσουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς.
